Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1104/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 2024 r., sygn. akt VIII K 1023/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego nie podniósł zarzutu obrazy przepisu postępowania w postaci art. 7 kpk, jednakże kwestionował w uzasadnieniu środka odwoławczego poprawność oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy. Krytyki wymagało zaniechanie wskazania odpowiedniego zarzutu w petitum apelacji. Sąd Okręgowy dostrzegając twierdzenia obrońcy zawarte w uzasadnieniu środka odwoławczego uznał za niezbędne w pierwszym rzędzie zbadania poprawności dokonanej w tej sprawie oceny dowodów. Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w przeprowadzonej przez Sąd I instancji ocenie wiarygodności materiału dowodowego. Zdaniem Sądu Okręgowego mieściła się ona granicach sędziowskiej swobody i została dokonana z poszanowaniem wszystkich dyrektyw wartościowania dowodów ustanowionych w art. 7 kpk, a więc zasad wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Sąd I instancji należycie ocenił wszystkie zgromadzone dowody, zestawił ze sobą ich treść i przypisał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich bądź ich częściom, które zasługiwały na przypisanie takiej cechy w świetle art. 7 kpk. Wobec powyższego Sąd odwoławczy w pełni zaaprobował ocenę dowodów w kształcie dokonanym przez Sąd Rejonowy. Warto z tego miejsca podkreślić, że odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. akt II AKa 46/24, Lex nr 3716556).

Podkreślić jeszcze trzeba, że ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną analizę, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd I instancji w kontekście zasad wiedzy – w szczególności logicznego rozumowania – oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. akt VIII AKa 237/23, Lex nr 3693629). Przypomnienie powyższych kwestii było potrzebne, gdyż wszystkie argumenty obrońcy dotyczące błędnej oceny dowodów opierały się na apriorycznym założeniu o wiarygodności jedynego korzystnego dla oskarżonego dowodu w postaci wyjaśnień K. T. i jednoczesnym odrzuceniu wszystkich dowodów nie będących z nim w zgodzie. Zabrakło przy tym w złożonym środku odwoławczym przekonującego uzasadnienia stanowiska w omawianej kwestii, zgodnego z dyrektywami ustanowionymi w art. 7 kpk. Taki sposób podważania oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji był nieskuteczny i nie zasługiwał na aprobatę organu odwoławczego.

Wobec rozstrzygnięcia zagadnień związanych z oceną dowodów zgromadzonych w tej sprawie możliwe było ustosunkowanie się do zgłoszonego w apelacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Konieczne jest wyjaśnienie, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2024 r., sygn. akt VIII AKa 68/24, Lex nr 3748097). Jak wynika z powyższych rozważań skarżący nie wykazał żadnych faktycznych nieprawidłowości organu meriti w procesie weryfikacji wiarygodności materiału dowodowego. Konsekwencją było zanegowanie omawianego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego za przypisane mu przestępstwa gróźb karalnych oraz naruszenia nietykalności cielesnej, zarzutu który okazał się jedynie wyrazem subiektywnego stanowiska obrońcy sprowadzającego się do zanegowania faktu popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu w wyroku przestępstw. To całkowicie niesłuszne stanowisko obrońca oparł na dowodzie, któremu prawidłowo odmówiono przymiotu wiarygodności, a mianowicie części wyjaśnień oskarżonego K. T., które były sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami świadków M. G., M. J. oraz K. L.. Sprawstwo i wina podsądnego odnośnie przypisanych K. T. w wyroku czynów zabronionych z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk zostało ustalone w sposób niewątpliwy w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy wskazany i omówiony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Dowody te rzeczywiście współgrały ze sobą, tworząc logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego obraz przebiegu tych inkryminowanych zdarzeń. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, że w toku postępowania przygotowawczego nie zabezpieczono nagrań z monitoringu skoro ustalenie stanu faktycznego kontrolowanej sprawy było możliwe w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy o charakterze osobowym. W pełni zrozumiałym i oczekiwanym było w takiej sytuacji uznanie oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów i przypisanie mu w zaskarżonym wyroku przestępstw z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk. Sąd Okręgowy uznał zatem za w pełni prawidłowe poczynione w tej sprawie ustalenia faktyczne.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie stwierdził podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwał obrońca. Przeprowadzona w tej sprawie ocena dowodów była prawidłowa, a dokonane na jej podstawie ustalenia faktyczne trafne. Przeciwne wskazania obrońcy na ten temat zostały odrzucone przez organ odwoławczy jako nietrafione. Nie było powodów w takiej sytuacji do jakiejkolwiek ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kluczowe dla oceny tego zarzutu jest to, iż zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu można postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa dokonanej przez sąd orzekający w sprawie oceny dowodów i dokonanych w oparciu o taką ocenę dowodów ustaleń faktycznych i wskazuje, że do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego została przez sąd zastosowana niewłaściwa subsumpcja ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2021 r., sygn. akt III KK 139/21, Lex nr 3333721). Skoro więc obrońca oskarżonego omawiany zarzut oparł na założeniu innego aniżeli ustalony przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego to zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Wiarygodne dowody potwierdzają, że K. T. dopuścił się czynów zabronionych w sposób opisany w zaskarżonym wyroku, które wyczerpywały wszystkie ustawowe znamiona przestępstw z art. 190 § 1 kk oraz art. 217 § 1 kk. Przeciwne stanowisko obrońcy było nietrafione. Tak więc należało stwierdzić, że przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa przez Sąd Rejonowy było w pełni uzasadnione.

Obrońca oskarżonego w apelacji negował wystąpienie jednego ze znamion przestępstwa z art. 190 § 1 kk, tj. uzasadnioną obawę, że groźby zostaną spełnione. Znamiennym, że dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 kk istotne jest nie tylko subiektywne odczucie pokrzywdzonego – obawa, że groźba zostanie spełniona musi być uzasadniona, ale też konieczne jest ustalenie, że w konkretnej sprawie każdy przeciętnie wykształcony i doświadczony życiowo człowiek, o zbliżonych do pokrzywdzonego cechach i osobowości, uznałby groźbę za realną i wzbudzającą obawę spełnienia ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2022 r., sygn. akt II AKa 179/22, Lex nr 2455584). Nawiązując do realiów kontrolowanej sprawy należy podkreślić, że w dniu 7 lipca 2022 r. oskarżony K. T. znajdował się w stanie wysokiej nietrzeźwości, od samego początku był bardzo negatywnie nastawiony do obu pokrzywdzonych, a prośby o pozostawienie ich w spokoju i umożliwienie swobodnej gry w koszykówkę tylko zwiększały niechęć i agresję oskarżonego wobec M. G. i M. J.. Oskarżony nie hamował się przed wypowiadaniem poważnych gróźb pod ich adresem, a dla unaocznienia im realności wypowiadanych gróźb przyniósł z domu na miejsce zdarzenia narzędzia w postaci dwóch młotków. Jednym z nich oskarżony zamachnął się w kierunku M. G., jednak szybka reakcja M. J. zapobiegła powstaniu szkód na zdrowiu pokrzywdzonego. Oskarżony był bardzo pobudzony, a przy tym mocno nietrzeźwy, co powodowało, że można było się spodziewać po nim nie tylko ataków słownych ale też fizycznych na osoby, które w danym momencie traktował jako swoich wrogów. W takich okolicznościach bez wątpliwości pokrzywdzeni mieli podstawy by uznać wypowiadane wobec nich przez oskarżonego groźby za realne i obawiać się ich spełnienia. Twierdzenia zawarte w apelacji jakoby fakt znacznego upojenia alkoholowego oskarżonego i odebranie mu młotków przez pokrzywdzonych miało świadczyć o braku możliwości spełnienia gróźb przez K. T. są bardzo subiektywne i nie znajdują poparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Pokrzywdzeni składając zeznania wyraźnie wskazali, iż realnie obawiali się spełnienia gróźb wypowiadanych przez oskarżonego i każdy przeciętny obywatel znajdujący się na ich miejscu również miałby podstawy do obaw o realizację wypowiadanych gróźb. Warto wspomnieć, że oskarżony sam w swoich wyjaśnieniach podał, że jest nadpobudliwy i tego dnia zmieszał leki z alkoholem czego robić mu nie było wolno. Dla świadków zachowanie oskarżonego było nieprzewidywalne, agresywne, czego dowodem jest to, że nawet na koniec, po przewróceniu napastnika aż trzech mężczyzn musiało go trzymać, gdyż nadal był nastawiony wojowniczo, próbował kopać, pluł. W świetle powyższego ustalenie przez Sąd Rejonowy, że omawiane znamię przestępstwa z art. 190 § 1 kk zostało spełnione było poprawne.

Chybione były także twierdzenia obrońcy jakoby uderzenie M. J. głową w barki i klatkę piersiową oraz uderzenie pięścią w twarz było przypadkowe albowiem stoją one w opozycji do wniosków płynących z wiarygodnego materiału dowodowego zgromadzonego w tej sprawie. Uzasadnianie przyjęcia przez oskarżonego postawy bokserskiej wobec M. J. i wyprowadzenia wobec niego kliku ciosów rzekomą obawą oskarżonego o jego pobicie przez pokrzywdzonych było zupełnie chybione i sprzeczne z wiarygodnym materiałem dowodowym. Bowiem to wyłącznie oskarżony wykazywał się agresywną postawą wobec pokrzywdzonych, których prowokował do bójki, natomiast pokrzywdzeni wielokrotnie prosili K. T. by dał im spokój i pozwolił na grę w koszykówkę, ich zaś działania wobec oskarżonego, jak choćby zabranie mu przyniesionych młotków, którymi wymachiwał, miały jedynie na celu obronę przez jego nieuprawnionym atakiem na ich dobra osobiste. Znamienne jest przy tym to, że oskarżony nie doznał żadnych obrażeń, mimo że miałby być na pozycji ofiary, a z zeznań pozostałych trzech uczestników zajścia wynikało, że bardzo uważali aby ich działania miały wyłącznie formę obronną. Nie było żadnych podstaw by twierdzić, tak jak to czynił obrońca, że naruszenie nietykalności cielesnej M. J. zostało podjęte w samoobronie i nie wyczerpywało ono znamion z art. 217 § 1 kk. K. T. bez żadnych powodów zaatakował pokrzywdzonych i jego zachowanie wobec M. J. wyczerpywało wszystkie znamiona w/w przepisu. W takiej sytuacji przypisanie oskarżonemu obydwóch zarzucanych mu czynów było w pełni zasadne i poprawne.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Przypisanie podsądnemu przestępstw z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk było konieczne albowiem stan faktyczny ustalony w oparciu o wiarygodne dowody wskazywał jasno, że K. T. swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona tego typu czynów zabronionych. Przeciwne stanowisko obrony na ten temat zostało odrzucone w toku kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.3.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej nawiązki na rzecz M. G. i M. J..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola instancyjna współmierności orzeczonych na rzecz M. G. oraz M. J. środków kompensacyjnych nie potwierdziła by zadośćuczynienia za krzywdy zostały określone przez Sąd Rejonowy na zbyt wysokim poziomie. Błędem ze strony obrońcy oskarżonego było podważanie wysokości orzeczonych środków kompensacyjnych w oparciu o własne ustalenia faktyczne, a nie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, które były w pełni prawidłowe (vide pkt 3.1. niniejszego uzasadnienia). Skarżący niezasadnie twierdził, że żadne prawnie chronione interesy M. G. oraz M. J. nie zostały naruszone działaniem oskarżonego, a wulgarne zwroty wypowiadane pod adresem pokrzywdzonych przez podsądnego nie stanowiły gróźb karalnych. Apelujący przekonywał również, że uderzenia zadane przez K. T. M. J. były przypadkowe i wykonane wyłącznie w celu udaremnienia pokrzywdzonym i świadkowi K. L. obezwładnienia oskarżonego. Stwierdzenia te są zupełnie dowolne i sprzecznie z wnioskami wynikającymi z wiarygodnego materiału dowodowego zgromadzonego w tej sprawie. K. T. kierował groźby karalne (w rozumieniu art. 190 § 1 kk) pod adresem M. G. i M. J., groźby te były poważne, zwłaszcza gdy przyniósł on na miejsce zdarzenia dwa młotki i zaczął nimi wymachiwać, a następnie powoływał się na kolegów, z którymi chciał zaatakować. Znamienne jest przy tym, że oskarżony był wielokrotnie proszony przez pokrzywdzonych o pozostawienie ich w spokoju, oddalenie się od nich i umożliwienie swobodnej gry towarzyskiej w koszykówkę. Prośby te pozostały bez jakiejkolwiek pozytywnej reakcji ze strony podsądnego. Zamiast tego był on coraz bardziej agresywny i dalej kierował pod adresem pokrzywdzonych poważne groźby karalne. Zamach na dobro prawne jakim jest wolność człowieka, w tej sprawie spowodował niematerialne szkody dla obu pokrzywdzonych, właściwie wycenione przez Sąd I instancji. Nie sposób również przyjąć by uderzenia jakie oskarżony zadał M. J. były przypadkowe. Zachowanie to było celowe i nie miało na celu udaremnienia obezwładnienia oskarżonego przez pokrzywdzonych i świadka K. L.. Przeciwne tezy zawarte w apelacji nie zasługiwały na aprobatę. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił rozmiar krzywdy doznanej przez każdego z pokrzywdzonych i zasądził na ich rzecz zadośćuczynienie odpowiadające rozmiarowi tych krzywd. Rozmiar krzywd w stosunku do każdego z pokrzywdzonych został ustalony indywidualnie, wysokość zadośćuczynienia nie raziła surowością. Obrońca oskarżonego nie zdołał w żaden sposób podważyć ani prawidłowości określenia rozmiaru krzywd jakiej pokrzywdzeni doznali na skutek niezgodnego z prawem zachowanie oskarżonego, jak i współmierności orzeczonych na rzecz tych pokrzywdzonych środków kompensacyjnych. Podkreślić wyraźnie należy, że wśród kryteriów, które należy brać pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, nie można dopatrywać się okoliczności związanych z możliwościami zarobkowymi oskarżonego i jego stanem majątkowym, bowiem okoliczności te nie wpływają na rozmiar wyrządzonej krzywdy ani na stopień winy sprawcy ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 lutego 2023 r., sygn.. akt II AKa 422/22, Lex nr 3523112). W świetle powyższego zbędne było powoływanie się przez apelującego na sytuację materialną oskarżonego.

Na marginesie jedynie należało poczynić uwagę pod adresem Sądu I instancji, że prawidłowo środek kompensacyjny na rzecz M. J. jako pokrzywdzonego przestępstwem z art. 190 § 1 kk oraz z art. 217 § 1 kk powinien zostać orzeczony za każdy z czynów zabronionych osobno, zgodnie z art. 46 § 1 kk. Forma łącznego zadośćuczynienia w Kodeksie karnym nie jest bowiem przewidziana.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek końcowy apelacji nie był skorelowany z treścią omówionego wyżej zarzutu apelacyjnego. Wniosek ten nie zasługiwał też na uwzględnienie z uwagi na bezzasadność tegoż zarzutu. Nie było powodów do ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia albowiem wyrok był w pełni słuszny i prawidłowy. Orzeczone środki kompensacyjne, wbrew odmiennym twierdzeniom obrony, nie były niewspółmierne do rozmiaru krzywd doznanych przez pokrzywdzonych. Nie było więc także podstaw do ingerencji w tę część wydanego orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy w całości była całkowita niezasadność zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Kara zasadnicza była współmierna do wagi i okoliczności osądzanego przypadku. Nie było więc powodów dla ingerencji w wymiar kary zasadniczej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 1 kpk do kosztów procesu należą koszty sądowe, którymi są m.in. wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania (art. 616 § 2 pkt 2 kpk). Jednym z wydatków Skarbu Państwa, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk są wypłaty dokonane z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych.

Obrońca oskarżonego w apelacji zawarł wniosek o zasądzenie od Skarbu Państwa zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu przed Sądem II instancji. Wniosek ten podtrzymał na rozprawie apelacyjnej odbywającej się w dniu 9 stycznia 2025 r. Przytoczone wyżej przepisy stanowią podstawę prawną uwzględniającą to żądanie. Wysokość kosztów adwokata została ustalona w oparciu o § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 764). Mając powyższe na względzie, Sąd II instancji zasądził od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. W. H. kwotę 1033,20 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

3.

Zgodnie z art. 634 kpk jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy opierając się na dyspozycji przepisu art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wydatków sądowych za postępowanie odwoławcze. K. T. ma problemy ze zdrowiem psychicznym, nie ma żadnego majątku, a nadto ciąży na nim obowiązek uiszczenia na rzecz pokrzywdzonych nawiązek. Nie ustalono aby miał stała pracę. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że obciążanie oskarżonego wydatkami sądowymi za postępowanie odwoławcze, w tym kosztami dla adwokata z urzędu i opłatą za II instancję stanowiłoby dla niego zbyt dużą dolegliwość finansową, oddalając też w czasie realizację środków kompensacyjnych orzeczonych na rzecz pokrzywdzonych.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak