Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 18 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Jezierski

Protokolant: p.o stażysty A. P.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 maja 2016 r. w P. sprawy

z powództwa

G. L. (1)

przeciwko

M. W. (1)

o nakazanie publikacji sprostowania prasowego

1.  Powództwo oddala;

2.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1097,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

/-/ SSO Janusz Jezierski

XII C 498/16

UZASADNIENIE

Powód G. L. (1), w pozwie, skierowanym przeciwko M. k. (1) – Redaktorowi Naczelnemu (...) redakcji lokalnej dziennika „ G. (...), wniósł o nakazanie pozwanemu publikacji sprostowania artykułu prasowego pod tytułem „Biznesmen przed sądem broni „ czyścicieli” kamienicy przy ul. (...)”, któ-ry ukazał się dnia 22 października 2015 r. w elektronicznym wydaniu gazety pod adresem (...), (...), (...),b. o następującej treści: „Właściciel nieruchomości położonej w P. przy ul. (...) prostuje, iż nie jest prawdą jakoby przed sądem bronił praw czyścicieli kamienicy, jak twierdzi autor artykułu tylko zeznawał prawdę i odpowiadał na pytania zgodnie ze swoją wiedzą na temat zarządców nierucho-mości przy ul. (...). G. L. (1) nie wynajął tzw.czyścicieli kamienicy, a firmę zarządzającą nieruchomością – Fabrykę (...). Nieznane mu w związ-ku z tym były tzw. bandyckie metody tzw. czyścicieli, ponieważ jego wiedzy nie miały one miejsca w kamienicy przy ul.(...). Aktualne postępowanie sądowe prowadzone jest przeciwko zarządcom ww. nieruchomości, a przyczyną umorzenia postępowania przeciw-ko G. L. (1) przez prokuraturę nie było jedynie zaprzeczenie, by wie-dział o nękaniu lokatorów i nakłaniał do niego, lecz fakt, że nigdy nie działał on niezgod-nie z prawem wobec lokatorów i nie zlecał ich nękania. O Fabryce (...)-gorz L. dowiedział się od narzeczonej jego syna, a nie jak twierdzi autor artyku-łu, od synowej. Inspektor Ł. mówił o groźbie zawalenia budynku przy ul. S. (...), wbrew temu, co twierdzi autor artykułu. Nie jest również prawdą, że G. L. (2)-berkowski pomylił portal (...) z (...), albowiem artykuły prasowe na temat zarządców kamienicy przy ul. (...) by ły publikowane również na ówczes-nym portalu gazeta.Pl. (...) są dialogi przytoczone w artykule „N., gdyż G. L. (1), zeznając na rozprawie składał szerokie wyjaśnienia i nigdy nie sprowadzały się one do samego wyłącznie stwierdzenia „ nie pamiętam”.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że dnia 22 października 2015 r. w elektronicznym wydaniu dziennika Gazeta (...) ukazał się artykuł autorstwa T. N. pod tytułem „Biznesmen przed sądem broni „ czyścicieli” kamienicy przy ul. (...)”; we-dług powoda w treści tego artykułu zawarto szereg nieprawdziwych i nieścisłych infor-macji, co do których konieczne okazało się skorzystanie z instytucji sprostowania praso-wego – wskazano osiem fragmentów tego artykułu; dnia 12 listopada 2015 r. powód wy-stąpił do pozwanego z wnioskiem o publikację sprostowania, którego treść zawarta została w piśmie; pozwany w piśmie z dnia 24 listopada 2015 r. odmówił publikacji sprostowania, którego domagał się powód, wskazując na niezgodność tego żądania z treścią przepisów prawa prasowego, regulujących publikowanie sprostowań; powód uwzględnił wskazania pozwanego, zawarte w tym piśmie i w oparciu o przepis art.31 a ust.3 ustawy prawo pra-sowe przesłał pozwanemu poprawione sprostowanie pismem z dnia 3 grudnia 2015 r.; poz-wany nie odpowiedział na to pismo, jak i nie zamieścił sprostowania zgodnie z żądaniem powoda.

Pozwany, w odpowiedzi na pozew, wniósł o skierowanie sprawy do mediacji, a w sytua-cji, kiedy mediacja okaże się bezskuteczna, domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany podniósł, że nieprawidłowo doręczono poz-wanemu sprostowanie kwestionowanego przez powoda materiału prasowego – pismo z dnia 3 grudnia skierowano do pełnomocnika pozwanego, a nie bezpośrednio do pozwa-nego, czego wymaga przepis art. 31 a ust. 1 i 3 prawa prasowego, a nadto wskazał na brak podstaw prawnych do opublikowania sprostowania w sytuacji, kiedy kwestionowany przez powoda materiał prasowy zawiera prawdziwe i ścisłe informacje.

Sąd zdecydował o przeprowadzeniu mediacji, jednakże powód nie wyraził zgody na me-diację.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 22 października 2015 r. w elektronicznym wydaniu dziennika Gazeta (...) ukazał się artykuł pt. „ Biznesmen przed sądem broni „ czyścicieli” kamienicy przy ul. (...)” autorstwa T. N.. Artykuł stanowił relację z procesu karnego, pro-wadzonego przed Sądem Rejonowym Poznań – Jeżyce w P. przeciwko P. Ś. i P. Ż. i opisywał zeznania powoda, które składał on w trakcie te-go procesu. / wydruk strony internetowej Gazeta (...) k.10-12, wydruk protokołu rozprawy k.13-29 /.

Powód G. L. (1) dnia 22 października 2015 r. składał zeznania w tym pro-cesie w charakterze świadka. / wydruk protokołu jw. /.

Dnia 12 listopada 2015 r. , działający w imieniu powoda radca prawny T. O., skierował do pozwanego sprostowanie, wskazując szereg nieprawdziwych informacji, któ-re zawierał wskazany powyżej artykuł, a także zażądał dokonania sprostowania i zamiesz-czenia sprostowania, którego treść wskazał w piśmie. Do pisma załączono pełnomocnic-two szczególne dla radcy prawnego T. O., którym powód upoważnił go do wy-stąpienia z wnioskiem o zamieszczenie sprostowania, w rozumieniu art.31 a ustawy prawo prasowe, do artykułu, którego sprostowanie miało dotyczyć. / odpis pisma pełnomocnika powoda wraz z pełnomocnictwem k. 31-34 /.

Pozwany odpowiedział na opisane powyżej pismo powoda w piśmie z dnia 24 listopada 2015 r. Działający w jego imieniu pełnomocnik wskazał, że sprostowanie nie odpowiadało wymogom szeregu przepisów prawa prasowego i wskazał konkretne wady, jakie zawierało sprostowanie. Powołując się na powyższe, odmówił opublikowania sprostowania. Do pis-ma dołączono pełnomocnictwo, jakiego pozwany M. W. (1) – jako Redaktor N.-ny (...) wydania dziennika Gazeta (...) udzielił adwokatom : M. W. (3), H. B., M. B. i P. K., do działa-nia w jego imieniu i na jego rzecz w sprawach udzielenia odpowiedzi na wnioski zainte-resowanych osób o opublikowanie sprostowań prasowych, oraz opublikowania wszel-kich innych oświadczeń lub uwzględnienie wszelkich innych roszczeń, zgłaszanych w związku z publikacjami, ukazującymi się na łamach (...) wydania dziennika Gazeta (...) . W piśmie wskazano, że sprostowanie stanowi wyodrębnioną wypo-wiedź osoby zainteresowanej, która dokonuje w niej korekty opublikowanych nieprawdzi-wych lub nieścisłych informacji / twierdzeń o określonych, zaistniałych uprzednio faktach. Istota przedmiotowej instytucji polega na tym, że umożliwia ona zainteresowanemu przed-stawienie własnej wersji minionych wydarzeń, które relacjonowano na łamach prasy. Wskazano róweż, że sugerowane sprostowanie jest nierzeczowe i nie odnosi się do faktów. Według pozwanego wskazanych powyżej wymogów, nie spełniało pięć fragmentów spro-stowania. Ponadto zarzucono naruszenie zapisów o objętości sprostowania w stosunku do opublikowanego materiału prasowego wskazując iż w nadesłanym tekście sprostowania nie wolno bez zgody wnioskodawcy dokonywać skrótów ani żadnych zmian. Wskazano, że pod sprostowaniem nie ma podpisu wnioskodawcy, to jest samego zainteresowanego G. L. (1), co jest również jedną z obligatoryjnych przyczyn odmowy opublikowania sprostowania. / odpis pisma k. 36-39, odpis pełnomocnictwa z dnia 7 stycz-nia 2015 r. załączony przez pełnomocnika powoda do pisma z 24 listopada 2015 r. k. 40 /.

Dnia 3 grudnia 2015 r. pełnomocnik powoda radca prawny T. O. skierował pi-smo do pełnomocnika pozwanego, w którym przedłożył i wniósł o publikację zmodyfiko-wanego sprostowania, w którym uwzględniona została większość uwag, które wskazano w piśmie z dnia 24 listopada 2015 r. Ostateczna treść sprostowania była następująca: „Właściciel nieruchomości położonej w P. przy ul.(...)-kowski prostuje, iż nie jest prawdą jakoby przed sądem bronił tzw. czyścicieli kamienicy, jak twierdzi autor artykułu, tylko zeznawał prawdę i odpowiadał na pytania zgodnie ze swoją wiedzą na temat zarządców nieruchomości przy ul. (...). G. L. (2)-kowski nie wynajął tzw. czyścicieli kamienicy, a firmę zarządzającą nieruchomością – Fabrykę (...). Nieznane mu w związku z tym były tzw. bandyckie metody tzw. czyścicieli, ponieważ według jego wiedzy nie miały one miejsca w kamienicy przy ul. (...). Aktualne postępowanie sądowe prowadzone jest przeciwko zarządcom ww. nieruchomości, a przyczyną umorzenia postępowania przeciwko G. L. (3)-skiemu przez prokuraturę nie było jedynie zaprzeczenie, by wiedział o nękaniu lokatorów i nakłaniał do niego, lecz fakt, że nigdy nie działał on niezgodnie z prawem wobec lokato-rów i nie zlecał ich nękania. O Fabryce (...) dowie-dział się od narzeczonej jego syna, a nie jak twierdzi autor artykułu, od synowej. Inspektor Ł. mówił o groźbie zawalenia budynku przy ul. (...), wbrew temu, co twierdzi autor artykułu. Nie jest również prawdą, że G. L. (1) pomylił portal gazeta.pl z (...) Wyborczą, albowiem artykuły prasowe na temat zarządców kamie-nicy przy ul.(...) były publikowane również na ówczesnym portalu Gazeta.pl. (...)-prawdziwe są dialogi przytoczone w podtytule „ Nie pamiętam”, gdyż G. L. (3)-ski, zeznając na rozprawie, składał szerokie wyjaśnienia i nigdy nie sprowadzały się one do samego wyłącznie stwierdzenia „nie pamiętam”. G. L. (1)”. W piśmie przy-wołano treść art. 33 ust.4 ustawy prawo prasowe, który nakazuje redaktorowi naczelnemu opublikowanie sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań, a publikacja popra-wionego sprostowania winna nastąpić w terminie wskazanym w przepisie art.31 a ust.3, liczonym od dnia doręczenia wnioskodawcy zawiadomienia o odmowie i jej przyczynach. Pismo z dnia 3 grudnia 2015 r. pełnomocnik pozwanego odebrał dnia 7 grudnia 2015 r. / od-pis pisma powoda k.41-43, odpowiedź na pozew k. 55 co do potwierdzenia odbioru pisma /.

Sprostowanie, zawarte w tym piśmie, nie zostało opublikowane. / niesporne /.

Ustalenia powyższe dokonane zostały w oparciu o wskazane powyżej dowody.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne wszystkie powołane dokumenty, jako że brak jest ja-kichkolwiek uzasadnionych podstaw do kwestionowania ich obiektywności, jak również żadna ze stron tej obiektywności nie zakwestionowała.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka T. N. z uwagi na fakt, że nie jest przedmiotem niniejszego procesu sprawdzanie prawdzi-wości faktów, przedstawionych w publikacji, której niniejszy proces dotyczy.

Sąd oddalił również wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron w sytua-cji, kiedy przeprowadzone w sprawie dowody – przedstawione przez strony dokumenty, pozwoliły na wyjaśnienie wszystkich okoliczności, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zważył, co następuje:

Zasady sprostowania nie ścisłych lub nieprawdziwych wiadomości, zawartych w mate-riale prasowym, regulują przepisy art. 31a - 33 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe / Dz.U. nr 5 poz. 24 wraz z późn. zmianami /. Przepis art . 31 a ust.1 stanowi, że na wniosek zainteresowanej osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjne niebędącej osobą prawną, redaktor naczelny właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości, zawartej w materiale prasowym. Ust.6 wskaza-nego przepisu stanowi, że tekst sprostowania nie może przekroczyć dwukrotnej objętości fragmentu materiału prasowego, którego dotyczy. Przepis art.32 prawa prasowego stano-wi, że redaktor naczelny ma obowiązek opublikować sprostowanie w elektronicznej formie dziennika lub czasopisma, w której zamieszczono materiał prasowy, będący przedmiotem sprostowania w terminie 3 dni roboczych od dnia otrzymania sprostowania. Przepis art. 33 prawa prasowego stanowi, że redaktor naczelny odmawia opublikowania sprostowania, jeżeli sprostowanie jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów, jeżeli nie odpowiada wymogom z art.31a w szczególności wymogowi z art. 31 a ust.6, a także może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli jest wystosowane przez osobę, której nie dotyczą fakty, przytoczone w prostowanym materiale. Ponadto przepis ten stanowi, że odmawiając opu-blikowania sprostowania redaktor naczelny jest obowiązany niezwłocznie, nie później jed-nak niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pi-semne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach., a nadto iż redaktor naczelny nie może odmówić sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań – w przypadku nadesłania poprawionego sprostowania termin do jego nadania liczy się od dnia doręczenia wniosko-dawcy zawiadomienia o odmowie i jej przyczynach. Przepisy te stanowią podstawę do do-konania oceny prawnej dokonanych powyżej ustaleń. Jak słusznie zauważył pozwany w piśmie z dnia 24 listopada 2015 r., zawierającym odmowę opublikowania sprostowania w jego pierwotnej wersji – sprostowanie stanowi wyodrębnioną wypowiedź osoby zainte-resowanej. Jego treść określa zainteresowany, który występuje do redaktora naczelnego o opublikowanie sprostowania. Roszczenie o opublikowanie sprostowania stanowi konse-kwencję zaniechania wykonania obowiązku opublikowania sprostowania przez redaktora naczelnego. Redaktor naczelny nie ma uprawnień do dokonywania oceny, czy materiał pra-sowy, którego sprostowania domaga się wnioskodawca , jest prawdziwy i ścisły – upraw-nienia takiego nie przewiduje wskazany powyżej przepis art. 33 prawa prasowego. Przepis ten wskazuje ściśle określone sytuacje, których zaistnienie stanowi o odmowie opubliko-wania sprostowania ewentualnie przesądza o możliwości odmowy opublikowania sprosto-wania. Istotą sprostowania jest umożliwienie przedstawienia osobie zainteresowanej włas-nej wersji wydarzeń, która jest z natury rzeczy subiektywna. Również Sąd nie jest upraw-niony do badania, czy materiał prasowy, którego sprostowania domaga się powód, jest ści-sły i prawdziwy. Rolą Sądu w niniejszym procesie jest ustalenie, czy przedstawione przez pozwanego przyczyny odmowy opublikowania sprostowania uzasadniały stanowisko poz-wanego. Powództwo o opublikowanie sprostowania znajduje uzasadnienie w treści przepi-su art. 39 ust. 1 prawa prasowego.

Oceniając treść sprostowania, jakiego domaga się powód, należy stwierdzić, że jest ono rzeczowe, jako że zwięźle i merytorycznie odnosi się do publikacji, z którą powód wiąże swoje sprostowanie, a ponadto sprostowanie wskazuje konkretne fakty, jest jasne i zro-zumiałe i nie zawiera polemiki i własnych ocen powoda. Jedyna wątpliwość Sądu budzi zawarty w nim zapis, dotyczący wypowiedzi inspektora Ł. – nie ma żadnych wątpliwości, że zapis ten nie dotyczy powoda, co mogło by stanowić o odmowie jego opublikowania zgodnie ze wskazanym przepisem art.33 ust.2 pkt. 2 prawa prasowego.

Trudno jednak nie zauważyć, że żądanie opublikowania sprostowania, na co wskazał po-zwany w odpowiedzi na pozew, nie spełniało formalnego wymogu – nie zostało skierowa-ne do redaktora naczelnego, a wymóg ten w sposób nie budzący wątpliwości wynika z tre-ści powołanego przepisu art.31a prawa prasowego. Wprawdzie odmowa opublikowania sprostowania poparta została pełnomocnictwem, które dołączono do pisma pozwanego z dnia 24 listopada 2015 r., jednakże analizując treść pełnomocnictwa w żadnym razie nie można przyjąć, że w oparciu o to pełnomocnictwo można było kierować do pełnomocnika żądanie opublikowania poprawionego sprostowania. Pełnomocnik pozwanego nie mógł być adresatem takiego żądania, skoro treść udzielonego przez pozwanego pełnomocnictwa takiego uprawnienia nie przewidywała nawet przy najszerszej interpretacji tego pełnomoc-nictwa.

W tej sytuacji Sąd uznał, że powód naruszył wynikający z przepisu art. 31a prawa pra-sowego, obowiązek skierowania żądania opublikowania sprostowania do redaktora naczel-nego, w niniejszej sprawie bezpośrednio do pozwanego, co skutkuje uznaniem, iż docho-dzone w pozwie żądanie nie może być uwzględnione nawet w sytuacji, kiedy dokonana powyżej ocena skuteczności odmowy opublikowania sprostowania jest korzystna dla po-woda.

Trudno też podzielić pogląd powoda, że doręczenie odpisu pozwu pozwanemu potrak-tować należy jako doręczenie żądania publikacji poprawionego sprostowania, które powin-no skutkować publikacją poprawionego sprostowania. Przyczyną wszczęcia procesu było nieopublikowanie poprawionego sprostowania, zawartego w piśmie pełnomocnika powoda z dnia 3 grudnia 2015 r., a w zasadzie brak reakcji pozwanego na to pismo, co zostało wy-raźnie w uzasadnieniu pozwu wskazane. Pogląd powoda, iż żądanie publikacji poprawio-nego sprostowania może być zawarte w pozwie jest o tyle nieuzasadniony, że w chwili wszczęcia procesu nie istniała by bezwzględna przesłanka wytoczenia procesu, jaką jest odmowa publikacji sprostowania, co w sposób nie budzący żadnych wątpliwości wynika z treści przepisu art. 39 ust.1 prawa prasowego.

Nie można też podzielić poglądu pełnomocnika powoda, że wniosek o publikację popra-wionego sprostowania, skierowany do pełnomocnika pozwanego, który reprezentował go, udzielając odpowiedzi na żądanie sprostowania, zawarte w piśmie z dnia 24 listopada 2015 r., spełnia wymóg skierowania żądania publikacji poprawionego sprostowania do po-zwanego. Możliwość takiej interpretacji przepisu art. 31a ust.1 prawa prasowego niewąt-pliwie istnieje pod warunkiem, że pozwany udzielił by pełnomocnictwa do takiej czynnoś-ci. Jak wynika z dokonanych powyżej ustaleń, treść pełnomocnictwa z dnia 7 stycznia 2015 r. tego zakresu reprezentacji pozwanego nie obejmowała – należy odróżnić pełno-mocnictwo do udzielania odpowiedzi na wnioski zainteresowanych osób o opublikowanie sprostowań od upoważnienia do odbierania takich wniosków w imieniu pozwanego. Brak jest jakichkolwiek uzasadnionych podstaw do przyjęcia, iż możliwa jest rozszerzająca interpretacja wskazanego powyżej pełnomocnictwa.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art.98 kpc. Powód przegrał proces i w tej sytua-cji zobowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty celowej obrony. Pozwany korzystał z pro-fesjonalnej pomocy prawnej, udzielonej mu przez adwokata i poniósł koszty zastępstwa procesowego, których wysokość, wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa, ustalona zo-stała na kwotę 1097,00 zł i to w oparciu o przepisy § 8 ust.1 pkt.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. / Dz.U. 2015.1800 /, przy czym wobec faktu, iż rozporządzenie nie przewiduje żadnych stawek dla postępowań, toczących się w oparciu o przepisy ustawy prawo prasowe, Sąd uznał, że najbardziej zbliżone rzeczowo do tych postępowań są sprawy o ochronę dóbr osobistych i przyjął, iż ten rodzaj spraw ma być wyznacznikiem ustalenia kosztów zastępstwa procesowego pozwanego.

/ - / Janusz Jezierski