Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 marca 2017 roku (k. 2- 8) wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 155.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03 października 2016 roku oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w ramach swojej działalności zawarł polisę ubezpieczeniową (...) nr (...) na pojazd F. o nr rej. (...). W dniu 07 czerwca 2014 roku w miejscowości N. w województwie (...), pozwany B. M. kierując pojazdem F. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, doprowadził do wypadku drogowego, w którym to S. Z. poniósł śmierć na miejscu. Sąd Rejonowy we W. Wydział II Karny wyrokiem z dnia 23 maja 2005 roku w sprawie o sygn. akt(...) potwierdził w/w ikoniczności powstania szkody. (...) z uwagi na zgłoszoną szkodę przez osoby najbliższe po śmierci S. Z., na podstawie przepisów kodeksu cywilnego oraz ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) (dz. U Nr 124, poz. 1152 z późn. Zm.) w związku ze zgłoszoną szkodą przez osoby najbliższe po śmieci S. Z. wypłaciła odszkodowanie w łącznej wysokości 155.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę po śmierci S. Z.. Powodowi przysługuje prawo dochodzenia od pozwanego wypłaconego odszkodowania. Powód zwrócił się do strony pozwanej o zwrot wypłaconego odszkodowania wezwaniem do zapłaty z dnia 19 września 2016 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 maja 2017 roku (k. 10) Sąd Rejonowy L. (...)w sprawie o sygnaturze (...)nakazał pozwanemu M. B. (1), aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacił powodowi kwotę 155.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 października 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.957,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, albo w tym terminie wnieść sprzeciw.

Pismem z dnia 13 czerwca 2017 roku (k. 13- 15) pozwany M. B. (1) złożył sprzeciw od nakazu zapłaty. Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty z dnia 12 maja 2017 roku w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości; zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych oraz zwrotu uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa.

Pozwany zarzucił brak podstaw prawnych i faktycznych roszczenia, jego nieudowodnienie zarówno co do zasady jak i co do wysokości wskazanej przez stronę powodową, a szczególności niewykazanie przez stronę powodową odpowiedzialności pozwanego do zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC odszkodowania. Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia wskazanego roszczenia.

W uzasadnieniu sprzeciwu M. B. (1) zaprzeczył twierdzeniom zawartym w pozwie. Zakwestionował roszczenie strony powodowej, co do zasady jak i co do wysokości, a w szczególności zakwestionował zakres odpowiedzialności pozwanego. Potwierdzenie popełnienia przestępstwa przez pozwanego nie jest równoznaczne z wystąpieniem odpowiedzialności pozwanego wobec powoda.

Postanowieniem z dnia 26 lipca 2017 roku (k. 24) Sąd Rejonowy L. (...)przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Poznaniu.

W piśmie procesowym z dnia 07 lutego 2018 roku (k. 45- 61) powód podtrzymał wszystkie twierdzenia wyrażone w pozwie.

Pozwany w treści pisma z dnia 23 maja 2018 roku (k. 71- 74) potrzymał swoje stanowisko w sprawie, nadto z ostrożności procesowej zarzucił nadmierną wysokość świadczenia wypłaconego członkom rodziny poszkodowanego w stosunku do poniesionej przez nich krzywdy bez wskazania jakichkolwiek obiektywnych kryteriów pozwalających na ocenę zasadności i wysokości.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 czerwca 2004 roku pozwany M. B. (1) kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości doprowadził do wypadku drogowego, w którym S. Z. poniósł śmierć na miejscu, w pożarze. W wyniku toczącego się postępowania karnego przed Sądem Rejonowym weW.w sprawie o sygn. akt (...) T. B. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: kopia wyroku z dnia 23 maja 2005 roku sygn., akt(...)(k./ 48- 48v)

Pojazd kierowany przez pozwanego (sprawcę wypadku) w dniu 07 czerwca 2004 roku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. z siedzibą w W..

Dowód: informacja z (...) z dnia 08 czerwca 2018 roku (k. 87)

W wyniku zgłoszenia szkody nr (...) powód przeprowadził postępowanie likwidacyjne i wypłacił uprawnionym tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę następujące kwoty:

a)  30.000 zł w dniu 18 listopada 2014 roku na rzecz K. J.,

b)  20.000 zł w dniu 18 listopada 2014 roku na rzecz M. T.,

c)  30.000 zł w dniu 22 stycznia 2015 roku na rzecz B. Z.,

d)  12.000 zł w dniu 10 marca 2015 roku na rzecz J. M.,

e)  12.000 zł w dniu 10 marca 2015 roku na rzecz A. M.,

f)  18.000 zł w dniu 13 lipca 2015 roku na rzecz J. M.,

g)  18.000 zł w dniu 13 lipca 2015 roku na rzecz A. M.,

h)  5.000 zł w dniu 13 lipca 2015 roku na rzecz K. T.,

i)  10.000 zł w dniu 01 września 2016 roku na rzecz R. Z..

Łącznie powód w związku ze zgłoszoną szkodą przez osoby najbliższe po śmierci S. Z., wypłacił odszkodowanie w wysokości 155.000 zł, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego.

Dowód: potwierdzenia przelewów (k. 88- 96), kopia akt szkody nr PL (...) (k. 111- 234), lista wypłat odszkodowań (k. 58)

Pismem z dnia 19 września 2016 roku powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 232.986,63 zł (w tym należność główna oraz odsetki) tytułem zwrotu wypłaconego odszkodowania, w terminie 3 dni od otrzymania przedmiotowego pisma. Korespondencja została odebrana w dniu 27 września 2016 roku.

Dowód: Wezwanie do zapłaty wraz z zpo (k. 59- 60)

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów.

Sąd dał wiarę powołanym wyżej dokumentom oraz ich odpisom i kserokopiom, albowiem nie były przez strony kwestionowane, jak również nie budziły wątpliwości Sądu. Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z art. 244 § 1 kpc dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei w świetle art. 245 kpc dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Sąd w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 kpc) może uznać treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy.

Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd oparł także na treści kopii dokumentów, które co prawda dokumentami nie są, jednak odzwierciedlają treść dokumentów, dlatego posiadają znaczną moc dowodową.

Sąd oddalił wniosek strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków M. Z., K. Z., B. Z., K. J., M. T., J. M., K. T. i R. Z., uznając go za spóźniony. W ocenie Sądu powód na wcześniejszym etapie winien wnioskować o przeprowadzenie w/w dowodu. W sprawie nie pojawiły się nowe okoliczności, które uzasadniałyby zgłoszenie wniosku w końcowej fazie postępowania. Również strona powodowa nie uprawdopodobniła, że nie zgłosiła ich w pozwie lub dalszym piśmie procesowym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo, że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Ponadto zawnioskowany dowód z zeznań świadków miał zostać przeprowadzony na okoliczności, które Sąd mógł ustalić na podstawie dotąd zgromadzonego materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z art. 505 ³⁶ zd. 1 kpc w razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc w całości, a sąd przekazuje sprawę do sądu według właściwości ogólnej.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód swoje roszczenie wywiódł na podstawie art. 43 Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), który stanowi, że zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii; wszedł w posiadanie pojazdu wskutek popełnienia przestępstwa; nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa; zbiegł z miejsca zdarzenia.

Wobec bezspornej okoliczności, że do śmieci S. Z. doszło na skutek popełnienia przez M. B. (2) przestępstwa w stanie nietrzeźwości, odpowiedzialność pozwanego zaktualizowała się w oparciu o w/w przepis.

Z uwagi na podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia, Sąd w pierwszej kolejności badał, czy roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu.

W dniu kiedy doszło do przedmiotowego zdarzenia obowiązywał przepis art. 442 kc, który stanowił, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dziesięciu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Ustawą o zmianie ustawy - Kodeks cywilny z dnia 16 lutego 2007 roku (Dz.U. Nr 80, poz. 538) powyższy przepis został uchylony. Jednocześnie Ustawodawca dodał przepis art. 442 ¹ kc w brzmieniu: roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. W razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Przedawnienie roszczeń osoby małoletniej o naprawienie szkody na osobie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat dwóch od uzyskania przez nią pełnoletności.

Do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku (Dz.U. Nr 80, poz. 538), a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisy art. 442 ¹ Kodeksu cywilnego.

Do wypadku, w którym zginął S. Z. doszło w dniu 07 czerwca 2004 roku. Zgodnie z treścią wówczas obwiązującego przepisu, jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o jej naprawienie ulegało przedawnieniu z upływem lat dziesięciu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Zatem w dniu 16 lutego 2007 roku roszczenie nie było przedawnione.

Mając na uwadze powyższe Sąd uwzględnił okres przedawnienia wynikający z art. 442 ¹ § 2 kc. Powód zasadnie wypłacił odszkodowanie na rzecz osób najbliższych po śmierci S. Z., albowiem roszczenia tych osób nie uległy przedawnieniu. Roszczenia te należałoby traktować jako przedawnione dopiero od dnia 08 czerwca 2024 roku.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego (por. wyr. z 6.4.1981 r., IV CR 63/81, OSNC 1981, Nr 12, poz. 242 i uchw. z 10.11.2005 r., III CZP 83/05, OSNC 2006, Nr 9, poz. 147; odmiennie wyr. z 18.11.2005 r., IV CK 203/05, L.) do przedawnienia roszczenia regresowego zakładu ubezpieczeń przeciwko kierującemu pojazdem mechanicznym ma zastosowanie ogólny termin przedawnienia roszczeń majątkowych określony w art. 118 kc. Ponieważ chodzi tu o roszczenia zakładu ubezpieczeń związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przedawniają się one z upływem trzech lat, licząc od dnia wypłacenia odszkodowania poszkodowanemu. U podstaw takiego rozstrzygnięcia legło założenie, że regres nieprawidłowy nie wynika bezpośrednio z umowy ubezpieczenia, lecz jest roszczeniem w stosunku do niej autonomicznym, przyznanym ubezpieczycielowi na podstawie szczególnego przepisu prawa. W szczególności nie może mieć zastosowania termin przedawnienia określony art. 442 § 2 kc, ponieważ nie jest to roszczenie deliktowe, mimo niewątpliwego istnienia związku między roszczeniem z regresu nietypowego a czynem niedozwolonym. Spowodowanie wypadku stanowi tu jedynie przyczynę sprawczą określonego następstwa roszczeń. Polega ono na tym, że poszkodowany ma prawo żądać naprawienia szkody wprost od ubezpieczyciela, a ten, po dokonaniu wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego, w ściśle określonych przypadkach może wystąpić z roszczeniem przeciwko kierującemu pojazdem o zwrot spełnionego świadczenia. Związek między tymi roszczeniami ma jednak charakter czysto zewnętrzny, gdyż nie jest wynikiem przejścia z mocy prawa na zakład ubezpieczeń roszczeń ubezpieczającego przeciwko sprawcy wypadku (art. 828 § 1 kc) ani wstąpieniem w prawa zaspokojonego wierzyciela (art. 518 kc), lecz stanowi realizację odrębnego roszczenia, przyznanego ubezpieczycielowi z mocy ustawy. Jest to nowy stosunek prawny pomiędzy zakładem ubezpieczeń a kierowcą, niewywodzący się bezpośrednio ze stosunku ubezpieczenia, który powstaje oczywiście wyłącznie wtedy, gdy za wynikłą szkodę odpowiada kierowca. Roszczenie regresowe staje się wymagalne z chwilą, gdy nastąpi zaspokojenie roszczenia z ubezpieczenia OC (Komentarz do Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK, art. 43, J. Miaskowski, K. Niezgoda, P. Skawiński, wydanie pierwsze, C.H. Beck 2012 r.).

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że powód wypłaty pierwszej kwoty odszkodowania dokonał w dniu 18 listopada 2014 roku, należy zważyć, że składając pozew z dniu 17 marca 2017 roku zachował 3-letni termin przedawnienia.

W dążeniu do określenia wysokości zadośćuczynienia nie da się w sposób matematyczny wyliczyć, na jakim powinno znajdować się poziomie. Zatem przy ocenie, jaka suma jest odpowiednia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę należy mieć na uwadze rodzaj naruszonego dobra, charakter, stopień nasilenia i czas trwania ujemnych przeżyć psychicznych i fizycznych spowodowanych naruszeniem. Wysokość zadośćuczynienia ma być odpowiednia, zatem należy również uwzględnić potrzebę udzielenia pokrzywdzonemu ekwiwalentu pieniężnego, nie może ona być jednak symboliczna i winna dla poszkodowanego przedstawiać wartość niejako satysfakcjonującą i ekonomicznie odczuwalną, celem przyznania ochrony w formie majątkowej jest bowiem zrekompensowanie i złagodzenie doznanej krzywdy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2006 roku, I CSK 159/05, dot. niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2004 roku, I CK 219/04, dot. niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia. 29 września 2004 roku, II CK 531/03, dot. niepubl., wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia. 20 grudnia 2006 roku, VI ACa 567/06, dot. niepubl., wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lipca 2008 roku, I ACa 1150/06, OSAW 2008/4/110, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach, I ACa 1253/06, dot. niepubl.)

Dokonując subsumcji wskazanych wyżej zasad, Sąd uznał że wypłacona przez powoda kwota 155.000 zł tytułem odszkodowania na rzecz osób najbliższych zmarłego S. Z. nie jest wygórowana w stosunku do poniesionej szkody. Sąd miał na uwadze, że najbliżsi zmarłego doznali ogromnych cierpień z uwagi na stratę osoby najbliższej, niewątpliwie ból potęgował fakt, że do zdarzenia doszło nagle oraz drastyczny przebieg samego zdarzenia. Fakt, że żona zmarłego M. T. ułożyła sobie życie na nowo nie niweluje w żaden sposób szkody jaką poniosła wraz ze śmiercią męża S. Z.. Strata najbliższej osoby była dla niej ogromnym szokiem, M. T. pozostała sama bez wsparcia męża, dotąd łożącego na utrzymanie rodziny wraz z dwójka kilkuletnich dzieci.

Również nie budzi wątpliwości relacja ojczyma ze zmarłym, J. M. wychowywał go od drugiego roku życia był dla niego jak ojciec i w ocenie Sądu łączyły ich bliskie relacje jak ojca z synem. Okoliczność, że J. M. nie był biologicznym ojcem zmarłego pozostaje bez wpływu na łączącą ich relację.

Reasumując powód wypłacił na podstawie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego łącznie kwotę 155.000 zł na rzecz osób najbliższych S. Z. tytułem zadośćuczynienia. W ocenie Sądu kwota łączna jak i wysokość odszkodowania wypłacona na rzecz poszczególnych członków rodziny nie budzi wątpliwości. Twierdzenia przeciwne pozwanego nie zasługiwały na uwzględnienie.

W dążeniu do określenia wysokości zadośćuczynienia nie da się w sposób matematyczny wyliczyć, na jakim powinno znajdować się poziomie. Wysokość zadośćuczynienia ma być odpowiednia. Na kanwie innych tego rodzaju spraw Sąd doszedł do przekonania, iż wypłacona kwota nie w pełni rekompensuje doznaną przez najbliższych S. Z. krzywdę.

Sądowi z urzędu jest wiadomo, że w sprawach o zadośćuczynienie za szkodę poniesioną na skutek śmierci osoby najbliższej są wypłacane kwoty od kilkudziesięciu do około 100.000 zł na rzecz jednego powoda (członka rodziny), są to kwoty znacznie przekraczające wysokość odszkodowania wypłaconego przez powoda każdemu z członków rodziny S. Z.. Nadto prowadzenie procesu cywilnego dodatkowo implikuje powstanie kosztów postępowania, prócz opłaty od pozwu, kosztów zastępstwa procesowego są to koszty wynagrodzenia biegłych, które to dowody są co do zasady nieodłącznym elementem postępowania dowodowego w tego rodzaju sprawach. Mając to na uwadze należy zważyć, że kwota 155.000 zł nie jest wygórowana i ubezpieczyciel wypłacając odszkodowanie w tej wysokości nie działał na szkodę pozwanego.

Nadto należy zaważyć, że żona i córki zmarłego pierwotnie domagały się na swoją rzecz kolejno po 200.000 i 280.000 zł tytułem zadośćuczynienia, wypłacone na ich rzecz kwoty po 20.000 i 30.000 zł nie są nadmierne.

Również nie budzi wątpliwości czas wystąpienia najbliższych zmarłego o wypłatę zadośćuczynienia. Ustawodawca określił terminy przedawnienia roszczenia, które zostały zachowane.

O odsetkach ustawowych od zasądzonej należności głównej Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Roszczenie o odszkodowanie jest roszczeniem bezterminowym, a zatem staje się ono wymagalne, z uwagi na brzmienie przepisu art. 455 kc, po wezwaniu dłużnika do zapłaty.

Pismem z dnia 19 września 2016 roku powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Korespondencja została odebrana w dniu 27 września 2016 roku. Wobec powyższego Sąd zasądził odsetki za opóźnienie od dnia 03 października 2016 roku, zgodnie z żądaniem pozwu.

Mając na uwadze treść wyżej powołanych przepisów oraz fakt, że żądanie pozwu zasługiwało na uwzględnienie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 155.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 października 2016 roku do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc i obciążył nimi w całości pozowanego jako stronę, która przegrała proces. Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.974,38 zł.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art.98 kpc Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu od pozwanego kwotę 5.812 zł tytułem ¾ części nieuiszczonej opłaty od pozwu.

Mając na uwadze powyższe na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Hanna Ratajczak