Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1197/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 27 sierpnia 2024 r., sygn. akt II K 471/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 53 § 1 i 2 kk przez nieuwzględnienie w sposób dostateczny sformułowanej w przywołanym przepisie dyrektywy wymiaru kary, której dolegliwość nie powinna przekraczać stopnia winy oraz dyrektywy uwzględnienia stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także dyrektywy kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, w sytuacji przyznania się przez oskarżonego do popełnienia czynu, wyrażenia skruchy oraz naprawienia szkody.

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 69 § 1 kk przez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy wobec oskarżonego orzeczono karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym roku, sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany prawomocnie na karę pozbawienia wolności, a także wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyjaśnienia wymaga w tym miejscu, że przepis art. 53 § 1 kk nie ma charakteru normy stanowczej (zawierającej nakaz lub zakaz określonego zachowania), zatem jego obraza – w rozumieniu art. 438 pkt 1 kpk – nie wchodzi w grę. Określa on objęte sferą swobodnego sędziowskiego uznania ogólne dyrektywy wymiaru kary, dlatego podważenie przyjętej na ich podstawie oceny sądu jest możliwe tylko w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2023 r., sygn. akt III KK 418/23, Lex nr 3719184). Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego także wówczas, gdy ustawa stwarza organowi postępowania tylko możliwość zastosowania określonego przepisu. Nie może być więc przedmiotem zarzutu obrazy prawa materialnego w szczególności brak warunkowego zawieszenia wykonania kary ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2019 r., sygn. akt IV KK 160/19, Lex nr 2650205).

Mając na względzie powyższe należało stwierdzić, że zarzuty naruszenia prawa materialnego, tj. art. 53 § 1 kk i art. 69 § 1 kk zostały błędnie zakwalifikowane przez obrońcę oskarżonego. Zagadnienia poruszone w ramach tych zarzutów w rzeczywistości stanowiły elementy zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary i jako takie zagadnienia zostaną omówione przez organ odwoławczy w kolejnym punkcie niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł, ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 1 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że zarzuty opisane powyżej zostały błędnie zakwalifikowane przez apelującego, Sąd Okręgowy ustosunkuje się do wniosków końcowych środka odwoławczego po omówieniu zasadności jedynego właściwie postawionego w apelacji zarzutu – tj. zarzutu rażącej niewspółmierności kary.

Lp.

Zarzut

3.2.

Rażąca niewspółmierność kary w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności za zarzucony oskarżonemu czyn, w sytuacji gdy właściwa ocena stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu, jego postawa, polegająca na przyznaniu się do zarzucanego mu czynu oraz wyrażeniu skruchy, wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przystępując do omawiania przedmiotowego zarzutu warto wyjaśnić, iż rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Tak orzeczona kara może być wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających wymiar orzeczonej kary ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt II AKa 489/21, Legalis nr 2714830).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że obrońca oskarżonego nie wykazał by kara w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 286 § 1 i 3 kk była rażąco surowa w stosunku do wagi i okoliczności osądzanego czynu. Sąd Rejonowy rozważając nad wymiarem kary wziął pod uwagę wszystkie występując w kontrolowanej sprawie okoliczności łagodzące oraz obciążające. Trafnie również został ustalony stopień winy oraz społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuścił się B. B.. Zauważyć należy, że skarżący wytykając organowi meriti niewspółmierność orzeczonej kary grzywny nie przedstawił rzeczowej argumentacji uzasadniającej słuszność prezentowanego w apelacji stanowiska. Omawiany zarzut był więc w istocie pozbawiony odpowiedniego uzasadnienia i sprowadzał się jedynie do polemiki ze słusznym stanowiskiem Sądu Rejonowego co do wymiaru kary. Obrońca oskarżonego przekonywał w środku odwoławczym, że Sąd I instancji nie uwzględnił wszystkich dyrektyw wymienionych w art. 53 § 1 kk opierając to twierdzenie na założeniu, iż pominięto przy określaniu wymiaru kary zasadniczej fakt naprawienia przez oskarżonego szkody wyrządzonej przestępstwem. Podkreślić w tym miejscu należy, że szkoda wyrządzona w majątku pokrzywdzonego czynem, jakiego dopuścił się B. B., została naprawiona na skutek działań organów ścigania i zablokowaniu środków pieniężnych w kwocie 400 zł, jakie pokrzywdzony wpłacił na rachunek bankowy podsądnego. Wobec tego naprawienie szkody odbyło się de facto bez wiedzy i woli oskarżonego, a więc okoliczność ta w żadnym wypadku nie może być traktowana jako przemawiająca na korzyść B. B.. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła by organ meriti nieprawidłowo zastosował dyrektywy wymiaru kary ustanowione w art. 53 § 1 kk. Podobnie trafne było stanowisko Sądu Rejonowego odnośnie stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się B. B.. Odmienne tezy na ten temat przedstawione w środku odwoławczym nie zasługiwały na aprobatę Sądu Okręgowego i stanowiły one jedynie nieuzasadnioną polemikę obrony z trafnie określonymi okolicznościami wpływającymi na wymiar kary zasadniczej orzeczonej wobec oskarżonego. Apelujący podkreślał wielokrotnie, że B. B. przyznał się do winy i wyraził skruchę, co jego zdaniem winno determinować orzeczenie wobec niego kary najłagodniejszej rodzajowo, tj. kary grzywny. Zauważyć należy, że okoliczność ta została przez Sąd Rejonowy uwzględniona jako okoliczność łagodząca przy określaniu wymiaru kary. Nie sposób jednak tej okoliczności przeceniać ponieważ oskarżony będąc przesłuchiwanym w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do winy i negował popełnienie zarzucanego mu przestępstwa. Dopiero w trakcie przesłuchania przed Sądem B. B. przyznał się do zarzucanego mu czynu zabronionego i przeprosił pokrzywdzonego. Wątpliwe jest przy tym, czy skrucha oskarżonego była szczera biorąc pod uwagę, że wcześniej popełniał czyny o zbliżonym charakterze do tego będącego przedmiotem niniejszego postępowania i mimo prowadzonych postępowań nie zrezygnował z naruszania prawa. Obrońca oskarżonego zwracał uwagę na niską wartość szkody jako okoliczność łagodzącą. Tymczasem wartość szkody w dużej mierze zdecydowała o tym, że czyn B. B. został zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi z art. 286 § 1 i 3 kk, za który ustawodawca przewiduje znacznie niższe kary niż za przestępstwo z art. 286 § 1 kk w typie podstawowym. Ponadto, jak wynika wprost z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, okoliczność ta została przez Sąd Rejonowy wzięta pod uwagę przy określaniu wymiaru kary. Nie było powodów dla jeszcze większego złagodzenia wymiaru kary tylko z uwagi na opisaną wyżej wartość szkody wyrządzonej czynem B. B..

Konkludując, wymienione wyżej okoliczności oraz te wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wymagały odpowiednio dobranej sankcji i wymierzenia kary w takim wymiarze by spełniła ona stawiane jej cele. Uwzględniwszy występujące w tej sprawie okoliczności obciążające i łagodzące (tych drugich było mniej), Sąd I instancji słusznie przyjął, że adekwatną w tej sytuacji karą będzie kara 4 miesięcy pozbawienia wolności. Kara w takim wymiarze, pomimo tego że jest najsurowszą rodzajowo spośród przewidzianych przez ustawodawcę za czyn z art. 286 § 1 i 3 kk, to w okolicznościach osądzanego przypadku jest karą współmierną do wagi i okoliczności sprawy. Oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną (w tym za czyny przeciwko mieniu), popełnił kilkanaście czynów o zbliżonym modus operandi, wykorzystując do tego powszechne medium jakim jest internet (co bez wątpienia rozszerzało zakres potencjalnych pokrzywdzonych), nadużył zaufania jakim obdarzył go kupujący, przez dłuższy czas zwodził go, że zakupiony laptop został wysłany, a brakiem dostarczenia zamówionego towaru obciążał firmę kurierską. Takiego typu zachowanie wymaga odpowiednio surowego wymiaru kary by unaocznić zarówno społeczeństwu, jak i sprawcy niedopuszczalność tego typu zachowań, dużą szkodliwość dla zasady uczciwości w transakcjach handlowych dokonywanych za pośrednictwem Internetu. Zwłaszcza, że jak wyżej zaznaczono, dla oskarżonego nie był to jeden, wyjątkowy przypadek, lecz kolejny oszukańczy czyn, z których popełniania uczynił sobie łatwe źródło zarobkowania. Kara zaproponowana przez obrońcę w apelacji, tj. niska kara grzywny, nie spełniłaby stawianych przed nią celów, zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej, a przez to byłaby zdecydowanie zbyt łagodną reakcją organów wymiaru sprawiedliwości na popełniony przez B. B. czyn zabroniony. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, że Sąd Rejonowy w Szamotułach w wyroku z dnia 22 stycznia 2024 r., sygn. akt II K 415/23 orzekł wobec oskarżonego karę 200 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł za czyn z art. 286 § 1 i 3 kk przy wartości szkody 720 zł. Zgodnie bowiem z art. 8 § 1 kpk sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Ponadto przepis art. 53 § 1 kk stanowi wyraźnie, że sąd wymierza karę według swojego uznania, a więc sąd obowiązuje swoboda przy kształtowaniu wymiaru kary ograniczana wyłącznie prawidłowym zastosowaniem dyrektyw wymiaru kary. Jak już wyżej podano, Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował dyrektywy z art. 53 § 1 kk i ukształtował wymiar kary na poziomie odpowiednim do wagi i okoliczności osądzanego przypadku. Kary w takim wymiarze nie sposób uznać za niewspółmierną tylko dlatego, że w innej sprawie o zbliżonym przedmiocie sąd karny orzekł wobec oskarżonego karę grzywny. Warto zwrócić uwagę na wynikający z danych z Krajowego Rejestru Karnego fakt, że w sprawach gdzie wymierzono oskarżonemu kary grzywny zaszła konieczność zamiany: na zastępczą karę pozbawienia wolności (postanowienie z dnia 17.02.2022 r.) w sprawie SR w Wągrowcu sygn. II K 288/17, na zastępczą karę ograniczenia wolności (postanowienie z dnia 21.10.2022 r.) w sprawie SR w Żninie sygn. II K 392/21.

Sąd Okręgowy nie miał również żadnych zastrzeżeń do decyzji organu meriti o niezastosowaniu środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary. Prawdą jest, że pierwsza z przesłanek umożliwiająca zastosowanie tej instytucji została spełniona albowiem w czasie popełnienia przestępstwa stanowiącego przedmiot tego postępowania oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności. Niemniej jednak dla zastosowania omawianego środka probacyjnego konieczne jest spełnienie jeszcze jednej, bardzo istotnej przesłanki. Mianowicie konieczne jest by kara pozbawienia wolności orzeczona z warunkowym zawieszeniem wykonania była wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W kontrolowanej sprawie, Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że druga z przesłanek wymienionych w art. 69 § 1 kk nie została spełniona, co stało na przeszkodzie zastosowaniu tego środka probacyjnego. Należy dostrzec, że oskarżony był wielokrotnie karany sądownie (w tym za czyny o bardzo zbliżonym modus operandi), kontynuował popełnianie przestępstw, a kryminalną działalność oskarżony zakończył dopiero gdy został osadzony w zakładzie karnym do odbycia kary. Nie sposób wobec takiego sprawcy postawić pozytywnej prognozy kryminologicznej i bez wątpienia orzeczenie wobec B. B. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełniłoby wszystkich celów stawianych karze. Skoro kary grzywny orzekane wobec oskarżonego w innych sprawach karnych nie skłoniły go do refleksji nad swoim zachowaniem i powrotu do życia zgodnego z prawem, to efektu tego nie przyniosłaby również kara pozbawienia wolności orzeczona z zastosowaniem środka probacyjnego z art. 69 § 1 kk, nie wiążąca się z żadną wymierną na tę chwilę dolegliwością. Przeciwne stanowisko obrony na ten temat jako chybione nie zasługiwało na uwzględnienie. Skarżący oprócz czczych deklaracji nie przedstawił Sądowi Okręgowemu żadnych wymiernych dowodów by przekonać, iż mimo warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności B. B. będzie przestrzegał porządku prawnego, zmienił tryb życia i faktycznie zrozumiał naganność swojego postępowania.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł, ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 1 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw dla uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Kara orzeczona przez Sąd Rejonowy w kontrolowanej sprawie była współmierna do wagi czynu przypisanego B. B. i została ukształtowania po wszechstronnej ocenie wszystkich okoliczności rzutujących na jej rodzaj i wysokość, w tym dotychczasowej ścieżki życiowej podsądnego. Przeciwne, jednostronne stanowisko obrońcy oskarżonego nie spotkało się z aprobatą organu odwoławczego. Nie było żadnych powodów by ingerować w treść zaskarżonego orzeczenia w zakresie wymiaru kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy w całości była całkowita niezasadność zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 634 kpk jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy opierając się na dyspozycji przepisu art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wydatków sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym nie wymierzył mu opłaty za II instancję. B. B. obecnie przebywa w zakładzie karnym gdzie odbywa karę pozbawienia wolności, pracuje nieodpłatnie, nie ma żadnego majątku, a ciąży na nim obowiązek alimentacyjny na dziecko. Nadto oskarżony ma jeszcze do odbycia karę pozbawienia wolności orzeczoną w kontrolowanej sprawie. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że w tej sytuacji obciążanie oskarżonego wydatkami sądowymi za postępowanie odwoławcze stanowiłoby dla niego zbyt dużą dolegliwość finansową.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak