Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1181/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rawiczu z dnia 18 lipca 2024 r., sygn. akt II K 127/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa materialnego, tj. art. 66 § 1 kk poprzez niezastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania w sytuacji zaistnienia przesłanek to uzasadniających.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyjaśnienia wymaga, że przepis art. 66 § 1 kk nie ma charakteru normy stanowczej (zawierającej nakaz lub zakaz określonego zachowania), zatem jego obraza – w rozumieniu art. 438 pkt 1 kpk – nie wchodzi w grę. Określa on bowiem objętą sferą swobodnego sędziowskiego uznania możliwość, a nie obowiązek warunkowego umorzenia postępowania. Nie dochodzi zaś do naruszenia prawa materialnego wówczas, gdy ustawa stwarza organowi postępowania tylko możliwość zastosowania określonego przepisu. Nie może być więc przedmiotem zarzutu obrazy prawa materialnego w szczególności brak warunkowego umorzenia postępowania ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 24 lutego 2021 r., II AKa 390/20, LEX nr 3284786).

Mając na względzie powyższe należało stwierdzić, że zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 66 § 1 kk został błędnie zakwalifikowane przez obrońcę oskarżonego. Zagadnienia poruszone w jego ramach w rzeczywistości stanowiły elementy zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz rażącej niewspółmierności orzeczonej kary i jako takie zostaną omówione przez organ odwoławczy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec B. N. na okres próby 1 roku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski końcowe zgłoszone w oparciu o błędnie podniesiony zarzut w sposób oczywisty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza przepisów postępowania karnego, mających wpływ na treść przedmiotowego wyroku, tj.

1)  art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i przyjęcie za podstawę opisu czynu przypisanego oskarżonemu okoliczności nie wynikających z treści dowodów przeprowadzonych w toku postępowania tj. działania z zamiarem bezpośrednim pobicia,

2)  art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez dokonanie przez Sąd meriti wybiórczej oceny materiału dowodowego i przyjęcie za podstawę ustaleń faktycznych okoliczności przemawiających wyłącznie na niekorzyść oskarżonego w zakresie przebiegu zdarzenia z jego udziałem,

3)  art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości wynikłych na tle stanu faktycznego sprawy na niekorzyść oskarżonego – w szczególności poprzez ustalenie, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pobicia oraz zadał pokrzywdzonemu uderzenie pięścią w twarz.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W zakresie tej kategorii zarzutów należało wyraźnie zaznaczyć, że kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia ograniczyła się do badania okoliczności dotyczących orzeczenia o karze, zgodnie ze wskazaniem obrońcy w apelacji. Sąd Okręgowy nie stwierdził żadnych takich uchybień w tym zakresie, na które powoływał się apelujący. Sąd Rejonowy poddał bowiem rzetelnej ocenie wszystkie zgromadzone w tej sprawie dowody, zestawił ich treść ze sobą i nadał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich (bądź ich częściom), które w świetle dyrektyw z art. 7 kpk, tj. zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, na to zasługiwały. Oceniając poszczególne dowody uwzględniono relacje łączące poszczególnych świadków i zachowując odpowiednią ostrożność oceniono te dowody w sposób prawidłowy, trafnie nie dostrzegając powodów uzasadniających odmówienie przymiotu wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego D. P. i jego żony A. P.. Z zeznań tych osób wynikało jasno, że D. P. nie był stroną atakującą, nie uderzył oskarżonego, doszło między nimi do szarpaniny, a to oskarżony B. N. poprzez uderzenie pokrzywdzonego pięścią w twarz, spowodował obrażenia w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem, powodując naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni. Obrońca oskarżonego sam w apelacji podał, że okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, choć odwołał się do przyznania się oskarżonego, który zaprzeczył aby w lokalu, tuż przed inkryminowanym zdarzeniem, odepchnął pokrzywdzonego i aby wulgarnie się do niego zwracał. W tej części zaś wyjaśnienia B. N. słusznie nie zostały uznane przez Sąd Rejonowy za wiarygodne. Analiza tego zarzutu doprowadziła Sąd odwoławczy do wniosku, że został on niewłaściwie dobrany do celu jaki obrał apelujący obrońca. Skoro dążył do wykazania, że zachodziły w tym przypadku przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania należało oczekiwać wskazań jakich błędów w ustaleniach faktycznych dopuścił się Sąd meriti przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia zawinienia sprawy, także w zakresie zamiaru z jakim działał oskarżony. W omawianym tu zarzucie nie sposób dopatrzeć się jakie konkretnie dowody miałyby zostać niewłaściwie ocenione przez Sąd I instancji. Można jedynie było stwierdzić, że apelujący nie dostarczył żadnych przekonujących argumentów na potwierdzenie tego, że działanie oskarżonego było sprowokowane przez żonę pokrzywdzonego. Takie okoliczności absolutnie nie wynikały z zeznań świadków oskarżenia które stały się podstawą ustaleń faktycznych. Interakcja między A. P. a oskarżonym nie mogła rzutować na ocenę zamiaru zachowania B. N. w stosunku do D. P., poza tym kontrola odwoławcza w ramach wniesionej apelacji odbywała się wyłącznie w granicach orzeczenia o karze i nie mogła przenikać do warstwy ustaleń faktycznych odnoszących się do przebiegu zajścia z dnia 30 października 2022 r. w pubie (...) w R..

Zarzut naruszenia art. 5 § 2 kpk był całkiem chybiony gdyż w sprawie nie ujawniły się żadne takie wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych, które byłyby nieusuwalne, a dopiero takie, zgodnie z regułą in dubio pro reo, należałoby rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Wypada przypomnieć, że nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk, podnosząc wątpliwości strony, co do treści ustaleń faktycznych. „Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych (..) i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku zatem, gdy pewne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, czy też np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 kpk, lub też przekroczenia przez sąd tych granic i wkroczenia w sferę dowolności ocen” ( tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 2010 r., II KK 308/10, LEX nr 686681). To, że oskarżony zadał pokrzywdzonemu uderzenie pięścią w twarz jest ustaleniem kategorycznym i przy apelacji wniesionej w zakresie orzeczenia o karze, niepodważalnym. Ustalenie zaś jaki zamiar przy tym towarzyszył sprawcy, również nie podpadało pod ten zarzut, a dotyczyło sfery ustaleń faktycznych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec B. N. na okres próby 1 roku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na całkowitą bezzasadność omówionego zarzutu.

Lp.

Zarzut

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść przedmiotowego wyroku, poprzez przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pobicia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie uznał zasadności przedmiotowego zarzutu. Bowiem, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, z wiarygodnych dowodów którymi dysponował Sąd Rejonowy wynikało, że B. N. celowo zadał uderzenie pięścią w twarz D. P., w odpowiedzi na określenie go „damskim bokserem”. Cios był zamierzony i nakierowany właśnie na pokrzywdzonego, zatem należało przyjąć, że sprawca działał umyślnie. Natomiast na pytanie czy jego zamiarem było spowodowanie u niego obrażeń ciała naruszających prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała, trzeba za Sąd I instancji dopowiedzieć (w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak szczegółowej oceny strony podmiotowej czynu oskarżonego), że sprawca co najmniej godził się na to zadając uderzenie w newralgiczną część ciała. Jak wynika z materiału dowodowego B. N. ma mocną konstrukcję fizyczną, pracował w tym pubie wcześniej w ochronie, a pokrzywdzony nie jest tak dobrze zbudowany. Racjonalnie oceniając sytuację oskarżony powinien zatem liczyć się z tym, że zadany cios w twarz może spowodować u pokrzywdzonego poważniejsze obrażenia ciała, kwalifikowane z art. 157 § 1 kk.

W ramach tego zaś zarzutu należało odpowiedzieć na stanowisko obrońcy odnośnie niezastosowania wobec oskarżonego B. N. instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Czyni to dopiero Sąd II instancji, choć należy zwrócić uwagę, że takich rozważań należało oczekiwać już od Sądu Rejonowego w Rawiczu skoro obrońca i oskarżony wnioskowali o jego orzeczenie w mowach końcowych po zamknięciu przewodu sądowego (protokół rozprawy z dnia 17 lipca 2024 r.). Należy przypomnieć, że jednym z warunków do zastosowania instytucji z art. 66 § 1 kk, obok dotychczasowej niekaralności sprawcy za przestępstwa umyślne (ten warunek formalny oskarżony spełniał), jest aby jego wina oraz społeczna szkodliwość czynu nie były znaczne. Sąd odwoławczy po zapoznaniu się ze wszystkimi okolicznościami niniejszej sprawy, prześledziwszy przebieg zdarzenia w pubie Retro, doszedł do przekonania, że zachowanie oskarżonego B. N. cechował wysoki stopień bezprawności. Nie umniejszało jego winy to, że krótko wcześniej w obronie pokrzywdzonego wystąpiła jego małżonka, skoro pokrzywdzony nie był uczestnikiem tej sytuacji, nikt go nie prowokował. Ówczesna partnerka oskarżonego N. S. zeznając w postępowaniu przygotowawczym, gdy jeszcze była w dobrej z nim relacji, zeznała, że oskarżony był wtedy zdenerwowany, chciał najpierw odepchnąć tego mężczyznę ale poniosły go emocje i w nerwach go uderzył (k. 93v w zw. z k 131v). Świadek ta podczas przesłuchania na rozprawie zwróciła też uwagę na agresywne zachowanie B. N. na imprezach i stosowanie przemocy domowej, co nie pozwalało uznać, że przedmiotowe zdarzenie było wyjątkowym incydentem w życiu oskarżonego. Również okoliczność w postaci przyznania się do winy przez oskarżonego nie działała tak wydatnie łagodząco na ocenę jego umyślnego występku, skierowanego przeciwko zdrowiu. Oskarżony był długo pozbawiony autorefleksji skoro po zajściu, które odbyło się w miejscu publicznym, na oczach wielu osób, oddalił się, nie interesując się czy wyrządził krzywdę pokrzywdzonemu, choć po złamaniu kości nosa widoczna była krew na jego twarzy. Postawa procesowa B. N. także nie była tak chwalebna jak by to widział apelujący, gdyż na etapie dochodzenia oskarżony w ogóle nie przyznawał się do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa, opisując się jako ofiarę ataku jakiejś kobiety (A. P.), pominąwszy, że była to jej reakcja na to, że wpierw popchnął pokrzywdzonego - męża tej kobiety, tak że się przewrócił i na chwilę stracił przytomność.

Tak wybiórczo zaprezentowane przez obrońcę w apelacji okoliczności przedmiotowo-podmiotowe nie przekonały zatem Sądu Okręgowego, że stopień społecznej szkodliwości czynu i wina sprawcy nie były znaczne. To, że oskarżony jest kierowcą zawodowym i wyrok skazujący spowoduje, że nie będzie mógł wykonywać tej pracy wcale nie dawało mu taryfy ulgowej przed wymiarem sprawiedliwości, zwłaszcza że wcześniej w tym lokalu pracował jako ochroniarz, a jego zadaniem było zapewnienie porządku i bezpieczeństwa klientom. Dlatego też zachowanie podsądnego wymagało wyraźnej reakcji prawnokarnej, w granicach ustawowego zagrożenia kary z art. 157 § 1 kk. Orzeczona B. N. kara pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia kary i oddaniem pod dozór kuratora w okresie próby, właściwie oddaje społeczną szkodliwość jego czynu, pozytywną prognozę kryminologiczną oraz potrzebę nadzorowania jego zachowania w czasie próby. Również wysokość orzeczonego środka kompensacyjnego w postaci nawiązki odpowiadała rozmiarowi krzywd doznanych przez pokrzywdzonego. Wniosek pełnomocnika pokrzywdzonego o zasądzenie na rzecz jego mandanta z tego tytułu 3.500 zł był bardzo wyważony i umiarkowany.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec B. N. na okres próby 1 roku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Ustalenia faktycznie poczynione przez Sąd Rejonowy na temat sprawstwa i winy oskarżonego co do czynu popełnionego na szkodę D. P. były poprawne i w całości oparte na wiarygodnym materiale dowodowym. Nie było zatem powodów do wydania w tym zakresie wyroku reformatoryjnego w instancji odwoławczej poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego. Z kolei wniosek końcowy ewentualny - o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Rawiczu był bezpodstawny, gdyż skarżący musiałby przedtem wykazać, że konieczne jest przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości, co przy zaskarżeniu wyroku w zakresie orzeczenia o karze było nierealne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego wyłącznie przez oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej przez obrońcę B. N., podsądny zgodnie z art. 636 § 1 kpk jest zobowiązany do poniesienia kosztów procesu, w tym także tych kosztów, o których mowa w art. 616 § 1 pkt 2 kpk. Nadmienić tutaj trzeba, że sąd nie może pozbawić oskarżyciela posiłkowego należnego mu zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika, od oskarżonego, co do którego wydany został wyrok skazujący. Wynika to z tego, że wskazana w art. 624 § 1 kpk możliwość zwolnienia oskarżonego w całości lub części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych nie odnosi się do kosztów procesu wymienionych w art. 616 § 1 pkt 2 kpk ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2023 r., sygn. akt I KK 12/23, Lex nr 3563503).

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego D. P. - r.pr. P. G. zawarł w odpowiedzi na apelację wniosek o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa procesowego za II instancję. Wniosek ten podtrzymał na rozprawie apelacyjnej. Przytoczone wyżej przepisy stanowią podstawę prawną orzeczenia uwzględniającego to żądanie. Wysokość kosztów poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika została zaś określona w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 4, § 15 ust. 1 i 3 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

3.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 1 kpk do kosztów procesu należą koszty sądowe, którymi są m.in. wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania (art. 616 § 2 pkt 2 kpk). Jednym z wydatków Skarbu Państwa, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk są wypłaty dokonane z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych.

Obrońca oskarżonego przydzielony z urzędu – adw. A. K. w apelacji złożyła wniosek o zasądzenie od Skarbu Państwa zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. Wniosek ten podtrzymał jej pełnomocnik substytucyjny na rozprawie apelacyjnej w dniu 10 lutego 2025 r. Przytoczone wyżej przepisy stanowią podstawę prawną orzeczenia uwzględniającego to żądanie. Wysokość kosztów adwokata została zaś ustalona w oparciu o § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763). Mając powyższe na względzie, Sąd II instancji zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 1033,20 zł brutto, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

4.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty. Kierując się tą zasadą Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie: 20 zł tj. ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.) oraz 1033,20 zł jako wydatek z tytułu wynagrodzenia obrońcy z urzędu. Ponadto, na podstawie art. 2 pkt 43w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę za II instancję w kwocie 180 zł.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw z art. 624 § 1 kpk, uzasadniających zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia całości kosztów sądowych wygenerowanych w postępowaniu apelacyjnym, zainicjowanego apelacją obrońcy. Nie przemawiała za tym sytuacja materialna czy rodzinna oskarżonego ani jego możliwości zarobkowe. Obecne pozbawienie wolności oskarżonego w innej sprawie ma charakter tymczasowy i nie powinno wpłynąć na możliwość uiszczenia przez niego tych należności. Zresztą oskarżony nie podnosił żadnych okoliczności dotyczących jego sytuacji finansowej.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak