Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 31 stycznia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodnicząca : SSO Hanna Flisikowska

Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Anna Krzemińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2019 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko K. C.

o zapłatę (roszczenia z umów bankowych)

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 141.180, 16 zł (sto czterdzieści jeden tysięcy sto osiemdziesiąt złotych 16/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 7 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  kosztami procesu obciąża pozwanego, przy czym szczegółowe rozliczenie tych kosztów pozostawia referendarzowi sądowemu.

SSO Hanna Flisikowska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 grudnia 2017 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego K. C. kwoty 141.180, 16 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów sądowych w kwocie 1.765,00 zł i zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko strona powodowa wskazała, że zawarła z pozwanym
w dniu 29 kwietnia 2015 r. umowę Pożyczki numerze (...), a pozwany nie wywiązał się z przyjętego na mocy tej umowy zobowiązania (k.2-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 stycznia 2018 r. referendarz sadowy w Sądzie Rejonowym (...), Wydział VI Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k.5)

Sprzeciwem od nakazu zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozwany zaskarżył powyższy nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu w wysokości według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany przyznał, że zawarł z powodem ww. umowę pożyczki. Pozwany zakwestionował wymagalność całej kwoty udzielonego mu przez powoda kredytu, podnosząc że nie przypomina sobie aby ten kredyt został mu wypowiedziany. Dodatkowo pozwany wskazał, że nie przypomina sobie aby na adres zamieszkania doręczone zostało mu jakiekolwiek wezwanie do zapłaty, a jedynym pismem jakie odebrał z powodowego banku to decyzja odmowna w przedmiocie restrukturyzacji kredytu z dnia 20 lipca 2017 r. (k.6-7).

Postanowieniem z dnia 30 marca 2018 r. Sąd Rejonowy (...), VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w P. (k.15).

Na dalszym etapie strony postępowania podtrzymały swoje stanowiska procesowe w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 kwietnia 2015 roku strony zawarły umowę o pożyczkę gotówkową nr (...). Całkowita kwota pożyczki na dzień sporządzenia umowy wynosiła
113.800,00 zł. Zgodnie z § 1 ust. 2 ww. umowy, pożyczka została przeznaczona na cel konsumpcyjny w wysokości 113.800.00, a na zapłatę pożyczki składała się opłata przygotowawcza w wysokości 3.732,87 zł i jednorazowa opłata z tytułu zwrotu kosztów ubezpieczenia na życie w wysokości 32.381, 51 zł.

Zgodnie z § 1 ust. 1 umowy, pozwany zobowiązał się spłacić pożyczkę wraz z należnymi odsetkami ustawowymi w 120 równych ratach kapitałowo – odsetkowych płatnych nie później niż do 5 dnia każdego miesiąca na zasadach i warunkach określonych w umowie. W § 4 ust. 1 umowy strony określiły, że spłat rat kapitałowo – odsetkowych pozwany będzie dokonywać zgodnie z terminami i w wysokości określonej w harmonogramie spłat, stanowiącym integralną część przedmiotowej umowy.

W § 4 ust. 1 umowy strony postanowiły, że oprocentowanie pożyczki jest liczone według stopy zmiennej, a zmiana stopy oprocentowania ma bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek. Oprocentowanie w całym okresie kredytowania, zgodnie z § 4 ust. 2 stanowiło sumę stawki WIBOR 3M i marży w wysokości 7,34 %.

Jedna rata kwoty pożyczki wahała się pomiędzy 1.900 zł do 1.930 zł, w zależności od wysokości odsetek

Dowód: umowa o pożyczkę gotówkową nr (...) (k.25- 32); historia rachunku kredytowego (k.82); zeznania pozwanego (k.118)

Zgodnie z § 9 ust. 1 przedmiotowa umowa rozwiązywała się z zachowaniem 30- dniowego terminu wypowiedzenia bądź w każdym czasie – za porozumieniem stron.
W § 9 ust. 2 ustalono, że powodowy bank ma prawo wypowiedzieć ww. umowę przypadku w wystąpienia jednej z sytuacji określonej w § 9 ust. 2 pkt 1-8, w tym w przypadku rażącego naruszenia postanowień umowy lub Regulaminu udzielenia pożyczek/kredytów dla osób fizycznych przez pożyczkobiorcę, pogorszenia zdolności kredytowej pożyczkobiorcy czy stwierdzenia przez powodowy bank zagrożenia w spłacie pożyczki. W § 9 ust. 3 postanowiono, że jeżeli pozwany (pożyczkobiorca) zalega ze spłatą dwóch kolejnych rat pożyczki, Bank wzywa go do zapłaty, a gdy należności nie zostaną uregulowane w terminie 7 dni od daty odebrania wezwania do zapłaty, bank ma prawo wypowiedzieć umowę. Zgodnie z § 9 ust. 4 od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonej pożyczki staje się wymagalne i traktowane jest jako zadłużenie przeterminowane.

Pozwany wywiązywał się regularnie ze spłat rat udzielonej mu pożyczki do lutego 2017 roku. W piśmie z dnia 13 marca 2017 roku powód poinformował pozwanego, że na dzień sporządzenia tego pisma występują zaległości z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki, a kwota tej zaległości wynosi 3846,72 zł + 20 zł tytułem kosztu wysyłki pisma. Powód poinformował również pozwanego, że istnieje możliwość złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

W dniu 15 marca 2017 roku pozwany uiścił na rzecz powoda kwotę 1.926,51 zł tytułem zaległych rat przedmiotowej pożyczki. Po tej spłacie saldo księgowe kredytu wynosiło 132.674,47 zł.

W piśmie z dnia 11 kwietnia 2017 roku powód poinformował pozwanego, że na dzień sporządzenia tego pisma występują zaległości z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki, a kwota tej zaległości wynosi 3.836,91 zł. Powód poinformował również pozwanego, że istnieje możliwość złożenia wniosku restrukturyzacje zadłużenia.

Powyższe wezwania do zapłaty zostały doręczone pozwanemu.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 13 marca 2017 roku (k.78); wezwanie do zapłaty z dnia 11 kwietnia 2017 r. (k.79); częściowo zeznania pozwanego (k.118); historia rachunku kredytowego (k.82-84)

W piśmie zatytułowanym „warunkowe wypowiedzenie umowy o pożyczkę/o kredyt konsolidacyjny nr (...)” z dnia 5 czerwca 2017 roku powód wezwał pozwanego do dokonania w terminie 14 dni roboczych, licząc do dnia otrzymania wezwania do spłaty zaległości, które na dzień wygenerowania pisma wynoszą 5.7881,52 zł + 6.20 zł tytułem kosztów wysyłki pisma. Powód poinformował pozwanego również o możliwości złożenia,
w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Powód oświadczył, że w przypadku niewykorzystania z przysługujących powodowi uprawnień wskazanych w art. 75c ustawy Prawo bankowe, o których poinformowano powoda
w przedmiotowym piśmie, wypowiada pozwanemu przedmiotową umowę pożyczki z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia, rozpoczynającego się od dnia, w którym upłynął termin 14 dni roboczych, licząc od daty doręczenia tego pisma. Powyższe pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 12 czerwca 2017 roku.

W dniu 12 czerwca 2017 roku pozwany uiścił na rzecz powoda kwotę 1.926,51 zł tytułem zaległych rat przedmiotowej pożyczki. Po tej spłacie saldo księgowe udzielonego kredytu wynosiło 131.690, 17 zł

Dowód : pismo z dnia 6 czerwca 2017 r. (k.80), kserokopia zwrotnego potwierdzenia odbioru pisma (k.81); częściowo zeznania pozwanego (k.118); historia rachunku kredytowego (k.82-84)

W piśmie z dnia 3 sierpnia 2017 roku zatytułowanym „ przedsądowe wezwanie do zapłaty” powód wezwał pozwanego w terminie 7 dni od daty doręczenia pisma do zapłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki, które na dzień 2 sierpnia 2017 roku wynosiło 136.634,08 zł pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Powyższe wezwanie zostało doręczone pozwanemu.

Dowód: pismo z dnia 3 sierpnia 2017 r. (k.34); zwrotne potwierdzenie odbioru (k.35); częściowo zeznania pozwanego (k.118)

W dniu 7 grudnia 2017 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg banku o numerze (...) w którym stwierdzono że w księgach powodowego Banku pozwany posiada wymagalne zadłużenie w wysokości 141.180, 16 zł z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki. Na kwotę ww. zobowiązania na dzień wystawienia ww. wyciągu: składały się należności:

⚫

131.690,17 zł tytułem niespłaconego kapitału

⚫

4.712,36 zł tytułem odsetek umownych

⚫

4.777,63 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie.

W treści ww. wyciągu z ksiąg powodowego Banku wskazano, że od powyższego zobowiązania w kwocie 141.180,16 zł powodowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 kodeksu cywilnego

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych (...) S.A nr (...) z dnia 19 grudnia 2015 roku (k. 23)

Pozwany ma 45 lat, z wykształcenia jest technikiem mechanikiem i obecnie pracuje jako przedstawiciel handlowy w prywatnym przedsiębiorstwie energetycznym. Z tego tytułu pozwany uzyskuje wynagrodzenie podstawowe w kwocie 3.000 zł miesięcznie oraz dodatkowe kwoty tytułem prowizji. W grudniu 2018 roku pozwany zarobił łącznie 3.800 zł. Pozwany ma dwoje dzieci i uiszcza na ich rzecz świadczenia alimentacyjne w łącznej kwocie 2.800 zł miesięcznie. Na początku 2017 roku pozwany stracił pracę, co była przyczyną zaprzestania płacenia przez niego rat przedmiotowej pożyczki. Pozwany pozostawał bez pracy do kwietnia 2017 roku.

Dowód: częściowo zeznania pozwanego (k.118)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów:

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentach. Zgodnie z treścią art. 244 §1 k.p.c. za dokumenty urzędowe należy traktować takie, które sporządzone są w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania i stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Na zasadzie art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód jedynie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Sąd zwraca przy tym uwagę, że w postępowaniu sądowym wyciągowi z ksiąg rachunkowych powodowego banku nie należy przypisywać waloru dokumentu urzędowego. Niemniej jednak powyższy dokument sąd uznał za wiarygodny materiał dowodowy.
W szczególności został on podpisany przez osoby do tego upoważnione. W tej sytuacji dokumentu tego nie można pozbawiać mocy dowodowej i należy poddać go ocenie jak każdy inny dokument prywatny. Dane zawarte w tym dokumencie pozostają w zgodzie z pozostałymi dowodami, wobec czego sąd uznał omawiany wyciąg za w pełni wiarygodny.

Zeznania pozwanego K. C. (k.118) sąd uznał za wiarygodne jedynie w zakresie w jakim pozostawały one zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym oraz pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym. W ocenie sądu zeznania pozwanego wielokrotnie okazały się być niespójne oraz chaotyczne. Sąd wskazuje bowiem, że pozwany początkowo twierdził, że wypowiedzenie przedmiotowej umowy kredytu oraz przedsądowe wezwanie do zapłaty nie zostały mu doręczone, jednakże po okazaniu tych dokumentów przez Sędziego Przewodniczącego zmienił swoje stanowisko w tym zakresie. Za niewiarygodne sąd uznał również zeznania pozwanego dotyczące złożenia przez niego wniosku o restrukturyzację kredytu oraz udzielenia przez powodowy Bank negatywnej odpowiedzi albowiem twierdzenia te nie zostały w żaden sposób przez pozwanego wykazane.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne, i jako takie podlegało uwzględnieniu.

Na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (Dz.U z 2018 r. poz.2187) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Oznacza to, że na powodzie ciążył obowiązek przekazania kredytobiorcy określonej kwoty, na pozwanym zaś spoczywało zobowiązanie zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei w myśl art. 75 ust. 1 Prawa bankowego precyzuje, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej.

W ocenie sądu przedstawione przez stronę powodową dokumenty i wyliczenia, a przede wszystkim : umowa o pożyczkę gotówkową nr (...) poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda, własnoręcznie podpisany i opatrzony pieczęcią powodowego Banku oryginał wyciągu z ksiąg bankowych w sposób jednoznaczny wskazują, że żądane przez niego roszczenie zostało uzasadnione zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Marginalnie sąd wskazuje, że ostatecznie, jak wynika z przedłożonego przez stronę powodową odpisu pełnego KRS (k.45-63), pełnomocnictwo na podstawie którego pełnomocnik również wystawił przedmiotowy wyciąg ksiąg bankowych - było udzielone przez osoby do tego umocowane w dacie jego udzielenia.

Analizując skuteczność wypowiedzenia kredytowej umowy należy przypomnieć treść art. 75 ustawy Prawo Bankowe, który stanowi, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu. Termin wypowiedzenia, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni.

Z treści § 9 ust. 1 przedmiotowej umowy kredytu zawartej między stronami wynika, iż terminy wypowiedzenia umowy były zbieżne z terminami ustawowymi, nie zostały wydłużone ani skrócone.

O możliwości wypowiedzenia umowy, w przypadku niespłacenia zaległych wierzytelności powód poinformował pozwanego w piśmie z dnia 5 czerwca 2017 roku, które zostało pozwanemu skutecznie doręczone w dniu 12 czerwca 2017 roku. Na dzień 5 czerwca 2017 roku pozwany zalegał z płatnością na łączną kwotę 5.581,52 zł. Kwota kapitału przewyższała tym samym kwotę dwóch wymagalnych rat. Pozwany na skutek tegoż wezwania uiścił na rzecz powoda ratę w kwocie 1.926,51 zł (k.82). Podkreślić jednakże należy, że zgodnie z § 9 ust. 3 przedmiotowej umowy, wypowiedzenie umowy mogło nastąpić
w przypadku nieuregulowania przez pożyczkobiorcę dwóch kolejnych rat kredytu, po uprzednim wezwaniu pozwanego do zapłaty, co powód dokonał. W konsekwencji powód, na podstawie przedmiotowej umowy skutecznie ją wypowiedział. Pozwany nawet po dokonanej w dniu 12 czerwca 2017 r. wpłacie, wciąż zalegał z dwiema kolejnymi ratami kredytu.

Mając na uwadze powyższe, trudno zgodzić się z twierdzeniami pozwanego zawartymi w sprzeciwie od nakazu zapłaty (k.7), dotyczącymi niewymagalności dochodzonego przez powoda roszczenia. Zdaniem pozwanego powód nie wypowiedział mu przedmiotowej umowy pożyczki. Sąd absolutnie nie podziela jednakże tych twierdzeń strony pozwanego albowiem pozwany sam osobiście na rozprawie w dniu 29 stycznia 2019 roku przyznał, że otrzymał zarówno wypowiedzenie przedmiotowej umowy jak i przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 3 sierpnia 2017r oku. (k.116-118).

Odnosząc się do twierdzeń pozwanego, iż złożył on wniosek o restrukturyzację przedmiotowego zadłużenia, ale bank udzielił mu odpowiedzi negatywnej, sąd wskazuje że nie zostały one w żaden sposób przez pozwanego wykazane. Wskazać bowiem należy, iż zgodnie z art. 6 kc. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Udowodnienie faktu z kolei nie może nastąpić jedynie na podstawie samych twierdzeń strony pozwanej, niepopartych żadnymi innymi dowodami. Abstrahując od powyższego, sąd wskazuje że nawet gdyby pozwany złożył wniosek o restrukturyzację przedmiotowej pożyczki, to art. 75c ust. 3 ustawy Prawo bankowe nie nakładało na powodowy Bank obowiązku uwzględnienia takiego wniosku.

Niniejszym powództwem inicjator procesu domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego kwoty 141.180, 16 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Na powyższą kwotę składają się: kwota 131.690,17 zł tytułem niespłaconego kapitału, 4.712, 36 zł tytułem odsetek umownych oraz 4.777, 63 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie.

Zgodnie z treścią art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Zgodnie jednakże z ust.1a powołanego wyżej przepisu moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 15 marca 2011 roku, sygn. akt P (...) stwierdził, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, w zakresie,
w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Konsekwencją tego jest ustalenie, że przedłożony przez stronę powodową dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych o numerze (...) z dnia 7 grudnia 2017 roku nie spełnia już wymogów określonych w ust. 1 art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku, Prawo bankowe, stanowiąc jedynie prywatny dokument nie mający przymiotu dokumentu urzędowego.

W konsekwencji dowody przedstawione przez powoda sąd uznał za w pełni wiarygodne oraz na ich podstawie ustalił stan faktyczny. W tym stanie rzeczy należało uznać więc, że powód w wystarczający sposób wykazał, co składa się na należność główną i która wartość związana jest z odsetkami umownymi.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zasądzenie odsetek nastąpiło od dnia 7 grudnia 2017 roku, tj. od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postepowaniu upominawczym.

Zasadne było również żądanie odsetek ustawowych od kwoty skapitalizowanych odsetek umownych. Zgodnie bowiem z art. 482 § 1 k.c., powód może domagać się odsetek za opóźnienie od zaległych odsetek, jeśli wytoczy o nie powództwo. Ponieważ wysokość odsetek od zaległych odsetek nie wynikała z umowy stron, powodowi należały się odsetki ustawowe, a według nowej nomenklatury obowiązującej od 1 stycznia 2016 r. – odsetki ustawowe za opóźnienie.

Mając na uwadze powyższe sąd w punkcie 1 sentencji wyroku uwzględnił roszczenie powoda i zasądził od pozwanego dochodzoną pozwem kwotę.

O kosztach procesu sąd orzekł na postawie art. 98 § 1-3 k.p.c. (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Na tej podstawie wobec uznania powoda za przegrywającego proces sąd obciążył go kosztami procesu i stosownie do art. 108 § 1 k.p.c. pozostawił ich szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu – o czym orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku.

SSO Hanna Flisikowska

ZARZĄDZENIE

1.  Proszę odnotować uzasadnienie,

2.  Odpis uzasadnienia proszę doręczyć pozwanemu z pouczeniem o apelacji;

3.  Za 14 dni lub z apelacją.

Poznań, dn…………..02. 19 r. SSO Hanna Flisikowska