Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 29 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Małgorzata Małecka

Protokolant: p.o. stażysty Aleksandra Strzałkowska

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2018 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko M. F. i S. F.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie co do kwoty 36.703,98 zł (trzydzieści sześć tysięcy siedemset trzy złote dziewięćdziesiąt osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  kosztami procesu obciąża powoda i w związku z tym zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 5.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Małecka

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 lipca 2017 roku powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. F. i S. F. kwoty 169.915,48 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie solidarnie od pozwanych na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, opłaty sądowej od pozwu oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwani w dniu 17 grudnia 2008 roku zawarli z wierzycielem pierwotnym – (...) Bankiem (...) S.A. umowę kredytu hipotecznego z oprocentowaniem zmiennym, na mocy której uzyskali od banku kwotę 114.000 zł. Zabezpieczenie spłaty kredytu stanowiła hipoteka zwykła i kaucyjna na nieruchomości pozwanych położonej w miejscowości K., dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi księgę wieczystą nr (...). Powód podał, że w związku z tym, że pozwani zaprzestali regulować zobowiązanie wynikające z umowy kredytu hipotecznego, wierzyciel pierwotny wypowiedział umowę, wskutek czego zobowiązanie stało się w całości wymagalne. W dniu 7 września 2012 roku wierzyciel pierwotny wydał bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), obejmujący 100.151,50 zł tytułem należności głównej, 6.857,80 zł – tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału od dnia 15 listopada 2011 roku do dnia 7 września 2012 roku, 56,91 zł – tytułem opłat i innych prowizji. W dniu 14 grudnia 2012 roku nadano bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności, a następnie wszczęto postępowanie egzekucyjne, które postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2016 roku zostało umorzone.

W dniu 22 czerwca 2016 roku wierzyciel pierwotny zawarł ze stroną powodową umowę przelewu przedmiotowej wierzytelności, na mocy której została ona w całości przeniesiona na stronę powodową wraz ze wszystkimi zabezpieczeniami. Powód wezwał pozwanych do dobrowolnego spełnienia świadczenia, czego jednak nie uczynili. Powód wyjaśnił, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się: 100.151,50 zł – tytułem należności głównej, tj. tytułem pozostałego do spłaty kapitału kredytu, 69.763,98 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez wierzyciela pierwotnego do dnia zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, 7.029,81 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez stronę powodową od kwoty należności głównej od dnia zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu.

W dniu 3 sierpnia 2017 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Okręgowym w Poznaniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

W ustawowym terminie, pismem procesowym z dnia 19 sierpnia 2017r., pozwani M. F. i S. F. złożyli sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na ich rzecz solidarnie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwani podnieśli, że powód nie wykazał, iż żądana w pozwie kwota odpowiada faktycznemu zadłużeniu pozwanych, tym samym nie wykazał roszczenia co do wysokości, przede wszystkim w zakresie odsetek, gdyż nie zostało wskazane od jakich kwot, według jakiej stawki oraz za jaki okres były one naliczane. Nadto, pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując że powód jako następca prawny wierzyciela pierwotnego może powoływać się na skutek przerwania biegu przedawnienia jedynie w odniesieniu do wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, skutku takiego nie wywołuje natomiast złożenie przez bank wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, bez względu na sposób zakończenia postępowania.

Pismem z dnia 25 października 2017 roku powód zmodyfikował żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanych na swoją rzecz kwoty 133.211,50 zł z zastrzeżeniem, że zapłata dokonana przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego oraz z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanych do prawa własności nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...), na której ustanowiono hipotekę umowną zwykłą na kwotę 114.000 zł oraz hipotekę umowną kaucyjną do kwoty 33.060 zł oraz o zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania. Nadto, pozwany wskazał, że w sposób wystarczający wykazał dochodzone roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości, poza tym to strona pozwana powinna wykazać, że spłaciła kredyt w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 grudnia 2008 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła z M. F. oraz S. F. umowę kredytu „Kredyt Mieszkaniowy (...) z oprocentowaniem zmiennym” nr (...) na kwotę 114.000 zł. Spłata kredytu została zabezpieczona poprzez ustanowienie hipoteki zwykłej obejmującej kwotę 114.000 zł oraz hipoteki kaucyjnej obejmującej kwotę 33.060 zł na nieruchomości będącej po zakupie własnością M. i S. F., położonej w K. dz. Nr(...) P., dla której obecnie prowadzona jest księga wieczysta KW nr (...) przez Sąd Rejonowy w S.

(...) S.A. miał prawo wypowiedzieć umowę w części dotyczącej warunków spłaty w przypadku niedokonania przez kredytobiorcę spłaty dwóch kolejnych rat kredytu w terminach określonych przez bank w wysłanych do kredytobiorcy i poręczycieli dwóch kolejnych przypomnieniach, o których mowa w § 34 (...) (§ 40). (...) S.A. miał powiadomić o wypowiedzeniu kredytobiorcę i poręczycieli poprzez doręczenie osobiście – za potwierdzeniem odbioru lub listem poleconym – za zwrotnym potwierdzeniem odbioru (§ 41 pkt 1 umowy).

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: umowa kredytu Kredyt Mieszkaniowy (...)z oprocentowaniem zmiennym nr (...) (k. 16-29); odpis zwykły księgi wieczystej KW nr (...) (k. 30-32);

W dniu 7 września 2012 roku Bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), któremu w dniu 14 grudnia 2012 roku nadano klauzulę wykonalności. Następnie prowadzone było postępowanie egzekucyjne, które w dniu 16 sierpnia 2016 roku na wniosek wierzyciela zostało umorzone.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 7 września 2012 roku (k. 33; postanowienie Sądu Rejonowego w S.z dnia 14 grudnia 2012 roku, sygn. akt I Co(...)(k. 34); wniosek (...) S.A. z dnia 1 sierpnia 2016 roku o umorzenie postępowania egzekucyjnego (k. 447 akt(...); postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. W. S. z dnia 16 sierpnia 2016 roku (k. 450-450v akt (...));

W dniu 22 czerwca 2016 roku (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła z powodem umowę sprzedaży wierzytelności. Listę wierzytelności stanowił Załącznik nr 1 do umowy. Umowa przelewu wierzytelności obejmowała m.in. wierzytelność Banku wobec pozwanych.

Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 22 czerwca 2016 roku (k. 36-51); załącznik nr 1 lista wierzytelności (k. 122);

Pismami z dnia 24 maja 2017 roku pozwani zostali wezwani do zapłaty łącznej kwoty 171.340,69 zł w terminie do dnia 1 czerwca 2017 roku, a w przypadku niedysponowania wskazaną kwotą do skontaktowania się z powodem celem ustalenia warunków spłaty całości zadłużenia. Pozwani nie uiścili należności określonej w wezwaniu, ani nie nawiązali kontaktu z powodem.

Dowód: pisma powoda z dnia 24 maja 2017 roku (k. 125 i 126);

Powód nie załączył do sprawy wypowiedzenia umowy kredytowej z dnia 17 grudnia 2008r. przez wierzyciela pierwotnego.

Bezsporne

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci kserokopii dokumentów urzędowych i prywatnych zgromadzonych w aktach sprawy oraz aktach(...)

Zgromadzonych w sprawie dokumenty urzędowe i prywatne, Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Zgodnie z treścią art. 244 k.p.c. dokumenty urzędowe stanowią dowód tego co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Zgodnie natomiast z treścią art. 245 k.p.c. dokumenty prywatne stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Zgromadzone w sprawie dokumenty nie były kwestionowane przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Wiarygodność kserokopii dokumentów również nie budziła wątpliwości Sądu. Mimo, że kserokopia nie jest dokumentem, a stanowi jedynie element twierdzenia strony o istnieniu dokumentu o treści odpowiadającej kserokopii, to w niniejszej sprawie żadna ze stron nie podniosła zarzutów kwestionujących istnienie określonych dokumentów prywatnych czy urzędowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z przelewu wierzytelności na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z (...) Bankiem (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W..

Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności (cesja) jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (wyrok SN z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00, LEX nr 52661).

W przedmiotowej sprawie powód wywodził roszczenie z łączącej pozwanych z wierzycielem pierwotnym umowy kredytu „Kredyt Mieszkaniowy (...) z oprocentowaniem zmiennym” nr (...).

Strona pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia przedmiotowej umowy, jak również zawarcia przez wierzyciela pierwotnego z powodem umowy przelewu wierzytelności. Niemniej jednak wskazywała, że zawarcie umowy cesji nie może stwarzać dla powoda żadnych udogodnień dowodowych. Tym samym powód winien wykazać nie tylko istnienie, ale także wysokość dochodzonej wierzytelności, tak jak byłby do tego zobowiązany wierzyciel pierwotny. Pozwani stali na stanowisku, że strona powodowa nie wykazała swojego roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości, podnosząc że nie zostało wskazane od jakich kwot, według jakiej stawki oraz za jaki okres były naliczane odsetki oraz, że powód nie przedłożył oświadczenia o wypowiedzeniu umowy wraz z dowodem nadania tego oświadczenia przesyłką poleconą oraz zwrotnym potwierdzeniem odbioru pisma.

Sąd podzielił argumentację strony powodowej odnośnie tego, że strona powodowa nie wykazała swojego roszczenia. Podkreślenia przy tym wymaga, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten zawiera zasadniczo dwie reguły ogólne: po pierwsze każdy fakt powoływany przez stronę winien być udowodniony. Po drugie ciężar dowodu danego faktu znajduje się po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W zaistniałej sytuacji istotną jest druga z norm wynikających z powołanego przepisu. Stanowi ona tzw. "ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu". Dokonując wykładni ww. normy, przyjmuje się iż, w procesie ciężar dowodu spoczywa na powodzie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1971 r., sygn. akt II PR 313/69, OSN 1970, nr 9, poz. 147). W związku z powyższym to właśnie strona powodowa ma za zadanie uprawdopodobnić zasadność swoich roszczeń poprzez przywołanie dowodów na poparcie wysuwanych twierdzeń. W zaistniałym stanie faktycznym strona powodowa nie dopełniła ww. obowiązku. Przedstawione przez nią dowody nie wystarczyły na uznanie odpowiedzialności pozwanych.

Strona powodowa nie wykazała, by wierzyciel pierwotny wypowiedział umowę o kredyt, zgodnie z warunkami uzgodnionymi w umowie z dnia 17 grudnia 2008r. (nie przedstawiła żadnych dokumentów, ani nie opisała nawet w swoich pismach procesowych kiedy miałoby dojść do wypowiedzenia umowy kredytu i czy zostało ono doręczone stronie powodowej i ewentualnie w jakim terminie). Twierdzenia powoda zawarte w pozwie, a podnoszące jedynie, że do wypowiedzenia doszło, uniemożliwiły Sądowi jakąkolwiek weryfikację stanowiska powoda w tym zakresie. W związku z tym, skoro kredyt miał być płatny w ratach do 2028 roku, na chwilę obecną Sąd uznaje, iż strona powodowa nie wykazała, aby doszło do wypowiedzenia umowy i co jest tego konsekwencją, wymagalności roszczenia związanego z zapłatą całego kredytu. Tym samym Sąd zaaprobował argumentację strony pozwanej, która podnosiła, że powód nie wykazał roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości ( co do sposobu wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem zarówno w zakresie należności głównej jak i w zakresie odsetek). Na podkreślenie również zasługuje, iż umowa z 17 grudnia 2008r. obejmowała kredyt hipoteczny z oprocentowaniem zmiennym ( wynikało to z samej nazwy kredytu) oraz że zgodnie z warunkami łączącej strony umowy, spłata kredytu miała następować w ratach kapitałowo-odsetkowych malejących (par. 7 pkt 3 umowy). Tym samym, bez szczegółowego przedstawienia wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem, w tym należności głównej, podanie daty wymagalności całego kredytu, kwoty odsetek ( ze wskazaniem zmiennych stóp procentowych w stosunku rocznym par 5 rozdział 3 Części Ogólnej Umowy) nie jest możliwe dokonanie weryfikacji roszczenia powoda. Powód nie przedstawił również uzasadnienia dla żądania zasądzenia należności od pozwanych in solidum.
W związku z niewykazaniem roszczenia zarówno co do zasady jak i co do wysokości, nie było konieczności merytorycznego odnoszenia się do podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia.

Mając na uwadze powyższe, powództwo jako nieuzasadnione, podlegało oddaleniu.

W punkcie 1 wyroku Sąd umorzył postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. co do kwoty 36.703,98 zł albowiem w tej części powód cofnął pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. W pozostałej części w związku z niewykazaniem roszczenia Sąd oddalił powództwo (punkt 2 wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Koszty procesu obciążają stronę przegrywającą proces, która zobowiązana jest zwrócić stronie przeciwnej koszty niezbędne dla celowego dochodzenia jej praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie powództwo zostało oddalone co do kwoty 133.211,50 zł, co obciąża powoda. Sąd umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (co do kwoty 36.703,98 zł) również na koszt powoda (art. 203 par. 3 kpc). Tym samym powód winien zwrócić pozwanym poniesione przez nich koszty postępowania wynoszące 5.417 zł. W skład tej kwoty wchodzi: opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 5.400 zł (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych - Dz. U. 2015.1804).

/-/ SSO Małgorzata Małecka

ZARZĄDZENIE

1.  proszę odnotować uzasadnienie w kontrolce

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda,

3.  przedłożyć za 14 dni lub z apelacją.

/-/ SSO Małgorzata Małecka

P., dnia 26 lutego 2018r.