Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział XII Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący: SSO Hanna Ratajczak

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2021 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. O.

przeciwko Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W.

z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 285.000 zł (słownie: dwieście osiemdziesiąt pięć tysięcy złotych ) tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.728,58 zł (słownie: dwa tysiące siedemset dwadzieścia osiem złotych i 58/100) tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie od kwoty 7.000,00 zł za okres od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia 2 lutego 2017 r.; i od kwoty 93.000,00 zł za okres od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia 13 czerwca 2017 r.; wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 lipca 2017r do dnia zapłaty

3.  ustala, że pozwany ponosi odpowiedzialność za mogące powstać w przyszłości skutki wypadku, któremu powód uległ dnia 12 września 2016 r.;

4.  kosztami postępowania obciąża pozwanego w całości i pozostawia rozliczenie kosztów referendarzowi sądowemu.

/-/ SSO Hanna Ratajczak

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 lipca 2017 r. (k. 1-18) A. O., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 285.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za powstałą krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.758,38 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia liczonych od kwoty 7.000,00 zł za okres od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty i od kwoty 93.000,00 zł za okres od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia 13 czerwca 2017 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód domagał się także ustalenia, że pozwany ponosi odpowiedzialność na przyszłość wobec powoda za skutki wypadku z dnia 12 września 2016 r. Jednocześnie powód wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów, przesłuchania stron z ograniczeniem do strony powodowej, przesłuchania świadka M. O. oraz o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza ortopedy i traumatologa, biegłego lekarza neurologa, łącznej opinii biegłych z zakresu psychologii i psychiatrii. Natomiast w zakresie kosztów, powód domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu, pełnomocnik powoda wskazał, że dnia 12 września 2016 r. w miejscowości K., na drodze nr (...), B. G., kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o nr. rej. (...), stracił panowanie nad pojazdem, w wyniku czego uderzył przednią prawą stroną pojazdu w tylną lewą część nieoświetlonej przyczepy rolniczej marki S. o nr. rej. (...) ciągniętej przez ciągnik marki Z. (...) o nr. rej. (...), kierowany przez D. S.. W wyniku zderzenia powód zajmujący miejsce pasażera został ciężko ranny. Komenda Powiatowa Policji w B. pod nadzorem Prokuratury Rejonowej wB.prowadziła śledztwo w sprawie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przeciwko D. S. skierowano akt oskarżenia.. Wyrokiem z dnia 13 lipca 2017 r. sprawca zdarzenia został uznany winnym popełnionego czynu i skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na 3 lata. Orzeczono wobec niego również środki karne w postaci 1 roku zakazu prowadzenia pojazdów kategorii C i F oraz zapłatę na rzecz powoda 15.000,00 zł tytułem nawiązki.

Powód odniósł w wypadku liczne obrażenia. Przy przyjęciu powoda do szpitala stan jego określono jako bardzo ciężki – był nieprzytomny, zaintubowany, wymagał wentylacji mechanicznej. Na skutek przeprowadzonych badań i konsultacji rozpoznano u powoda uraz wielonarządowy obejmujący m.in. ostrą niewydolność oddechowo-krążeniową, zmiażdżenie prawej kończyny górnej, ranę tłuczoną prawej okolicy ciemieniowo-potylicznej, niewielką ilość krwi w bruzdach lewego płata ciemieniowego – SAH, szczelinę złamania trzonu C2 od strony prawej obejmującą podstawę obrotnika i schodzącą skośnie ku dołowi na stronę lewą, złamanie lewego wyrostka poprzecznego trzonu C7, śladową odmę opłucnową prawostronna szer. do 3 mm, zmiany stłuszczeniowe w segmentach przednich i podstawnych płuca prawego, złamanie lewego wyrostka poprzecznego trzony Th1, złamanie obu żeber I w odcinkach przykręgosłupowych, żeber prawnych II-VI w odcinkach przednich/przednio-bocznych, VII w odcinku bocznym, wieloodłamowe złamanie łopatki prawej, złamanie wyrostka kruczego oraz złamanie prawej kości ramiennej w odcinku bliższym.

W czasie hospitalizacji stan zdrowia powoda określany był jako ciężki. W wyniku zmiażdżenia prawej kończyny górnej od okolicy nadgarstka do proksymalnego ramienia oraz całkowitego uszkodzenia naczyń, wielopoziomowymi, rozkawałkowanymi złamaniami kości ramiennej przeprowadzono zabieg operacyjny w rezultacie, którego dokonano amputacji prawej kończy górnej. W trakcie pobytu w szpitalu wykonano reamputację kikuta prawego kończyny górnej z powodu infekcji i martwicy skóry. Następnie powoda poddano zabiegowi plastyki miejscowej kikuta płatem i pokrycia ubytku wolnym przeszczepem siatkowym skóry pośredniej grubości pobranej z uda. Z powodu krwawienia i objawów przedwstrząsowych kilkukrotnie przetoczono powodowi krew, a także osoczę.

Powód był jeszcze kilkukrotnie hospitalizowany ze względu na owrzodzenie kikuta kończyny oraz martwicy skóry. Łącznie przebył cztery operacje, liczne procedury medyczne. Powód uskarżał się na silne bóle głowy, zaś brak wygojenia rany na barku i kikuta prawej górnej kończyny utrudniło wstępną kwalifikację do założenia protezy.

Zdarzenie wywołało głęboki uraz psychiczny u powoda. Powód stał się osobą zamkniętą w sobie. Spadła jego aktywność fizyczna. Do tej pory nie potrafi normalnie funkcjonować i wymaga stałej opieki. Powód ma problemy z pamięcią, koncentracją, nadal uskarża się na tzw. bóle fantomowe.

W dalszej kolejności powód wskazał, że uszkodzenia ciała do jakich doszło wymagają dalszego leczenia. W ocenie powoda okoliczności samego wypadku, a nade wszystko długotrwały proces rekonwalescencji uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w wysokości wyższej niż uznana przez pozwanego. Pozwany bowiem decyzją z dnia 1 lutego 2017 r. przyznał na rzecz powoda bezsporną kwotę 7.000,00 zł, zaś decyzją z dnia 9 czerwca 2017 r. kwotę 93.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 9.969,11 zł tytułem refundacji kosztów poniesionych przez powoda. Następnie decyzją z dnia 13 czerwca 2017 r. pozwany przyznał na rzecz powoda świadczenie rentowe z tytułu zwiększonych potrzeb, tj. kosztów opieki w wysokości 267,00 zł miesięcznie. Łącznie zatem powód otrzymał kwotę 109.969,11 zł, w tym kwotę 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W związku z tym, powód wniósł o dopłatę z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 285.000,00 zł, tj. do łącznej kwoty 400.000,00 zł z uwzględnieniem kwoty nawiązki zasądzonej wyrokiem karnym bezpośrednio od sprawy wypadku w wysokości 15.000,00 zł.

W zakresie odsetek powód uznał, że pozwany pozostaje w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia od dnia 12 stycznia 2017 r., tj. 30 dni od daty potwierdzenia przez pozwanego przyjęcia zawiadomienia o szkodzie. Powód dochodzi nadto skapitalizowanych odsetek liczonych od kwot wypłaconych przez pozwanego z opóźnieniem w toku postępowania likwidacyjnego. Powód liczy skapitalizowane odsetki, od wpłaconych kwot zadośćuczynienia decyzjami z dnia 1 lutego 2017 r. oraz 9 czerwca 2017 r. po upływie 30 dni od daty otrzymania przez pozwanego zgłoszenia szkody potwierdzonego przez pozwanego pismem z dnia 13 grudnia 2016 r., co daje łącznie kwotę 2.758,38 zł.

W odpowiedzi na pozew (k. 578-584) pozwany, reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Ponadto, pozwany wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów, zwłaszcza akt sprawy pod sygn. (...), dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron, z ograniczeniem do strony powodowej, zobowiązania powoda do przedłożenia decyzji o przyznaniu jednorazowego odszkodowania w związku wypadkiem przy pracy z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychologii i psychiatrii, zawiadomienie Towarzystwa (...) z siedzibą w W. o toczącym się postępowaniu i wezwaniu go do udziału w sprawie.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany przyznał, iż w dniu 12 września 2016 r. powód uległ wypadkowi jako pasażer pojazdu, a pozwany udzielił mu ochrony ubezpieczeniowej. Pozwany zaznaczył przy tym, że w dacie wypadku D. S. (posiadacz ciągnika marki Z. (...) o nr. rej. (...)) posiadał ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów także w innym zakładzie (...) z siedzibą w W. (polisa nr (...)). W sprawie zatem występowało podwójne ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów.

Pozwany nadto podniósł, że na rzecz powoda zostało wypłacone zadośćuczynienie w wysokości 100.000,00 zł oraz nawiązka w wysokości 15.000,00 zł. Zdaniem pozwanego wypłacona kwota jest adekwatna do rozmiaru doznanej krzywdy, zwłaszcza, iż na rzecz powoda zostało wypłacone dotychczas odszkodowanie w łącznej wysokości 9.969,11 zł oraz comiesięczna renta w wysokości 267,00 zł. Pozwany zaprzeczył, aby u powoda wystąpiły zaburzenia psychiczne. Powód nie dostarczył pozwanemu całościowej dokumentacji medycznej pozwalającej na ustalenie istnienia problemów o podłoży psychicznym. Zdaniem pozwanego odsetki od ewentualnej kwoty zadośćuczynienia powinny być zasądzone co najwyżej od dnia wyrokowania, zaś żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość nie zostało przez powoda w żaden sposób uprawdopodobnione. Ponadto, pozwany wskazał, że powód otrzymał jednorazowe odszkodowanie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu wypadku przy pracy, którego wysokość powinna zostać uwzględniona przy wyrokowaniu w przedmiocie zadośćuczynienia.

W piśmie z dnia 5 października 2017 r. (k. 607-613) powód podtrzymał wyrażone w sprawie stanowisko. Jednocześnie podniósł, że wysokość odszkodowania wypłaconego przez pozwanego na rzecz powoda jak również wysokość przyznanej na jego rzecz renty nie jest okolicznością relewantną, bowiem instytucje te służą zaspokojeniu odmiennych rodzajowo od zadośćuczynienia roszczeń powoda. Ponadto, powód za chybiony uznał zarzut strony pozwanej w zakresie początkowego terminu naliczania odsetek od dochodzonych świadczeń. Ustalenie wskazanego terminu na dzień wyrokowania nie znajduje, w ocenie powoda, podstaw w okolicznościach niniejszej sprawy.

Towarzystwo (...) z siedzibą w W. jako interwenient uboczny wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. Interwenient uboczny w całej rozciągłości przyłączył się do wszystkich dotychczas złożonych przez pozwanego wniosków dowodowych (k. 667-668). Nadto, w piśmie z dnia 5 kwietnia 2018 r. oświadczył, że nie składa dalszych wniosków dowodowych, a za zasadne uważa, aby przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia uwzględnić jednorazowe odszkodowanie przyznane powodowi przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (k. 710).

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie (k. 678-679, k. 700-701).

Na rozprawie w dniu 22 marca 2018 r. tut. Sąd przesłuchał świadka M. O. na okoliczność aktualnego stanu zdrowia powoda, jego rekonwalescencji i rehabilitacji oraz stopnia samodzielności ruchowej (k. 708, płyta – k. 709). Natomiast na rozprawie w dniu 14 stycznia 2021 r. tut. Sąd przesłuchał powoda na okoliczność przebiegu wypadku komunikacyjnego oraz zdarzeń poprzedzających, przebytych zabiegów operacyjnych, aktualnego stanu zdrowia psychicznego oraz fizycznego, stopnia samodzielności ruchowej i związanej z tymi jakości życia, korzystania z protezy, sytuacji rodzinnej i zawodowej przed jak również po wypadku komunikacyjnym (k. 1075, płyta – k. 1076).

T.. Sąd w dniu 9 lutego 2021 r. poinformował strony, że orzeczenie kończące może wydać na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs ² ustawy z dnia 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...)2. W tym celu tut. Sąd zobowiązał strony do przedstawienia na piśmie swe ostateczne stanowisko w sprawie celem wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym (k. 1095). Strony podtrzymały dotychczas wyrażone stanowiska w sprawie (k. 1100-1101, k. 1104-1114).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 września 2016 r. B. G., kierując samochodem marki F. (...) o nr. rej. (...), stracił panowanie nad pojazdem, uderzył przednią prawą stroną swojego pojazdu w tylną lewą część nieoświetlonej przyczepy rolniczej marki S. o nr. rej. (...) ciągniętej przez ciągnik marki Z. (...) o nr. rej. (...), kierowany przez D. S.. Do zdarzenia doszło w warunkach ograniczonej widoczności w miejscowości K., na drodze nr (...). Na miejscu zdarzenia przeprowadzono oględziny. Ustalono, iż naczepa nie była połączona z ciągnikiem instalacją elektryczną, nie posiadała żadnego oświetlenia, jej burty zarówno na szerokość jak i wysokość przekraczały obrys ciągnika. W wyniku wypadku obrażenia ciała odniósł pasażer – A. O..

Wyrokiem Sądu Rejonowego w B., II Wydział Karny z dnia 13 lipca 2017 r., sprawca zdarzenia został uznany winnym popełnionego czynu i skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na 3 lata. Orzeczono wobec niego również środki karne w postaci 1 roku zakazu prowadzenia pojazdów kategorii C i F oraz zapłatę na rzecz powoda 15.000,00 zł tytułem nawiązki, sygn. akt (...).

Pojazd D. S. był objęty ubezpieczeniem OC (polisa Towarzystwo (...) S.A. nr (...) oraz polisa Towarzystwo (...)).

Dowód: notatka urzędowa z dnia 12 września 2016 r. (k. 23); notatka urzędowa z dnia 13 września 2016 r. (k. 24); protokół oględzin miejsca wypadku drogowego z dnia 12 września 2016 r. (k. 25-31); protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 33-34); opinia w sprawie wypadku drogowego (k. 35-97); akt oskarżenia z dnia 29 maja 2017 r. (k. 98-103); wyrok Sądu Rejonowego w B., II Wydział Karny z dnia 13 lipca 2017 r., sygn. akt(...)(k. 614-615); zapytanie do (...) w sprawie identyfikacji polisy OC (k. 105); zeznania powoda (k. 1075, płyta – k. 1076)

Na skutek wypadku powód doznał urazu wielonarządowego obejmującego m.in. ostrą niewydolność oddechowo-krążeniową, zmiażdżenie prawej kończyny górnej, ranę tłuczoną prawej okolicy ciemieniowo-potylicznej, niewielką ilość krwi w bruzdach lewego płata ciemieniowego – SAH, szczelinę złamania trzonu C2 od strony prawej obejmującą podstawę obrotnika i schodzącą skośnie ku dołowi na stronę lewą, złamanie lewego wyrostka poprzecznego trzonu C7, śladową odmę opłucnową prawostronna szer. do 3 mm, zmiany stłuszczeniowe w segmentach przednich i podstawnych płuca prawego, złamanie lewego wyrostka poprzecznego trzony Th1, złamanie obu żeber I w odcinkach przykręgosłupowych, żeber prawnych II-VI w odcinkach przednich/przednio-bocznych, VII w odcinku bocznym., wieloodłamowe złamanie łopatki prawej, złamanie wyrostka kruczego oraz złamanie prawej kości ramiennej w odcinku bliższym.

Powód z powodu obrażeń wielonarządowych ze zmiażdżeniem prawej kończyny górnej oraz urazem mózgowo-czaszkowym został przewieziony na (...) do Wojewódzkiego Szpitala (...) w Ł. im. M. K. w Ł., gdzie został zaintubowany i podłączony do respiratora. Przy przyjęciu do szpitala stan ogólny powoda oceniany był jako bardzo ciężki.

Przeprowadzono chirurgiczne zaopatrzenie urazowej amputacji prawego ramienia na poziomie bliższego końca kości ramiennej, a także zabieg chirurgicznego opracowania kikuta prawego ramienia, chirurgicznego opracowania rany głowy oraz przeszczep skóry z wcześniej amputowanego prawego ramienia na prawą okolicę pachową.

A. O. był hospitalizowany w okresie 12 września 2016 r. do 22 października 2016 r. w Wojewódzkim Szpitalu (...) w Ł. im. M. K. w Ł. oraz w okresie 24 października 2016 r. do 5 listopada 2016 r. w Szpitalu (...) w P.. W tym czasie wobec powoda wykonano cztery zabiegi operacyjne i liczne procedury medyczne, w tym zabiegi zmiany opatrunków.

Powód po zakończeniu hospitalizacji leczył się u lekarza neurologa oraz poddawał się rehabilitacji w warunkach domowych.

Dowód: dokumentacja medyczna powoda (k. 153-547); opinia biegłego ortopedy (k. 743-762); zeznania powoda (k. 1075, płyta – k. 1076); orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 maja 2017 r. w sprawie procentowego uszczerbku na zdrowiu (k. 616); orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 lipca 2017 r. w sprawie niezdolności do pracy (k. 618-619); orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 sierpnia 2017 r. w sprawie niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji (k. 620-621); historia choroby (k. 625-629, k. 703-705, k. 801-810)

A. O. ma 44 lat, ukończył technikum elektryczne. Przed wypadkiem pracował jako monter urządzeń elektrycznych (nagłośnienia przestrzennego), chodził po rusztowaniach i drabinach (pracował na wysokościach). Aktualnie zamieszkuje wraz z żoną, córką oraz teściami w P..

Jako dziecko został poddany operacji usunięcia śledziony, zaś w związku z postępującą chorobą nowotworową w 2008 r. wykonano wobec niego zabieg usunięcia jądra. Wspominane zabiegi nie miały wpływu na stan zdrowia powoda w chwili wypadku z dnia 12 września 2016 r.

Dowód: opinia biegłego ortopedy (k. 743-762); zeznania powoda (k. 1075, płyta – k. 1076)

Po wypadku, powód nadal odczuwa silne dolegliwości bólowe, zwłaszcza klatki piersiowej oraz głowy. Przez cały czas bierze leki przeciwbólowe. Trudności sprawia mu wchodzenie po schodach, dźwiganie przedmiotów i ich podnoszenie. Nie jest w stanie samodzielnie egzystować. Potrzebuje pomocy oraz opieki w wykonywaniu podstawowych czynności jak np. przygotowywanie posiłków, mycie. Ma trudności w poruszaniu się. Przed wypadkiem powód był osobą praworęczną, energiczną i pełną sił. Dlatego amputacja prawego ramienia w istotny sposób wpłynęła na jakość jego życia.

Powód przed wypadkiem prowadził aktywne życie towarzyskie. Poza tym, często wyjeżdżał wraz z rodziną na narty, wycieczki rowerowe. Lubił pływać, uczęszczał na siłownię. Obecnie powód ma problemy adaptacyjne, jest zamknięty w sobie, wycofany. Najczęściej pozostaje w domu. Brak aktywności w sferze prywatnej jest dla niego uciążliwy i obciążający psychicznie. To z kolei pogłębia poczucie bycia osobą z niepełnosprawnościami.

W lipcu 2018 r. powód podjął zatrudnienie u dotychczasowego pracodawcy na stanowisku pomocy biurowej. Z tego tytułu otrzymuje wynagrodzenie na poziomie 2.100,00 zł brutto miesięcznie. Przed wypadkiem wynagrodzenie powoda było zdecydowanie wyższe – wynosiło około 3.000,00 zł netto miesięcznie. Zamiana w zakresie wynagradzania wynika z faktu, iż stanowisko, na którym obecnie znajduje się powód nie jest uwzględniane w tzw. systemie premiowania.

Praca, którą powód wykonuje koncentruje się wokół prowadzenia rozmów telefonicznych z potencjalnymi kontrahentami. Od czasu do czasu powód pakuje również zamówione przez klientów drobne elementy nagłośnienia.

Dowód: opinia biegłego ortopedy (k. 743-762); opinia uzupełniająca biegłego ortopedy (k. 984-993) opinia biegłego psychologa (k. 904-913); opinie uzupełniające biegłego psychologa (k. 940, k. 1043-1044); opinia biegłego neurologa (k. 833-838); opinia uzupełniająca biegłego neurologa (k. 870); zgłoszenie szkody (k. 106-107); świadectwo pracy powoda (k. 1115-1117); umowa o pracę powoda z dnia 2 lipca 2018 r. (k. 1118); zeznania powoda (k. 1075, płyta – k. 1076); zeznania świadka M. O. (k. 708, płyta – k. 709)

W dniu 6 grudnia 2016 r. powód zgłosił roszczenie o wypłatę z ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu zadośćuczynienie w wysokości nie niższej niż 400.000,00 zł. Do zgłoszenia szkody dołączona została notatka policyjna, w której wskazano na okoliczności wypadku.

W dniu 13 grudnia 2016 r. pozwany potwierdził przyjęcie zawiadomienia o powstałej szkodzie. Na postawie decyzji z dnia 1 lutego 2017 r. wypłacono powodowi w bezspornej wysokości kwotę 7.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za uszkodzenie ciała i roztrój zdrowia.

W piśmie z dnia 5 kwietnia 2017 r. powód wniósł o dopłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę do łącznej kwoty 400.000,00 zł oraz o zwrot kosztów dojazdu i noclegów żony powoda, zakupu leków i środków opatrunkowych, uzyskania dokumentacji medycznej, konsultacji chirurgicznej oraz o pokrycie poniesionych kosztów korzystania z opieki ze strony osób trzecich. Powód wniósł również o przyznanie świadczenia rentowego z tytułu zwiększonych potrzeb. W dniu 13 kwietnia 2017 r. pozwany potwierdził wpływ roszczenia powoda. Natomiast pismem z dnia 28 kwietnia 2017 r. powód wniósł o wypłatę utraconych dochodów w okresie od wypadku oraz kosztów dojazdu.

W dniu 9 maja 2017 r. powód otrzymał zawiadomienie o zgłoszeniu się na komisję lekarską celem orzeczenia uszczerbku na zdrowiu. Podczas badania lekarz orzecznik stwierdził u powoda uraz wielonarządowy, zmiażdżenie i amputację prawej kończyny górnej na wysokości stawu ramiennego, ranę głowy, złamanie trzonu C2, złamanie wyrostków poprzecznych trzonów C7 i Th1, stłuczenie płuc i odmę opłucnową, złamanie licznych żeber wielomiejscowo. Wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu lekarz orzecznik ustalił łącznie na poziomie 87 %.

W konsekwencji przeprowadzonych czynności, decyzją z dnia 9 czerwca 2017 r. pozwany wypłacił powodowi kwotę 93.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za uszkodzenie ciała i roztrój zdrowia. Ponadto, pozwany uznał za uzasadnione roszczenie o refundację kosztów na zakup środków medycznych, przejazdów, kosztów opieki osób trzecich, kosztów uzyskania dokumentacji medycznej, utraconych dochodów powoda, kosztów noclegu żony powoda, konsultacji chirurgicznej na łączną kwotę 9.969,11 zł.

Natomiast decyzją z dnia 13 czerwca 2017 r. pozwany przyznał powodowi świadczenie rentowe z tytułu zwiększonych potrzeb począwszy od 1 maja 2017 r. w kwocie 267,00 zł miesięcznie.

Dowód: zgłoszenie szkody (k. 106-107); protokół oględzin miejsca wypadku drogowego z dnia 12 września 2016 r. (k. 25-31); notatka urzędowa z dnia 12 września 2016 r. (k. 23); notatka urzędowa z dnia 13 września 2016 r. (k. 24); zawiadomienie o przyjęciu zgłoszenia szkody (k. 109); korespondencja prowadzona pomiędzy powodem a pozwanym (k. 110-111, k. 114-118, k. 121-122); decyzja z dnia 1 lutego 2017 r. (k. 119-120); pismo powoda z dnia 5 kwietnia 2017 r. (k. 124-126); potwierdzenie przyjęcia roszczenia powoda przez pozwanego (k. 129); pismo powoda z dnia 28 kwietnia 2017 r. (k. 131-132); zawiadomienie o zgłoszeniu się przez powoda na komisję lekarską (k. 133); protokół z komisji lekarskiej z dnia 17 maja 2017 r. (k. 139-144); decyzja z dnia 9 czerwca 2017 r. (k. 146-148); decyzja z dnia 13 czerwca 2017 r. (k. 149); zeznania powoda (k. 1075, płyta – k. 1076)

Ponadto, powód został poddany badaniom przez lekarzy orzeczników Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, co do wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu, zdolności do pracy oraz samodzielnej egzystencji. W oparciu o decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 czerwca 2017 r. przyznano powodowi jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w wysokości 80.900,00 zł, nadto ustalono, że powód jest całkowicie niezdolny do pracy i samodzielnej egzystencji do dnia 31 lipca 2018 r.

Natomiast w dnia 7 października 2019 r. w orzeczeniu komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stwierdzono całkowitą niezdolność do pracy oraz całkowitą niezdolność powoda do samodzielnej egzystencji na okres 3 lat, tj. do 30 września 2022 r. Z kolei orzeczeniem z dnia 14 sierpnia 2018 r. zaliczono powoda na stałe do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Dowód: orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 maja 2017 r. w sprawie procentowego uszczerbku na zdrowiu (k. 616); orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 lipca 2017 r. w sprawie niezdolności do pracy (k. 618-619); orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 sierpnia 2017 r. w sprawie niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji (k. 620-621); decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 czerwca 2017 r. o przyznaniu jednorazowego odszkodowania (k. 617, k. 691-692); zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 8 czerwca 2018 r. (k. 811-812); orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 14 sierpnia 2018 r. (k. 950-951); orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 października 2019 r. (k. 952); protokół nr (...)z dnia 24 października 2016 r. ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy (k. 548-549)

Powód dopiero po upływie trzech lat od daty wypadku został zakwalifikowany do procedury oprotezowania. Przez wzgląd na wyłuszczenie stawu barkowego prawego niemożliwym było oprotezowanie inną protezą niż mioelektryczno-bioniczną, a to ze względu na brak kikuta prawej górnej kończyny, do której mogłaby być dopasowana tradycyjna proteza. Koszt protezy wynosił ponad 500.000,00 zł i został w całości pokryty przez ubezpieczyciela. Powód otrzymał protezę pod koniec kwietnia 2020 r.

Proteza była kilkukrotnie reklamowana. Pomimo protezy powód nadal odczuwa ograniczenie ruchowe. Nie był w stanie wykonywać podstawowych czynności.

Zgodnie z zaleceniami producenta, powód nie może korzystać z protezy podczas kąpieli czy w deszczowe dni, co zdecydowanie utrudnia jego normalne funkcjonowanie.

Dowód: uzasadnienie dobranego zaopatrzenia ortopedycznego w protezę kończyny górnej po amputacji urazowej na wysokości ramienia (k. 1009-1013, k. 1016-1019); kosztorys zaopatrzenia ortopedycznego w zakresie protezowania (k. 1015); zeznania powoda (k. 1075, płyta – k. 1076)

Aby ocenić obecny stan zdrowia powoda, tut. Sąd dopuścił dowód w postaci opinii biegłych sądowych: psycholog J. K., neurolog A. G., oraz ortopedy A. K..

W opinii biegłego ortopedy powód ma liczne blizny na ciele oraz owrzodzenia nabyte bezpośrednio i wyłącznie w wyniku przedmiotowego wypadku, które w dalszym ciągu wymagają leczenia i codziennych opatrunków. Powód ma trwałe bóle związane z uszkodzeniem powłok czaszki, znaczne rozległe bolesne ściągające blizny, rozległą ranę głowy – bliznę tkliwą około 7 cm w skali 8/9 VAS składa 1-10. Ponadto, w ocenie biegłego, powód ma zaburzenia adaptacyjne z somatyzacją objawów będące następstwem urazu czaszkowo-mózgowego SAH, trwałe bóle klatki piersiowej, trwałe bóle w miejscu złamania żeber i klatki piersiowej.

Zdaniem biegłego, powód cierpi na trwałe ograniczenie ruchowe i bólowe kręgosłupa szyjnego oraz trwałe ograniczenie bólowe kręgosłupa piersiowego w miejscu izolowanego złamania wyrostków poprzecznych kręgów, złamanie lewego wyrostka poprzecznego kręgu szyjnego C7 oraz złamanie lewego wyrostka poprzecznego kręgu piersiowego Th1. Z uwagi na wyłuszczenie prawego braku możliwe jest zastosowanie tylko protezy bio-stymulacyjnej. Natomiast utrzymujące się owrzodzenie prawego barku powoda będzie wymagało w przyszłości plastycznego rotacyjnego płata skórno – powięziowego.

Według biegłego powód nie jest zdolny do samodzielnej egzystencji i dlatego wymaga codziennej stałej pomocy osób trzecich w wymiarze od 6 do 8 godzin dziennie przez następne 30 lat. Poza tym, powód będzie wymagał regularnej rehabilitacji ruchowej przez dwie godziny trzy razy w tygodniu przez następne 20 lat, zaś regularne konsultacje psychiatry, neurologa, ortopedy i rehabilitanta przez następne 10 lat. Stan zdrowia powoda wymaga zainstalowania prysznica bezstopniowego w domu, zakupu samochodu inwalidzkiego, automatycznego przystosowanego do prowadzenia jedną ręką. W opinii biegłego minimalne koszty dalszego leczenia powoda przez następne 20 lat wyniosą 600.000,00 zł, a maksymalne 900.000,00 zł.

Biegły zaznaczył, że wypadek komunikacyjny, w którym ucierpiał powód zmienił jego całe życie zawodowe i socjalne. Występuje u niego trwałe przygnębienie, zniechęcanie. Ma problemy z pamięcią i koncentracją. Zdarza się, że ma problemy ze snem.

Biegły stwierdził, że powód nie jest zdolny do pracy, a trwały uszczerbek na zdrowiu wynosi 145 %, tj.:

a)  uszkodzenie powłok czaszki, znaczne rozległe bolesne ścigające blizny, rozległa rana głowy – blizna tkliwa około 7 cm – 10 %;

b)  zaburzenia adaptacyjne z somatyzacją objawów będące następstwem urazu czaszkowo – mózgowego SAH – 10 %;

c)  klatka piersiowa – złamania żeber – wielokrotnie, wielomiejscowe złamania licznych żeber z obecnością zniekształceń klatki piersiowej – 15 %;

d)  uszkodzenie płuc, stłuczenie wielosegmentowe płuc, z odmą opłucnową, drenażem opłucnej oraz przejściową niewydolnością oddechową – 10 %;

e)  przebyte wieloodłamowe przemieszczone złamanie prawej łopatki i prawego wyrostka kruczego – 10 %;

f)  złamanie trzonu kręgu C2 oraz podstawy obrotnika – uszkodzenie kręgosłupa w odcinku szyjnym z ograniczeniem ruchowości bez trwałych zniekształceń – 10 %;

g)  izolowane złamanie wyrostków poprzecznych kręgów, złamanie lewego wyrostka poprzecznego, kręgu szyjnego C7, złamanie lewego wyrostka poprzecznego kręgu piersiowego Th1 – 5 %;

h)  utrata całkowita prawej kończyny górnej w barku – 75 %.

Biegły wskazał również na potrzebę dalszego leczenia powoda oraz stałej opieki w czynnościach życia codziennego. Dolegliwości bólowe powoda związane z urazami klatki piersiowej oraz kręgosłupa będą nasilały się w miarę upływu lat. Dlatego też powód nie jest w stanie pracować manualnie.

W opinii uzupełniającej biegły ortopeda odniósł się do sformułowanych przez strony zarzutów. W sposób wyczerpujący wyjaśnił zasadność przyjętej przez siebie wysokości poniesionego przez powoda uszczerbku na zdrowiu. Przedstawił również symulację kosztów dalszego leczenia przez okres najbliższych 40 lat życia powoda.

Natomiast w opinii biegłego neurologa u powoda nastąpił trwały uszczerbek na zdrowiu w postaci zaburzeń adaptacyjnych z somatyzacją objawów będące następstwem urazu czaszkowo – mózgowego. Dolegliwości neurologiczne powoda mają charakter przewlekły. Wymagają dalszego leczenia neurologicznego, a także terapii psychologicznej. Natomiast dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego po przebytych załamaniach mają charakter przewlekły z okresami zaostrzenia dolegliwości. Dolegliwości te wymagają leczenia farmakologicznego lekami przeciwzapalnymi, rozluźniającymi mięśnie, przeciwbólowymi. Zdaniem biegłego niezbędne jest korzystanie z zabiegów fizykoterapeutycznych oraz rehabilitacji. Z kolei przebyte złamania w obrębie kręgosłupa mogą, w opinii biegłego, przyśpieszyć rozwój zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Z punktu widzenia neurologicznego przebyte obrażenia mają istotny wpływ na codzienne funkcjonowanie, a także aktywność fizyczną powoda. Dlatego też biegły neurolog uznał 10 % stałego uszczerbku na zdrowiu ze względu na zespoł bólowego korzeniowego szyjnego po złamaniu trzonu kręgu C2 i podstawy obrotnika oraz wyrostków poprzecznych kręgów oraz 10 % stałego uszczerbku na zdrowiu z powodu zaburzeń adaptacyjnych z somatyzacją objawów będących następstwem urazu czaszkowo – mózgowego. Łącznie stwierdzono 20 % stałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych.

Biegły neurolog wskazał ponadto, że nie można wykluczyć w przyszłości wystąpienia padaczki pourazowej oraz przyspieszonego rozwoju zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i występowania nawracających, ostrych zespołów bólowych korzeniowych kręgosłupa szyjnego. Rokowania na przyszłość, według biegłego, są niepewne. Proces leczenia nie jest bowiem zakończony. Powód wymaga dalszego leczenia neurologicznego, ortopedycznego, psychologicznego i rehabilitacji. Nie jest on zdolny do samodzielnej egzystencji.

Biegły podtrzymał swoje stanowisko w opinii uzupełniającej. Odniósł się również do sformułowanych względem opinii zarzutów. Wskazał przy tym, że uszczerbki na zdrowiu powoda wynikające z urazowego zespołu bólowego korzeniowego szyjnego po złamaniu trzonu C2 i podstawy obrotnika oraz wyrostków poprzecznych trzonów C7 i Th1 w wysokości 10 % nie pokrywają się z ustalonym uprzednio przez biegłego ortopedę.

Z kolei w opinii biegłego psychologa, w zakresie doznań psychologicznych związanych z wypadkiem, powód doznał zaburzeń adaptacyjnych o typie depresyjno – lękowym o umiarowym nasileniu: obniżony nastrój i napęd, stale podwyższony niepokój, myśli rezygnacyjne, spadek aktywności i motywacji do działania. Przewlekły wielomiesięczny stres związany z doznanymi obrażeniami fizycznymi doprowadził, zdaniem biegłego, do załamania linii życiowej powoda w zakresie pracy zawodowej, rozwoju osobistego oraz jego roli jako „głowy” rodziny. Niepełnosprawność spowodowana przez wypadek wypłynęła również na relacje społeczne powoda, który ma poczucie izolacji i wyobcowania.

W ocenie biegłego psychologa przedłużająca się reakcja adaptacyjna na wypadek doprowadziła do pojawienia się objawów dystymii, charakteryzujących się płytko obniżonym nastrojem, stale utrzymującym się niepokojem, niskim poziomem energii, deficytami aktywności, obniżeniem motywacji do działania, okresowo myślami rezygnacji, które utrzymują się obecnie. Dodatkowo wpływ na pogorszenie stanu zdrowia powoda ma fakt, że nie zaakceptował on swojej niepełnosprawności. Dlatego biegły psycholog uznał, że wypadek pozostawił u powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu psychicznym i wynosi on 10 %. Zdaniem biegłego powód nie wymaga leczenia psychiatrycznego, lecz wsparcia psychologicznego. Natomiast rokowanie, co do poprawy stanu zdrowia powoda w okresie około 3 lat jest pomyślne.

W opiniach uzupełniających z dnia 29 października 2019 r. oraz 6 czerwca 2020 r. biegły psycholog podtrzymał wyrażone wcześniej stanowisko w sprawie stanu zdrowia powoda. Odniósł się nadto do sformułowanych względem sporządzonej przez niego opinii zarzutów. Podkreślił, że orzeczony uszczerbek na zdrowiu psychicznym u powoda charakteryzuje się pojawieniem przewlekłego stanu dystymii nie jest tożsamy z orzeczonym przez neurologa stałym uszczerbkiem na zdrowiu dotyczącym zaburzeń adaptacyjnych, ponieważ są to zupełnie różne rozpoznania kliniczne. Ponadto, biegły wskazał, że zaburzenia dystymiczne charakteryzują się z reguły łagodnymi wahaniami nastroju, jednak przez swoją przewlekłość zazwyczaj, jak w przypadku powoda, istotnie zaburzają codzienne funkcjonowanie.

Dowód: opinia biegłego ortopedy (k. 743-762); opinia uzupełniająca biegłego ortopedy (k. 984-993) opinia biegłego psychologa (k. 904-913); opinie uzupełniające biegłego psychologa (k. 940, k. 1043-1044); opinia biegłego neurologa (k. 833-838); opinia uzupełniająca biegłego neurologa (k. 870)

Powyższy stan faktyczny tut. Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych i urzędowych zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy, a w zakresie materiału osobowego w oparciu o zeznania powoda oraz świadka M. O..

Zgromadzone w sprawie dokumenty urzędowe i prywatne, sąd uznał za w pełni wiarygodne. Zgromadzone w sprawie dokumenty nie były kwestionowane przez tut. Sąd. Wiarygodność kserokopii dokumentów również nie budziła wątpliwości tut. Sądu. Mimo, że kserokopia stanowi jedynie element twierdzenia strony o istnieniu dokumentu o treści odpowiadającej kserokopii, to w niniejszej sprawie żadna ze stron nie podniosła zarzutów kwestionujących istnienie określonych dokumentów prywatnych czy urzędowych. Dlatego tut. Sąd przyjął je w poczet materiału dowodowego sprawy uznając, że stanowią one wiarygodny dowód pośredni na istnienie i treść dowodów właściwych, dokonując w oparciu o nie ustaleń stanu faktycznego sprawy. Okoliczność, że tego typu dowody mogą być modyfikowane, nie pozbawia ich zarazem mocy dowodowej ( zob. wyrok SA w Warszawie z 13 stycznia 2017 r., I ACa 2111/15, Legalis nr 1576864).

Tut. Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. O. na okoliczność stanu zdrowia powoda po wypadku oraz w chwili obecnej, bowiem korespondują z opiniami biegłych oraz zeznaniami powoda. Tut. Sąd nie miał także wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadka na okoliczność rozmiaru krzywdy jakiej doznał powód, w szczególności zeznań na okoliczność trybu życia powoda przed wypadkiem oraz tego jak zmieniła się sytuacja życiowa powoda w związku z obrażeniami jakich doznał podczas wypadku. Zeznania te również korespondowały z treścią opinii biegłych.

Analogicznie tut. Sąd uznał w całości za wiarygodne zeznania powoda bowiem korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Powód zaznaczył, że nie pamięta samego wypadku ani okoliczności bezpośrednio po nim, ponieważ stracił przytomność. W swoich zeznaniach powód wielokrotnie podkreślał, że nie jest w stanie normalnie funkcjonować, a protezę, którą posiada nosi sporadycznie z obawy przed jej uszkodzeniem. Powód czuje się osamotniony, wykluczony ze społeczeństwa oraz przestrzeni publicznej. Jego dotychczasowe relacje towarzyskie ustały. Najczęściej swój wolny czas spędza w domu. Ze względu na obecny stan zdrowia zmianie uległy jego relacje z żoną i córką. Z kolei praca, którą wykonuje nie sprawia mu satysfakcji. Powód sam przyznał, że ma świadomość swojej niepełnosprawności, niemniej stara się odbudować swoje życie prywatne na nowo. Uczy się pisać, przygotowywać proste posiłki. W dalszym ciągu jest pod kontrolą lekarza neurologa.

W zakresie oceny wiarygodności opinii sporządzonych przez biegłych lekarzy sądowych wskazać należy, iż opinia biegłych podlega ocenie, jak każdy inny dowód, według art. 233 § 1 k.p.c. Jak zwrócił uwagę w swym orzecznictwie Sąd Najwyższy opinię biegłego odróżniają kryteria tej oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłych nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (tj. wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu; nie są też miarodajne dla oceny tego dowodu niekonkurencyjne z nim oceny świadków i uczestników postępowania co do faktów będących przedmiotem opinii (zob. postanowienie SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, LEX nr 46096).

W przypadkach opinii biegłych, gdy w grę wchodzi wiedza specjalistyczna, kontrola wiarygodności opinii i wypowiedzi biegłego jest utrudniona. Dokonując oceny tut. Sąd kontroluje wnioski i wywody opinii pod kątem widzenia ich zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłego, sposobu motywowania stanowiska, podstaw opinii (powoływania się na piśmiennictwo i inne źródła, stosowania konkretnych metod badawczych).

W ocenie tut. Sądu sporządzone w sprawie pisemne opinie biegłych lekarzy sądowych o specjalnościach: psychologia, neurologia i ortopedia (wraz z opiniami uzupełniającymi) były przydatne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Treść opinii sporządzona została fachowo, w oparciu o aktualną wiedzę, a przy tym pozbawiona jest luk i wątpliwości. Opinie biegłych zostały oparta na analizie zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, przedstawione w nich wnioski poparte są odpowiednimi argumentami. Biegli w należyty sposób wyjaśnili przedstawione przez tut. Sąd zagadnienia, wskazali na czym oparli swe tezy i co stanowiło ich podstawę.

Strony podniosły zarzuty wobec opinii biegłych z dziedziny psychologii, neurologii i ortopedii. Biegli odpowiedzieli na zarzuty w opiniach uzupełniających. W ocenie tut. Sądu powołani w sprawie biegli w sposób dostateczny wyjaśnili wszystkie okoliczności istotne do rozstrzygnięcia sprawy. Strony w swoich zastrzeżeniach do opinii nie przedstawiły żadnych istotnych zarzutów, które mogłyby podważyć ich wiarygodność. Z uwagi na te okoliczności tut. Sąd przyjął ustalenia biegłych za własne.

Oddaleniu podlegał natomiast wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z dziedziny ortopedii i traumatologii. Uzyskane w sprawie opinie biegłych, w tym biegłego ortopedy, pozwoliły tut. Sądowi na ustalenie sytuacji życiowej powoda, zwłaszcza ustalenia jego aktualnej kondycji fizycznej i psychicznej. Zdaniem tut. Sądu nie ma podstaw do wyłączenia z materiału dowodowego sporządzonej przez biegłego ortopedę opinii (w tym także opinii uzupełniającej). Pozwany kwestionując kompetencje biegłego nie wykazał okoliczności o tym świadczących.

W ocenie tut. Sądu przywołane dowody, w zakresie, w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą zasadniczo spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy.

Sąd zauważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 285.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.758,38 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia liczonych od kwoty 7.000,00 zł za okres od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty i od kwoty 93.000,00 zł za okres od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia 13 czerwca 2017 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Powód domagał się także ustalenia, że pozwany ponosi odpowiedzialność na przyszłość wobec powoda za skutki wypadku z dnia 12 września 2016 r.

Bezsporna między stronami była kwestia odpowiedzialności pozwanego, który przed wszczęciem postępowania uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powodowi łączną kwotę 100.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia.

W konsekwencji bezspornie powodowi przysługuje względem pozwanego roszczenie o zadośćuczynienie, wobec doznania przez powoda szczegółowo opisanych wyżej obrażeń ciała.

Podstawę odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciela stanowi umowa ubezpieczenia, o której mowa w art. 822 § 1 k.c. Zgodnie z dyspozycją wskazanego przepisu przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do treści § 2 ww. artykułu, jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Zasady zawierania i wykonywania umów obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych określają przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2214, dalej zwana „u.u.o.f.g.”). Zgodnie z przepisem art. 4 pkt 1 u.u.o.f.g. ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów jest ubezpieczeniem obowiązkowym. Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 u.u.o.f.g. z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej, określonej szczegółowo w ustawie (art. 36 ust. 1 u.u.o.f.g.).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 u.u.o.f.g. poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z przepisów dalszej części wskazanej ustawy wynika, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdów szkodę, której następstwem jest m.in. uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia (art. 34 ust. 1 u.u.o.f.g.). Stosownie do treści art. 22 ust. 1 u.u.o.f.g. do umów ubezpieczenia obowiązkowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy kodeksu cywilnego (dalej zwanego „k.c.”).

Zgodnie z treścią art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch środka komunikacji. Zatem przytoczony przepis reguluje odpowiedzialność posiadacza pojazdu na zasadzie ryzyka, jednakże odpowiedzialność na podstawie powołanego przepisu może być wyłączona, tylko jeśli szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej, wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą posiadacz pojazdu nie ponosi odpowiedzialności. Jedynie wskazane wyżej przyczyny stanowią podstawę zwolnienia z odpowiedzialności.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna z przyczyn wyłączających odpowiedzialność posiadacza pojazdu. Skoro więc ponosi on odpowiedzialność za powstałą szkodę na podstawie art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c., to ponosi ją również i ubezpieczyciel.

Podstawę prawną roszczenia z tytułu zadośćuczynienia za krzywdy wywołane uszkodzeniami będącymi następstwem wypadki stanowią przepisy art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. Zgodnie z nimi w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej, tj. krzywdy rozumianej jako ujemne przeżycia związane z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego. Ustalając wysokość zadośćuczynienia należy mieć na uwadze wiek poszkodowanego, rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń, stopień i rodzaj cierpień fizycznych i psychicznych, intensywność (natężenie, nasilenie) i czas trwania tych cierpień, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, niemożność wykonywania zawodu, uprawiania sportów, rodzaj dotychczas wykonywanej pracy przez poszkodowanego, który powoduje niemożność dalszego jej kontynuowania, konieczność korzystania ze wsparcia innych, w tym najbliższych, przy prostych czynnościach życia, konieczność przedstawiania przez sumę zadośćuczynienia odczuwalnej wartości ekonomicznej, przynoszącą poszkodowanemu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne – nie będącej jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, co wynika z kompensacyjnego charakteru zadośćuczynienia, ewentualne wynikające z uszkodzenia ciała ograniczenie wydolności pracy i utrudnienia w jej wykonywaniu, indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej, jeśli będą istotne na tle konkretnej sprawy (wyrok SA w Katowicach z dnia 10 lipca 2013 r., I ACa 391/13, LEX nr 1349914).

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c., zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Z istoty tego unormowania i natury krzywdy, suma przyznana tytułem zadośćuczynienia musi siłą rzeczy być przybliżonym ekwiwalentem doznanych cierpień psychicznych i fizycznych, a więc musi być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom życia i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SA w Lublinie z dnia 10 maja 2001 r., II AKa 81/01, LEX nr 49354).

Podnieść także trzeba, iż zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny i nie może mieć jedynie charakteru symbolicznego, ale też nie może być nadmierne w stosunku do krzywdy i być źródłem nieuzasadnionej korzyści majątkowej.

Wskazać należy w tym miejscu za Sądem Najwyższym, iż pojęcie „sumy odpowiedniej”, użyte w art. 445 § 1 k.c., w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z dnia 28 września 2001 r., III CKN 427/00, LEX nr 52766). Trzeba mieć przy tym na względzie, że „suma „odpowiednia” nie oznacza sumy dowolnej, a jej prawidłowe ustalenie wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Zadośćuczynienie nie jest bowiem karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok SN z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824). Zarówno okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia, jak i kryteria ich oceny powinny być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą pokrzywdzonego. Orzecznictwo opowiada się więc za zasadą wszechstronności i indywidualizacji, czyli z jednej strony oznacza to wymóg uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, a z drugiej zaś indywidualnego podejścia do każdego przypadku. Poza tym, wysokość zadośćuczynienia bowiem nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach ( zob. np. orzeczenie SN z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61, LEX 105819; orzeczenie SN z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, LEX nr 13394; por. też wyrok SN z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, LEX nr 8087). To stwierdzenie jednak wymaga pewnej aktualizacji, o czym będzie mowa niżej, a nacisk należy położyć na element „ekonomicznie odczuwalnej wartości”.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że cierpienia fizyczne powoda określić należy mianem co najmniej znacznych. Na tak dokonaną ocenę wpływa rodzaj dobra, które zostało naruszone, bowiem bez wątpienia ciężar gatunkowy poszczególnych dóbr osobistych nie jest jednakowy, a nadto nie wszystkie dobra osobiste zasługują na taki sam poziom ochrony przy pomocy środków o charakterze majątkowym. Zatem wskazuje się, że o znacznym rozmiarze krzywdy świadczy rodzaj doznanych przez powoda obrażeń oraz trwałość skutków powstałych obrażeń. W tym miejscu należy zaznaczyć, że krzywda i cierpienia fizyczne doznane przez powoda wskutek wypadku komunikacyjnego z dnia 12 września 2016 r. nie mogą być rozpatrywane w oderwaniu od cierpień psychicznych.

W wyniku wypadku komunikacyjnego doszło do urazu wielonarządowego obejmującego m.in. ostrą niewydolność oddechowo-krążeniową, zmiażdżenie prawej kończyny górnej, ranę tłuczoną prawej okolicy ciemieniowo-potylicznej, niewielką ilość krwi w bruzdach lewego płata ciemieniowego – SAH, szczelinę złamania trzonu C2 od strony prawej obejmującą podstawę obrotnika i schodzącą skośnie ku dołowi na stronę lewą, złamanie lewego wyrostka poprzecznego trzonu C7, śladową odmę opłucnową prawostronna szer. do 3 mm, zmiany stłuszczeniowe w segmentach przednich i podstawnych płuca prawego, złamanie lewego wyrostka poprzecznego trzony Th1, złamanie obu żeber I w odcinkach przykręgosłupowych, żeber prawnych II-VI w odcinkach przednich/przednio-bocznych, VII w odcinku bocznym., wieloodłamowe złamanie łopatki prawej, złamanie wyrostka kruczego oraz złamanie prawej kości ramiennej w odcinku bliższym.

Powód doznał w związku z tym wielu ograniczeń nie tylko w kwestii zdrowia fizycznego, ale i w życiu rodzinnym i towarzyskim. Wypadek z udziałem powoda bez wątpienia wywoła u niego tak uszkodzenie ciała jak i rozstrój zdrowia.

Po wypadku powód był przez kilka miesięcy hospitalizowany, najpierw w szpitalu w Ł., a następnie w szpitalu w P.. Przeszedł kilka operacji, a przez długi czas był zaintubowany. Musiał poddać się operacyjnemu zaopatrzeniu urazowej amputacji kończyny górnej. Poddano go również zabiegowi opracowania kikuta prawego ramienia oraz rany głowy. W trakcie hospitalizacji powód poddany został dwukrotnie reamputacji kikuta prawej górnej kończyny z powodu infekcji i martwicy skóry. Reamputowano kikut do poziomu dołu pachowego zostawiającą głowę kości ramiennej oraz fragment trzonu kości ramiennej.

Następnie powód musiał poddać się żmudnej rehabilitacji. Leczenie powoda nie zostało zakończone. W dalszym ciągu boryka się on z owrzodzeniem skóry w okolicy amputowanej kończyny górnej. Wszystko to stało się źródłem obaw powoda o swój stan zdrowia, o rokowanie na przyszłość, zdolność do samodzielnego poruszania się, sprawowania opieki nad córką. Niepewność ta była tym większa, że początkowo powód musiał zostać poddany skomplikowanym zabiegom operacyjnym, licznym świadczeniom zdrowotnym, w tym zwłaszcza bolesnym zabiegom zmiany opatrunków. Każdy z jego pobytów w szpitalu wiązał się z dyskomfortem i licznymi niedogodnościami.

Krzywdę w znacznym stopniu potęgowały utrzymujące się dolegliwości bólowe, zwłaszcza bóle głowy, które przez pewien okres czasu miały znaczne nasilenie. Powód w dalszym ciągu zażywa leki przeciwbólowe.

Po wypadku był zdany na pomoc osób trzecich, co też stanowiło dla niego źródło dyskomfortu. Nie był również zdolny do pracy, co w oczywisty sposób potęgowało złe samopoczucie. Utrzymujące się obecnie u powoda dolegliwości utrudniają w dalszym ciągu codzienne funkcjonowanie. Nie ma on pełnej sprawności ruchowej. Szybko się męczy, nie może długo chodzić. Nie jest w stanie uprawiać sportów, które niegdyś wykonywał.

Przed wypadkiem powód był osobą aktywną, towarzyską. W obecnej sytuacji powód nawet korzystając z protezy nie jest w stanie wykonywać samodzielnie prostych czynności. Bez pomocy osób trzecich nie jest w stanie normalnie egzystować. Z tego też m.in. względu ma głęboki uraz psychiczny, jest zamknięty w sobie. Dodatkowo, ma problemy z pamięcią. Aktualnie pozostaje pod opieką lekarza neurologa.

Biegli ocenili, że u powoda nastąpił trwały uszczerbek na zdrowiu, który łącznie wynosi 175 %. Biegli wskazali, że aktualny stan zdrowia somatycznego powoda należy uznać za utrwalony, nie rokujący poprawy, a uzyskany efekt terapeutyczny za optymalny. Powód bezwzględnie wymaga dalszego, stałego leczenia, zarówno farmakologicznego, jak i rehabilitacyjnego, a zaniechanie może istotnie nasilić stwierdzone dysfunkcje. Konieczna jest stała opieka i nadzór osoby trzeciej nad powodem. Nie jest możliwe odzyskanie przez powoda pełniej sprawności fizycznej, w takim stopniu, aby mógł powrócić do trybu życia sprzed wypadku. Podkreślono również, że wraz z wiekiem, nasilą się dolegliwości i ograniczenie ruchu.

Dodatkowo, biegły ortopeda stwierdził, iż powód ma trwałe bóle związane z uszkodzeniem powłok czaszki, znaczne rozległe bolesne ściągające blizny, a także bóle w miejscu klatki piersiowej spowodowane uszkodzeniem płuc, złamanych żeber oraz złamania prawej łopatki i prawego wyrostka kurczowego. Zdaniem biegłego u powoda nastąpił trwały uszczerbek na zdrowiu, który wynosi 145 %.

Natomiast biegły neurolog wskazał, że powód posiada m.in. zaburzenia adaptacyjne z somatyzacją objawów będące następstwem urazu czaszkowo-mózgowego z krwawieniem do lewego płata ciemieniowego i pourazowym krwotokiem podpajęczynówkowym. Dolegliwości neurologiczne po przebytym urazie mają charakter przewlekły, nadal utrzymują się, wymagają dalszego leczenia. Nie można wykluczyć przy tym wystąpienia padaczki pourazowej w przyszłości. Zdaniem biegłego u powoda nastąpił trwały uszczerbek na zdrowiu z przyczyn neurologicznych na poziomie 20 %.

Z kolei biegły psycholog uznał, że u powoda pojawiły się objawy zaburzeń adaptacyjnych o typie depresyjno – lękowym o umiarkowanym nasileniu oraz dystymia. Wpływ na stan zdrowia psychicznego powoda ma fakt, że powód nie zaakceptuje swojej niepełnosprawności. Biegły stwierdził, że uszczerbek na zdrowiu psychicznym powoda wynosi 10 %.

Wobec powyższego nie można uznać, że następstwa wypadku są jedynie przejściowe i z biegiem czasu nie będą dostrzegalne. Mają one w ocenie tut. Sądu poważny charakter i w sposób istotny wpłynęły na życie powoda.

Na wysokość krzywdy, a tym samym również zadośćuczynienia, wpływ miał zdaniem tut. Sądu również wiek powoda, ponieważ wyłączenie z normalnego funkcjonowania w społeczeństwie oraz możliwości samorealizacji czy czerpania przyjemności z życia powoduje silniejsze cierpienia psychiczne u człowieka młodego, aniżeli u człowieka, który osiągnął wiek dojrzały czy wręcz podeszły.

Tut. Sąd nie ma wątpliwości, że cierpienia, będące udziałem powoda były i są znaczne, a skutki wypadku komunikacyjnego, w którym uczestniczył w przeważającej części trwałe, albowiem wynika to w sposób jednoznaczny z zebranego w sprawie materiału dowodowego. Życie powoda zmieniło się diametralnie. Aktualnie jest on osobą, która nie może prowadzić trybu życia sprzed wypadku. Jego możliwości podwyższania kwalifikacji i podjęcia pracy zgodnej z oczekiwaniami i ambicjami są ograniczone. Doznane urazy spowodowały dolegliwości fizyczne, które dla młodego mężczyzny są wyjątkowo dotkliwe i krepujące. Tym samym, tut. Sąd ocenia krzywdę, jakiej doznał powód za znaczną. Tut. Sąd nie podważa również faktu doznania przez niego urazu psychicznego.

Zadaniem tut. Sądu było ustalenie jaka kwota zadośćuczynienia będzie adekwatna w obliczu cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez powoda wskutek wypadku z dnia 12 września 2016 r.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności w ocenie tut. Sądu uznać należało, że należytą rekompensatą za doznaną przez powoda krzywdę jest kwota 400.000,00 zł. Zadośćuczynienie w tej wysokości odpowiada rozmiarowi i intensywności negatywnych doznań powoda spowodowanych zdarzeniem z dnia 12 września 2016 r., uwzględnia skutki urazu w jego obecnym życiu i nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia powoda.

Skoro dotychczas zakład ubezpieczeń przekazał powodowi kwotę 100.000,00 zł, a nadto powód uzyskał kwotę 15.000,00 zł od sprawcy wypadku tytułem nawiązki, żądanie zasądzenia tytułem zadośćuczynienia kwoty dalszych 285.000,00 zł tut. Sąd uznał za zasadne.

Tut. Sąd za chybiony uznał pogląd pozwanego, iż przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę należałoby uwzględnić wysokość jednorazowego odszkodowania, które powód uzyskał na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W orzecznictwie prezentowany jest pogląd zgodnie, z którym obowiązujący system prawa cywilnego nie uzasadnia przyjęcia generalnej zasady zaliczenia wszelkich świadczeń, wypłacanych na podstawie różnych tytułów prawnych, na poczet roszczeń przysługujących z tytułu naprawienia szkody na osobie (uchwała SN z dnia 27 marca 1981 r., III CZP 6/81, LEX nr 2639). Poza tym, wypłacenie uprzednio takich świadczeń jak odprawa rentowa, zapomoga z zakładowego funduszu socjalnego czy odszkodowanie z tytułu dobrowolnego ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków nie wpływa na wysokość należnego zadośćuczynienia, gdyż są to różne podstawy odpowiedzialności (wyrok SO w Toruniu z dnia 7 marca 2014 r., VIII Ca 703/13, LEX nr 1894118, por. wyrok SN z dnia 7 lutego 2001 r., I PKN 241/00, LEX nr 390091).

Mając na względzie powyższe, w punkcie 1. sentencji wyroku tut. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 285.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

O odsetkach za opóźnienie tut. Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z treścią art. 481 § 2 zd. 1 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Początek biegu odsetek od kwoty zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz powoda ustalono na dzień 12 stycznia 2017 r.

Odnośnie odsetek należy wskazać, że zgodnie z art. 14 ust. 1 u.u.o.f.g., zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Jednocześnie zgodnie z art. 14 ust. 2 u.u.o.f.g, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

W ocenie tut. Sądu, pozwany miał w niniejszej sprawie możliwość dochowania
30 dniowego terminu wypłacenia zadośćuczynienia. Z akt szkodowych wynika bowiem, że odebranie zgłoszenia szkody nastąpiło w dniu 13 grudnia 2016 r. Tym samym, po tej dacie ubezpieczyciel powinien podjąć czynności pozwalające mu na rozpoznanie wniosku osoby poszkodowanej. Pozwany w żaden sposób nie wykazał, by istniały jakiekolwiek uzasadnione przyczyny niedochowania terminu (zob. zwł. wyrok SA w Białymstoku z dnia 18 października 2013 r., I ACa 422/13, LEX nr 1383435).

Wobec powyższego tut. Sąd zasądził odsetki ustawowe od należności głównej od 12 stycznia 2017 r.

Na tej podstawie zasądzono również na rzecz powoda kwotę 2.728,58 zł tytułem skapitalizowanych odsetek, kolejno od zgłoszonego pozwanemu żądania zadośćuczynienia. Z żądaniem zadośćuczynienia powód wystąpił 6 grudnia 2016 r. (natomiast odebranie zgłoszenia szkody nastąpiło w dniu 13 grudnia 2016 r.). Roszczenia powoda zostały przez pozwanego uwzględnione częściowo. W dniu 2 lutego 2017 r. pozwany wypłacił powodowi kwotę 7.000,00 zł, zaś w dniu 13 czerwca 2017 r. kwotę 93.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

Z uwagi na to, że pozwany uchybił 30 dniowemu terminowi na zlikwidowanie szkody, powodowi należały się odsetki za okres zwłoki, tj. od 31. dnia po wezwaniu do zapłaty do dnia wypłacenia świadczenia. O powyższym tut. Sąd orzekł w punkcie 2. sentencji wyroku.

W sprawach o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym – uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia – oprócz zasądzenia określonej sumy – sąd może jednocześnie ustalić odpowiedzialność pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości (por. uchwała SN z dnia 24 lutego 2009 r., III CZP 2/09, LEX nr 483372). Nadal zachowuje aktualność pogląd wyrażony w orzecznictwie według, którego w sprawie o naprawienie szkody wynikłej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia zasądzenie określonego świadczenia nie wyłącza jednoczesnego ustalenia w sentencji wyroku odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia ( uchwała SN z dnia 17 kwietnia 1970 r., III PZP 34/69, LEX nr 1099).

Szkody na osobie nie zawsze powstają jednocześnie ze zdarzeniem, które wywołało uszkodzenie ciała. Są one z istoty swej rozwojowe. Poszkodowany z reguły nie może w chwili wszczęcia procesu dochodzić wszystkich roszczeń, jakie mogą mu przysługiwać z określonego stosunku prawnego. Następstwa bowiem uszkodzenia ciała są z reguły wielorakie i zwłaszcza w wypadkach cięższych uszkodzeń wywołują niekiedy skutki, których dokładnie nie można określić ani przewidzieć, gdyż są one zależne od indywidualnych właściwości organizmu, osobniczej wrażliwości, przebiegu leczenia i rehabilitacji oraz wielu innych czynników. Przy uszkodzeniu ciała lub doznaniu rozstroju zdrowia poszkodowany może określić podstawę żądanego odszkodowania jedynie w zakresie tych skutków, które już wystąpiły, natomiast nie może określić dalszych skutków jeszcze nieujawnionych, których jednak wystąpienie jest prawdopodobne. Często, bowiem nie da się przewidzieć wszystkich następstw rozstroju zdrowia, chociaż nie można wyłączyć wystąpienia w przyszłości dalszych następstw uszkodzenia ciała obok tych, które się już ujawniły.

Art. 189 k.p.c. nie stoi zatem na przeszkodzie jednoczesnemu wytoczeniu powództw o świadczenie i o ustalenie w sytuacji, gdy ze zdarzenia wyrządzającego szkodę w postaci uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia przysługują już poszkodowanemu określone świadczenia, ale z tego samego zdarzenia mogą się ujawnić w przyszłości inne jeszcze szkody, których dochodzenie nie jest na razie możliwe.

Mając na względzie okoliczności sprawy oraz że rokowania co do stanu zdrowia powoda nie są pomyślne, tut. Sąd w punkcie 3. sentencji wyroku ustalił, że pozwany ponosi odpowiedzialność za mogące się ujawnić w przyszłości skutki wypadku komunikacyjnego, któremu powód uległ dnia 12 września 2016 r.

O kosztach tut. Sąd orzekł w punkcie 4. sentencji wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z która strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu. Tut. Sąd obciążył pozwanego kosztami procesu w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji wyroku.

/-/ SSO Hanna Ratajczak

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron;

3.  przedłożyć wraz z wpływem apelacji lub za 14 dni.

/-/ SSO Hanna Ratajczak