Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30.12.2015r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący; SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: po. staż. J. T.

przy udziale Prokuratora Agnieszki Hildebrandt, po rozpoznaniu w dniu 28.12.2015r. sprawy M. P. obwinionej o popełnienie wykroczenia z art. 92a kw, na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 18.08.2015r., sygn. akt IIK 6/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia M. P. od popełnienia przypisanego jej wykroczenia,

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. S. kwotę 516, 60 zł ( w tym VAT) tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemu,

3.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

L. M.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wągrowcu wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2015 roku, sygn. akt II K 6/5 uznał M. P. oskarżoną o popełnienie przestępstwa z art. 177§ 1 kk za winną popełnienia wykroczenia z art. 92 a kw i za to na podstawie art. 92 a k.w. i art.24 §1 i 3 k.w. wymierzył jej karę 350 złotych grzywny.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonej, składając apelację. Autor apelacji zarzucił błędną ocenę materiału dowodowego. Skarżący wniósł o uniewinnienie podsądnej od przypisanego jej wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionej M. P. zasługuje na uwzględnienie.

Należy podkreślić, że zasada prawdy materialnej wprowadza w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawda ustaleniach faktycznych, rozumie się jednak przez nie ustalenia udowodnione (...). Obowiązek udowodnienia odnosić jednak należy tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że on sam korzysta z domniemania niewinności (art. 5 § 1 k.p.k. )a niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść (art. 5 § 2 k.p.k.. Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winny popełnienia zarzuconego mu czynu zabronionego. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia podsądnego, negującego tezy oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano mu udowodnić sprawstwa i winy ( zob. postanowienie SN z 18 grudnia 2008 r., V KK 267/08, Biul. PK 2009, nr 2, poz. 66; tak też: wyrok SN z 28 marca 2008 r., III KK 484/07, LEX nr 370249; podobnie: wyrok SN z 21 listopada 2007 r., V KK 186/07, OSNK 2007, nr 1, poz. 2669). Każda okoliczność, która podważa wiarygodność dowodów obciążających oskarżonego, jeżeli nie zostanie usunięta, musi być interpretowana na jego korzyść. W niniejszej sprawie, mamy do czynienia z taką właśnie sytuacją dowodową. W toku postępowania nie zabezpieczono miarodajnych dowodów wskazujących jednoznacznie na to, że podsądna w inkryminowanym okresie jechała z prędkością 60 km/h, wypełniając tym samym znamiona wykroczenia z art. 92 a k.w. Podsądna w składanych oświadczeniach dowodowych konsekwentnie temu zaprzeczała. Ustalenia Sądu I instancji, co do prędkości samochodu podsądnej nie mogą być uznane za prawidłowe. Sąd Rejonowy błędnie ustalił prędkość pojazdu obwinionej, opierając się na opinii biegłego J. B.. Opinia biegłego jest ekspertyzą rzetelną i stanowi pełnowartościowy dowód w sprawie. Bazuje ona na dokładnej i wnikliwej analizie całokształtu dostępnego materiału dowodowego, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej. Ekspert skrupulatnie zbadał przedłożony mu materiał w postaci zabezpieczonych dowodów.

Zdaniem Sądu Okręgowego opinia tego biegłego nie może jednak stanowić podstawy ustaleń, co do prędkości pojazdu, niekorzystnych dla podsądnej. Należy podkreślić, że ekspert nie dysponował stosownym materiałem dowodowym, który zezwoliłby na dokonanie precyzyjnych obliczeń prędkości. Biegły w pisemnej opinii podkreślił, że nie zabezpieczono dowodów, w postaci śladów: hamowania, miejsca zderzenia czy śladów rozrzutu odłamków szkła, które pozwoliłyby na dokonanie pewnych obliczeń prędkości pojazdu w inkryminowanym okresie. Autor opinii oparł swoje konkluzje, co do możliwej prędkości samochodu oskarżonej na porównaniu uszkodzeń samochodów powstałych wskutek testów zderzeniowych z udziałem manekinów z uszkodzeniami samochodu podsądnej. Konfrontowanie uszkodzeń powstałych wskutek eksperymentalnych zderzeń samochód jadących z różną prędkością i uszkodzeń pojazdu podsądnej nie mogło prowadzić do jednoznacznego precyzyjnego ustalenia prędkości. Wątpliwości już w tym zakresie wyrażał sam biegły. Przyznał on, że tego rodzaju metoda oszacowania prędkości nie jest precyzyjna ( k.305). Co więcej na pytanie obrońcy potwierdził nadto, że jest możliwe uszkodzenie szyby samochodu przy zderzeniu z pieszym już przy prędkości powyżej 40 km/h. W realiach niniejszej sprawy, nie ma możliwości zweryfikowania tej zawodnej metody poprzez inne obliczenia.

Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że warunki, w jakich przeprowadzono testy zderzeniowe, na których swoje obliczenia oparł biegły, odbiegają od tych, w których doszło do wypadku. Rodzaj uszkodzeń przedniej części pojazdu zależy przecież od wielu zindywidualizowanych zmiennych jak np. wagi ciała pieszego, jego wzrostu, dokładnego położenia ciała i kąta jego nachylenia w momencie uderzenia, kształtu i wagi pojazdu, usytuowania zderzaków (czy są zawieszone wyżej czy niżej względem poziomu jezdni), odległości jaka dzieli zderzak samochodu od przedniej szyby. Na obecnym etapie postępowania, nie sposób odtworzyć tych danych. Konfrontowanie uszkodzeń szyby powstałych wskutek zderzeń testowych z uszkodzeniami szyby samochodu, którym poruszała się oskarżona jest zatem metoda obarczoną ryzykiem błędu i jako taka nie może służyć jako podstawa niekorzystnych dla niej ustaleń.

Obrońca ma rację, że samo zdjęcie pojazdu podsądnej nie udziela jednoznacznej odpowiedzi na to, w jaki dokładnie sposób pokrzywdzony wybił szybę. Porównanie zniszczeń przodu pojazdu F. (...) z samochodem oskarżonej nie może prowadzić do potwierdzenia rozumowania Sądu I instancji. Oba pojazdy różnią się przecież gabarytami: długością i szerokością maski, wielkością zderzaków. Nie wiadomo też, jakie właściwości fizyczne miała osoba, która została potrącona przez pojazd F. (...).

W zaistniałej sytuacji wywody i wnioski biegłego mogą być jedynie traktowane jako ustalenie prawdopodobnej, a nie pewnej prędkości z jaką poruszał się samochód kierowany przez M. P.. Aby jego wyliczenia można byłoby traktować jako ustalenie rzeczywistej prędkości samochodu potrącającego pieszego musiałyby być one skonfrontowane z innymi dowodami, bądź zweryfikowane poprzez wykorzystanie innych metod ustalenia takiej prędkości. W realiach przedmiotowej sprawy nie jest to możliwe.

Wszystkie te wątpliwości musiały zostać rozstrzygnięte na korzyść podsądnej. W toku postępowania wykorzystano wszelkie dostępne źródła dowodowe.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił M. P. od popełnienia przypisanego jej wykroczenia

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił M. P. od popełnien ia przypisanego jej wykroczenia,

2.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz E. S. kwotę 516,60 zł ( w tym VAT) tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemu ,

3.  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa .

SSO Leszek Matuszewski