Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1277/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Trzciance z dnia 26 września 2024 r., sygn. akt II K 360/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 244 kk poprzez jego błędne zastosowanie do sytuacji, w której oskarżony nie zajmował wspólnego lokalu z pokrzywdzonymi tylko oddzielne mieszkanie na poddaszu, a pokrzywdzeni ponadto wyrazili zgodę na taki układ faktyczny oraz nie mieli nic przeciwko temu, aby oskarżony będący ich synem zbliżał się do nich na odległość mniejszą niż 20 m.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła by w niniejszej sprawie doszło do obrazy przepisu prawa materialnego w postaci art. 244 kk. Obrońca oskarżonego kreując tezę o zajmowaniu przez oskarżonego oddzielnego mieszkania zlokalizowanego na poddaszu domu zamieszkiwanego przez pokrzywdzonych B. oraz H. B. pominął bardzo istotną okoliczność. Mianowicie mieszkanie to nie stanowiło odrębnego, samodzielnego lokalu, którego zaplecze techniczne pozwalałoby na codzienne funkcjonowanie oskarżonego z wyłączeniem korzystania z części domu zajmowanej przez jego rodziców. Kluczowe jest bowiem, że mieszkanie zlokalizowane na poddaszu nie posiadało własnej łazienki, co powodowało konieczność korzystania przez M. B. z łazienki umiejscowionej w części domu, w której mieszkali na co dzień jego rodzice. W takiej sytuacji, zajmowane przez podsądnego lokum na poddaszu sprawiało jedynie iluzoryczne wrażenie samodzielnego lokalu mieszkalnego, niezależnego od mieszkania jego rodziców. W rzeczywistości, co wynika z materiału dowodowego, oskarżony stale korzystał z łazienki swoich rodziców, widywał się z nimi, łamiąc tym samym nałożone na niego nakaz opuszczenia zajmowanego z nimi lokalu mieszkalnego oraz zakaz zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 20 metrów. Postawione wyżej stwierdzenie o regularnym korzystaniu przez oskarżonego z łazienki rodziców znajduje potwierdzenie w ustalonych okolicznościach z dnia zatrzymania oskarżonego, kiedy to właśnie pod pretekstem umycia się i ogolenia zszedł on do mieszkania rodziców, gdzie zaczął się awanturować, na co jego siostra zareagowała wezwaniem na miejsce patrolu Policji. Mylił się więc zupełnie obrońca podnosząc, że oskarżony zajmował oddzielny lokal mieszkalny zlokalizowany na poddaszu domu jego rodziców i, że w ten sposób nie naruszał nałożonego na niego prawomocnym wyrokiem nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego uprzednio wraz ze swoimi rodzicami. Odnośnie natomiast tego, że pokrzywdzeni mieli wyrazić zgodę na zamieszkanie M. B. w lokalu zlokalizowanym na poddaszu ich domu to należy wyjaśnić, że okoliczność ta pozostawała całkowicie irrelewantna z punktu widzenia znamion przestępstwa z art. 244 kk słusznie przypisanego oskarżonemu w kontrolowanym orzeczeniu. Znamienne jest bowiem, iż art. 244 kk chroni przede wszystkim funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości i postawa osoby pokrzywdzonej w postępowaniu, w którym orzeczono zakaz nie ma znaczenia dla ustalenia czy zostały wyczerpane znamiona tego występku ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7 listopada 2019 r., sygn. akt II AKa 135/19, Lex nr 3103410). Ponadto pokrzywdzeni współczując własnemu synowi i zgadzając się na jego czasowe zamieszkanie na poddaszu ich domu, nie zdawali sobie sprawy, że oskarżony znowu zacznie wszczynać awantury i będzie konieczna kolejna pomoc organów ścigania. O ile więc początkowo pokrzywdzeni rzeczywiście wyrazili zgodę na wprowadzenie się oskarżonego do ich domu, mimo orzeczonych nakazów i zakazów, to już na skutek jego zachowań ustalonych w tej sprawie, składając zeznania jasno wyrazili swoje stanowisko, że nie życzą sobie by M. B. zamieszkiwał nadal w ich domu. Konkludując wszystko powyższe, Sąd Okręgowy nie stwierdził by doszło do obrazy przepisów postępowania, tj. art. 244 kk. Oskarżony swoimi zachowaniami opisanymi w wyroku wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona przestępstw z art. 244 kk, a w takiej sytuacji wydanie wobec niego wyroku skazującego było ze wszech miar słuszne. Przeciwne stanowisko obrony na ten temat nie spotkało się z aprobatą organu odwoławczego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza prawidłowości wydanego orzeczenia nie potwierdziła tez apelacji o dopuszczeniu się przez Sąd Rejonowy obrazy przepisu postępowania w postaci art. 244 kk. Zachowania oskarżonego, opisane w sentencji zaskarżonego orzeczenia wyczerpywały znamiona z art. 244 kk, a w takiej sytuacji wydanie wyroku skazującego było konieczne. Brak było najmniejszych podstaw dla wydania w instancji odwoławczej wyroku reformatoryjnego i uniewinnienia oskarżonego od przypisanych mu czynów.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 26 § 1 i 2 kk poprzez jego błędne niezastosowanie w sytuacji, w której oskarżony zamieszkując na posesji rodziców działał w stanie wyższej konieczności, tj. w celu uchylenia niebezpieczeństwa grożącego dobru prawnemu w postaci jego zdrowia, życia i bezpieczeństwa, a niebezpieczeństwa tego nie mógł uniknąć w inny sposób, gdyż nie dysponował środkami pieniężnymi umożliwiającymi najem innego lokalu, poświęcone zaś dobro jakim jest respektowanie orzeczeń sądowych nie przedstawiało wartości oczywiście wyższej aniżeli dobro ratowane.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Należy rozpocząć omawianie tego zarzutu od wyjaśnienia, że dla zastosowania kontratypu stanu wyższej konieczności, zakładającego celowe zachowanie adresata wspomnianej normy, niezbędne jest poczynienie określonego ustalenia co do strony podmiotowej zachowania danej osoby, mianowicie, jej świadomości, iż chronionemu prawem dobru zagraża niebezpieczeństwo, że jest ono bezpośrednie oraz, że osoba ta działała z intencją ratowania dobra przedstawiającego wartość wyższą kosztem dobra o niższej wartości ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2019 r., sygn. akt IV KK 230/18, Lex nr 2714699). Zgodnie więc z art. 26 § 1 kk kontratyp stanu wyższej konieczności ma miejsce wówczas, gdy sprawca działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawiało wartość niższą niż dobro ratowane. Na gruncie niniejszej sprawy nie sposób przyjąć, że w stosunku do oskarżonego spełnione zostało kryterium bezpośredniości zagrożenia, a tym bardziej, że niebezpieczeństwa nie można było inaczej uniknąć. Nic bowiem nie stało na przeszkodzie by oskarżony M. B., po orzeczeniu wobec niego na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Trzciance z dnia 18 września 2020 r. w sprawie o sygn. akt II K 115/20 nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego uprzednio z pokrzywdzonymi oraz zakazu zbliżania się do nich na odległość mniejszą niż 20 metrów, znalazł sobie inne miejsce do zamieszkania na czas obowiązywania w/w zakazów. Nie ma przy tym decydującego znaczenia, czy oskarżony posiadał środki finansowe na wynajęcie innego lokalu mieszkalnego. W Polsce działa bowiem system wsparcia socjalnego, stworzony dla osób w trudnym położeniu, którzy z różnych względów nie mają możliwości aby samodzielnie zapewnić sobie warunki mieszkaniowe. Nadto działają na terenie kraju noclegownie dla osób bezdomnych, z których oskarżony również mógł czasowo skorzystać. Podsądny mógł również próbować korzystać z życzliwości swoich znajomych, jak to uczynił zaraz po opuszczeniu domu swoich rodziców po interwencji Policji w dniu 9 kwietnia 2024 r., kiedy to zamieszkał właśnie u jednego z kolegów (w tamtym czasie oskarżony również nie dysponował środkami finansowymi niezbędnymi do wynajęcia lokalu). Trzeba więc jasno powiedzieć, że M. B. w inkryminowanym okresie zamieszkał na poddaszu domu swoich rodziców nie dlatego, iż ratował dobro chronione w postaci swojego zdrowia, życia i bezpieczeństwa, a wyłącznie dlatego, że było to dla niego rozwiązanie najłatwiejsze i najwygodniejsze. Oskarżonemu nie chciało się włożyć najmniejszego wysiłku w znalezienie tymczasowo nowego lokum do zamieszkania, wolał wrócić do rodziców i okazać w ten sposób całkowity brak poszanowania dla wydanego wobec niego wyroku i orzeczonych w nim środków karnych. W żadnym przypadku zachowania takiego nie można było traktować jako działania w stanie wyższej konieczności. Odmienne tezy obrony na ten temat były oderwane od realiów sprawy i nie spotkały się z aprobatą organu odwoławczego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wbrew odmiennym zapatrywaniom obrony, w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki kontratypu działania w stanie wyższej konieczności. Nie było więc żadnych powodów uzasadniających ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia w sposób jakiego oczekiwał apelujący, tj. wydania wyroku reformatoryjnego i uniewinnienia oskarżonego od przypisanych mu czynów.

Lp.

Zarzut

3.3.

Rażąca surowość i tym samym niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego kary 5 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowo oceniane dyrektywy wymiaru kary, w tym prawidłowo oceniany stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, stopień zawinienia a nadto wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, w każdym razie w pełni uzasadniały łagodniejsze potraktowanie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Warto przypomnieć w tym miejscu, iż rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Tak orzeczona kara może być wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających wymiar orzeczonej kary ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt II AKa 489/21, Legalis nr 2714830).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że obrońca oskarżonego nie wykazał by kara 5 miesięcy pozbawienia wolności za ciąg dwóch przestępstw z art. 244 kk była rażąco surowa w stosunku do wagi i okoliczności osądzanych czynów. Sąd Rejonowy rozważając nad wymiarem kary wziął pod uwagę wszystkie występując w kontrolowanej sprawie okoliczności łagodzące oraz obciążające. Trafnie również został ustalony stopień winy oraz społecznej szkodliwości czynów, jakich dopuścił się M. B.. Zauważyć należy, że skarżący wytykając organowi meriti niewspółmierność orzeczonej kary nie przedstawił rzeczowej argumentacji uzasadniającej słuszność prezentowanego w apelacji stanowiska. Omawiany zarzut był więc w istocie pozbawiony odpowiedniego uzasadnienia i sprowadzał się jedynie do polemiki ze słusznym stanowiskiem Sądu Rejonowego co do wymiaru kary. Kreowanie przez obronę tez o rzekomym pozytywnym procesie resocjalizacji oskarżonego po opuszczeniu przez niego izolacji penitencjarnej, w której odbywał karę za poprzednio popełnione przestępstwa, stoi w całkowitej opozycji do okoliczności ustalonych w przedmiotowej sprawie. Nie sposób bowiem mówić o pozytywnym procesie resocjalizacyjnym osoby, która zaraz po opuszczeniu zakładu karnego po odbyciu kary zasadniczej z wyroku łamie orzeczone w nim prawomocnie środki karne, a dodatkowo mieszkając wspólnie ze swoimi rodzicami nadal wszczyna awantury i wyzywa ich, pomimo uprzedniego skazania m.in. z art. 207 § 1 kk na szkodę B. i H. B.. Usprawiedliwianie przez obronę złamania nakazu i zakazu obowiązujących M. B. rzekomo grożącą mu bezdomnością było nieuzasadnione w świetle możliwych rozwiązań wymienionych w pkt 3.2. niniejszego uzasadnienia, które jednocześnie zapobiegłyby naruszeniu przez podsądnego obowiązujących go środków karnych. Pozostałe okoliczności korzystne dla oskarżonego wymienione w apelacji zostały już należycie uwzględnione przez Sąd Rejonowy w wymiarze kary orzeczonej za przypisany mu ciąg przestępstw z art. 244 kk. Warto jeszcze dodać, że Sąd I instancji miał możliwość wymierzenia M. B. kary w granicach od 3 miesięcy pozbawienia wolności do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (zaostrzenie górnej granicy z uwagi na popełnienie przypisanych oskarżonemu czynów w warunkach ciągu przestępstw). W takiej sytuacji wymierzenie kary zaledwie o dwa miesiące przekraczającej dolną granicę sankcji należało uznać za stosunkowo łagodną reakcję organu wymiaru sprawiedliwości. Natomiast wysoka niepoprawność sprawcy i jego uprzednia karalność, w tym z art. 244 kk, zaprzeczały zasadności zastosowania wobec niego art. 37a kk i wymierzenie mu kary wolnościowej. W żadnym zatem razie kara w dolnych granicach wymiaru kary przewidzianej przez ustawodawcę za przestępstwo z art. 244 kk nie mogła zostać uznana za niewspółmierną do wagi i okoliczności osądzanego przypadku, do czego obrońca nieskutecznie próbował przekonać Sąd odwoławczy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie możliwie najłagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw dla uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Kara orzeczona przez Sąd Rejonowy w kontrolowanej sprawie była współmierna do wagi i okoliczności czynów przypisanych M. B., popełnionych w warunkach ciągu przestępstw (art. 91 § 1 kk). Przeciwne stanowisko obrońcy oskarżonego nie spotkało się z aprobatą organu odwoławczego. Nie było żadnych powodów dla dokonywania przez organ odwoławczy ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia w zakresie dotyczącym wymiaru kary zasadniczej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości – pkt 1 wyroku Sądu Okręgowego z dnia 13 marca 2025 r.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy w całości była całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Dokonana przez Sąd Rejonowy zmiana kwalifikacji prawnej poprzez przyjęcie ciągu przestępstw z art. 244 kk była poprzedzona uprzedzeniem o takiej możliwości, stosownie do wymogów art. 399 § 1 kpk.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 1 kpk do kosztów procesu należą koszty sądowe, którymi są m.in. wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania (art. 616 § 2 pkt 2 kpk). Jednym z wydatków Skarbu Państwa, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk są wypłaty dokonane z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych.

Obrońca oskarżonego przydzielony mu z urzędu, w apelacji zawarł wniosek o zasądzenie od Skarbu Państwa zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu przed Sądem II instancji. Wniosek ten podtrzymał na rozprawie apelacyjnej odbywającej się w dniu 13 marca 2025 r. Przytoczone wyżej przepisy stanowią podstawę prawną uwzględniającą to żądanie. Wysokość kosztów adwokata została ustalona w oparciu o § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763). Mając powyższe na względzie, Sąd II instancji zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. A. kwotę 1033,20 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

3.

Zgodnie z art. 634 kpk jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy opierając się na dyspozycji przepisu art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wydatków sądowych za postępowanie odwoławcze. M. B. nie posiada żadnego majątku, utrzymywał się dotychczas wyłącznie z prac dorywczych, z których uzyskiwał niewielki dochód. Ponadto stoi on przed koniecznością odbycia kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec niego w kontrolowanej sprawie. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że obciążanie oskarżonego wydatkami sądowymi za postępowanie odwoławcze, w skład których wchodzi wynagrodzenie dla obrońcy z urzędu, a także opłatą za II instancję, stanowiłoby dla niego zbyt dużą dolegliwość finansową.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak