Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 17 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Musielak

Protokolant: st. sekr.sąd. I. R.

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2015 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko (...) sp. z o.o. w P.

o zapłatę

I.Zasądza od pozwanego na rzecz powoda:

a/ kwotę: 1.185.665,49 złotych ( słownie: jeden milion sto osiemdziesiąt pięć tysięcy sześćset sześćdziesiąt pięć złotych groszy 49/100 ) z ustawowymi odsetkami od dnia: 23 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty,

b/ kwotę: 276.915,53 złotych ( słownie: dwieście siedemdziesiąt sześć tysięcy dziewięćset piętnaście złotych groszy 53 /100 ) z ustawowymi odsetkami od dnia: 23 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty,

zastrzegając pozwanemu prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności pozwanego do wysokości hipoteki umownej zwykłej oraz hipoteki umownej kaucyjnej wpisanej w Dziale IV Księgi Wieczystej nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w G. dla nieruchomości położonej w G. przy ul. (...).

II. Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę: 80.364,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu ; w tym kwotę: 7.234,00 złotych kosztów zastępstwa procesowego.

SSO JACEK MUSIELAK

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w pozwie z dnia 20 czerwca 2014 r. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postepowaniu nakazowym, że pozwana w ciągu dwóch tygodni zapłaci powodowi kwotę 1.185.665,49 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kwotę 276.915,53 zł tytułem odsetek umownych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem pozwanej prawa do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności pozwanej do nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w G. Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...). Nadto powód wniósł o udzielenie zabezpieczenia jego roszczenia na czas trwania postępowania poprzez ustanowienie zakazu zbywania i obciążania ww. nieruchomości. Powód domagał się także zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Powód wniósł pozew dnia 23 czerwca 2014r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 25 lipca 2014r. Sąd Okręgowy w G. rozstrzygnął zgodnie z żądaniem powoda (sygn. akt (...) – k. 45.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa w całości, domagając się zasądzenia od powódki na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych (k. 51). Pozwana podniosła zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu Okręgowego w G.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła, że, wbrew twierdzeniom pozwu, pozwana nie jest właścicielem nieruchomości, na której ustanowiono hipoteki, a jej właścicielem nie był także dłużnik główny – A. K.. Nieruchomość ta jest własnością jednostki samorządowej, a pozwanej przysługuje prawo użytkowania wieczystego, podobnie, jak jej poprzednikowi prawnemu. Wobec tego, w ocenie pozwanej, A. K. nie mógł składać oświadczeń woli dotyczących obciążenia prawa własności nieruchomości prawem rzeczowym ograniczonym, dlatego też umowa kredytu hipotecznego łącząca powoda z A. K. jest nieważna w zakresie ustanowionego zabezpieczenia hipotecznego. Zdaniem pozwanej, wpisy hipotek obarczone są wadami, które nakazują stwierdzić iż w istocie hipoteki nigdy nie powstały.

Nadto pozwana podniosła, iż w chwili przeniesienia na nią prawa użytkowania wieczystego nieruchomości miała ona świadomość istnienia hipoteki, jednak nie była ona poinformowana o przebiegu współpracy stron umowy kredytowej, a przedstawiciel dłużnika głównego zapewnił ją, że zobowiązanie kredytowe jest spłacane terminowo.

Pozwana podała, że nie zareagowała na wezwanie do zapłaty powoda, bowiem do dokumentu nie załączono pełnomocnictwa osoby, która się pod nim podpisała. W konsekwencji, zdaniem pozwanej, wypowiedzenie jest nieskuteczne, a wierzytelność hipoteczna nie stała się wymagalna, co czyni powództwo przedwczesnym.

Następnie postanowieniem z dnia 15 września 2014r. oddalił wniosek powoda o zabezpieczenie – k. 68. Kolejnym postanowieniem z dnia 15 września 2014r. Sąd Okręgowy w G. uznał się niewłaściwym miejscowo (zarzut pozwanej) do rozpoznania sprawy i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w P. – k. 70.

W dalszej części procesu strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w G. VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...).

Dowód: odpis zwykły ksiąg wieczystych z dnia 13 czerwca 2014r. – k. 11-15.

Powód udzielił A. K. kredytu na podstawie umowy z dnia 11 marca 2009r. nr (...) Kredyt (...).

Na zabezpieczenie tego kredytu ustanowiono hipoteki na rzecz powoda:

1.  hipoteka umowna zwykła w wysokości 1.229.409,33 zł na nieruchomości zlokalizowanej w G. przy ul. (...) (KW nr (...)) będącej własnością A. K.,

2.  hipoteka umowna kaucyjna w wysokości 614.704,67 zł na nieruchomości zlokalizowanej w G. przy ul. (...) (KW nr (...)) będącej własnością A. K..

Dowód: odpis zwykły ksiąg wieczystych z dnia 13 czerwca 2014r. – k. 11-15 , umowa kredytu z dnia 11 marca 2009r. nr (...) Kredyt (...) – k. 16-24.

W umowie kredytowej błędnie wskazano A. K. jako właściciela nieruchomości, podczas gdy był on jej użytkownikiem wieczystym. Było to wynikiem tego, że A. K. w rozmowie z powodem twierdził, że jest właścicielem lokalu wzniesionego na gruncie (zgodnie z prawdą). Jednak zarówno kredytobiorca, jak i bank, mieli świadomość, że tytułem prawnym A. K. do nieruchomości jest użytkowanie wieczyste, gdyż wynikało to z dokumentów przedłożonych bankowi, w tym odpisu księgi wieczystej.

A. K. pożyczył pieniądze od pozwanej spółki i przeniósł na nią prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, przy czym to prawo miało zostać przeniesione na niego po całkowitej spłacie pożyczki. W chwili zawierania umowy z pozwaną A. K. spłacał kredyt hipoteczny na bieżąco.

Dowód: odpis zwykły ksiąg wieczystych z dnia 13 czerwca 2014r. – k. 11-15 , zeznania świadka A. K. – k. 16-17 akt Sądu Rejonowego w (...).

Wierzytelność powoda wobec dłużnika głównego – A. K., stała się wymagalna dnia 27 marca 2013r. i obecnie prowadzone jest przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w G. M. O. pod sygn. akt KM (...)

Wobec braku spłaty zadłużenia przez dłużnika głównego powód wypowiedział dłużnikowi rzeczowemu – pozwanej spółce, wierzytelność pismem z dnia 28 października 2013r., doręczonym pozwanej dnia 31 października 2013r. Termin zapłaty powód określił na 30 dni. Wierzytelność stała się wymagalna wobec pozwanego w dniu 1 grudnia 2013r. Pod oświadczeniem powoda podpisały się dwie osoby – E. B. i P. J., którym zostało udzielone pełnomocnictwo do dokonywania w imieniu Banku czynności związanych z dochodzeniem przysługujących mu wierzytelności.

Na dzień 20 czerwca 2014r. wymagalne zadłużenie z tytułu umowy kredytu udzielonego A. K. dnia 11 marca 2009r. wynosiło:

- należność główna w wysokości 1.185.665,49 zł,

- odsetki umowne za okres do dnia 20 czerwca 2014r. – 276.915,53 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy kredytu (...) z dnia 28 października 2013r. z dowodem odbioru – k. 9-10, wyciąg z ksiąg bankowych (...) S.A. nr (...) z dnia 20 czerwca 2014r. – k. 4-5, poświadczone notarialnie odpisy pełnomocnictw dla E. B. i P. J. – k. 138-139.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 25 lipca 2014r. w sprawie (...) referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w G. Wydział I Cywilny nakazał pozwanej, aby zapłaciła na rzecz powoda kwotę 1.185.665,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 czerwca 2014r. do dnia zapłaty, kwotę 276.916,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 czerwca 2014r. do dnia zapłaty.

Dowód: nakaz zapłaty w sprawie (...) – k. 45.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dokumentach przedstawionych przez strony oraz zeznaniach świadka. Sąd w całości dał wiarę dokumentom przedstawionym przez strony w oryginałach lub kopiach w toku niniejszego postępowania. Jeśli chodzi o dokumenty skopiowane, to wobec faktu, że strony nie przeczyły, że kopie te wiernie odzwierciedlają treść oryginałów Sąd nie znalazł podstaw, aby nakładać obowiązek przedkładanie przedmiotowych dokumentów w oryginałach. W efekcie tak przedstawione środki dowodowe na zasadzie art. 309 kpc w zw.z art. 245 kpc miały pełną moc dowodową w tym postępowaniu.

Istotnym dowodem w sprawie okazały się zeznania świadka A. K. (k. 16-17 akt Sądu Rejonowego w (...), który wyjaśnił dlaczego w umowie kredytowej wskazano go jako właściciela nieruchomości, podczas gdy był on jedynie jej użytkownikiem wieczystym. Co więcej powiedział o okolicznościach przeniesienia nieruchomości na pozwaną spółkę. Zeznania te okazały się wiarygodnym i przydatnym materiałem dowodowym, a żadna ze stron nie kwestionowała ich treści. Także Sąd nie miał podstaw, aby kwestionować je z urzędu.

Sąd oddalił wniosek pozwanej (k. 53) o przesłuchanie świadków E. K. i E. M. na okoliczność zawarcia umowy kredytu z dnia 11 marca 2009r., ustaleń stron co do sposobu zabezpieczenia wierzytelności wynikającej z kredytu, braku wprowadzenia aneksów do tej umowy. Sąd ocenił te wnioski dowodowe jako zmierzające do przedłużenia postępowania i z tego powodu nie zasługujące na uwzględnienie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wypowiedział pozwnej jako dłużnikowi rzeczowemu wierzytelność zabezpieczoną hipoteką, do której prawo użytkowania wieczystego przysługuje pozwanej na podstawie art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o księgach wieczystych i hipotece, zgodnie z którym, jeżeli wymagalność wierzytelności hipotecznej zależy od wypowiedzenia przez wierzyciela, wypowiedzenie jest skuteczne względem właściciela nieruchomości niebędącego dłużnikiem osobistym, gdy było dokonane w stosunku do niego.

Zgodnie z treścią art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece , w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka). Przez ustanowienie hipoteki powstaje odpowiedzialność rzeczowa, która polega na tym, że wierzyciel może dochodzić zaspokojenia swojej wierzytelności z przedmiotu zabezpieczenia bez względu na to, czyją stała się własnością, w wysokości jego wartości, do tej wysokości bowiem ogranicza się odpowiedzialność dłużnika hipotecznego. Sens hipoteki polega na tym, aby w sytuacji nieuzyskania zaspokojenia od dłużnika osobistego wierzyciel mógł uzyskać zaspokojenie od dłużnika rzeczowego pomimo tego, że żaden stosunek obligacyjny pomiędzy nimi nie istnieje. Jeśli zatem zobowiązany osobiście nie wykonuje należnego świadczenia pieniężnego, wierzyciel może wszcząć egzekucję przeciwko dłużnikowi rzeczowemu, przedtem jednak musi uzyskać przeciwko niemu tytuł wykonawczy. Sąd Najwyższy trafnie wskazał w wyroku z dnia 6 marca 1997 roku, że nie ma formalnych przeszkód do tego, by wierzytelność hipoteczna została zasądzona w wyroku czy też nakazie zapłaty, który ma skutki prawomocnego wyroku ( art. 494 § 1 k.p.c. ) i który tak jak wyrok stanowi tytuł egzekucyjny w rozumieniu art. 777 k.p.c. , umożliwiający wierzycielowi hipotecznemu zaspokojenie się z nieruchomości według przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym ( art. 75 ustawy o księgach wieczystych i hipotece ), zaś odpowiedzialność dłużnika rzeczowego, którego nieruchomość została obciążona hipoteką dla zabezpieczenia wierzytelności, jest odpowiedzialnością in solidum wraz z dłużnikiem osobistym, z tym ograniczeniem, że egzekucja prowadzona w stosunku do dłużnika rzeczowego może być skierowana wyłącznie do obciążonej hipoteką nieruchomości (sygn. akt I CKU 78/96, Lex nr 29537, (...)) i do wysokości hipoteki. Na tym polega właśnie sens hipoteki, że w sytuacji nieuzyskania zaspokojenia od dłużnika osobistego, wierzyciel może uzyskać zaspokojenie od dłużnika rzeczowego do wysokości hipoteki, pomimo że nie istnieje pomiędzy nimi żaden stosunek obligacyjny (tak wyrok SN z dnia 25 sierpnia 2004 roku, sygn. akt IV CK 606/2003, Lex Polonica nr 1633078). W podobny tonie wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 28 stycznia 2013r., I ACa 1066/12, w którym wskazał, że art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece przyznaje wierzycielowi hipotecznemu uprawnienie do wytoczenia powództwa o świadczenie przeciwko dłużnikowi hipotecznemu, nie będącemu dłużnikiem osobistym celem umożliwienia prowadzenia egzekucji z obciążonej nieruchomości. Przeciwny pogląd unicestwiałby funkcję zabezpieczenia hipotecznego.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje kwestia legitymacji czynnej powoda – wierzyciela hipotecznego, do wystąpienia przeciwko pozwanej spółce – dłużnikowi rzeczowemu, z roszczeniem o zapłatę.

Do powstania hipoteki niezbędny jest wpis do księgi wieczystej, który to wpis ma charakter konstytutywny (art. 67 u.k.w.h.). Warunek ten został spełniony, jako że hipoteki zostały wpisane do działu czwartego KW nr (...). Uprawnienia przysługujące powodowi z tytułu ustanowienia hipotek pozwalają na wytoczenie powództwa o świadczenie celem umożliwienia prowadzenia egzekucji z obciążonej nieruchomości, przy czym konieczne jest uprzednie uzyskanie przez wierzyciela hipotecznego tytułu wykonawczego, skierowanego przeciwko dłużnikowi hipotecznemu. Wierzyciel hipoteczny w celu przeprowadzenia egzekucji z nieruchomości, musi wcześniej uzyskać tytuł wykonawczy, więc tylko roszczenie o zapłatę, skierowane przeciwko dłużnikowi hipotecznemu, co zapewnia mu realizację jego uprawnień, przewidzianych przez prawo.

Wierzyciel, gdy z nadejściem terminu płatności nie otrzyma zapłaty, a dłużnik hipoteczny nie jest zarazem dłużnikiem osobistym, może – wg swego wyboru – albo wytoczyć powództwo na podstawie stosunku hipoteki przeciw dłużnikowi hipotecznemu (temu, kto wpisany jest w księdze wieczystej jako właściciel nieruchomości obciążonej hipoteką) o zapłatę sumy hipotecznej pod zagrożeniem egzekucji z przedmiotu hipoteki, albo wytoczyć powództwo na podstawie stosunku obligacyjnego przeciw temu, kto zaciągnął dług, albo wytoczyć powództwo – oparte na obydwu podstawach – przeciwko dłużnikowi hipotecznemu i dłużnikowi osobistemu ( podobnie J. Pisuliński, System prawa prywatnego, tom 4 , pod red. E. Gniewka , W-wa 2007 r). Przez samo nabycie nieruchomości obciążonej hipoteką zbywca pozostaje dłużnikiem osobistym, a nabywca staje się dłużnikiem rzeczowym odpowiadającym tylko z nieruchomości oraz in solidum z dłużnikiem osobistym ( art. 519 par 2 pkt.2 kc – tak też J. W., Odpowiedź na pytanie prawne , PiP 1947, nr 10, str. 93) do wysokości hipoteki.

Mając na względzie powyższe, za zupełnie bezzasadny uznać trzeba zarzut pozwanej spółki, iż nie posiadała ona wiedzy o przebiegu współpracy pomiędzy powodem a dłużnikiem osobistym A. K.. Okoliczności te, jak słusznie zauważył powód, nie mają żadnego związku z zakresem odpowiedzialności pozwanej jako dłużnika rzeczowego na podstawie hipoteki. Odpowiedzialność dłużnika rzeczowego z tytułu hipoteki pozostaje niezależna od odpowiedzialności dłużnika osobistego i podstawy tej odpowiedzialności. Treść prawomocnych wpisów w księdze wieczystej decyduje o odpowiedzialności dłużnika rzeczowego.

W toku postępowania Sąd ustalił, iż w umowie kredytowej wskazano, iż przysługujący dłużnikowi tytuł prawny do nieruchomości to własność, gdy w istocie zarówno dłużnikowi osobistemu A. K. przysługiwał, jak i dłużnikowi rzeczowemu (...) Sp. z o.o. przysługuje do nieruchomości prawo użytkowania wieczystego. Wbrew jednak stanowisku pozwanej, okoliczność ta nie ma wpływy na ważność istniejących hipotek.

Jak już wskazano powyżej wpis hipoteki na mocy art. 67 u.k.w.h. ma charakter konstytutywny, co oznacza, że hipoteka powstaje z chwilą jej wpisania do księgi wieczystej. Wpis hipoteki ma charakter orzeczenia sądowego, które można podważyć w drodze powództwa o stwierdzenie niezgodności księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Jedyną możliwością wzruszenia hipoteki dla pozwanej stanowi zatem art. 10 ust. 1 u.k.h.w., który stanowi, iż w razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym osoba, której prawo nie jest wpisane lub jest wpisane błędnie albo jest dotknięte wpisem nieistniejącego obciążenia lub ograniczenia, może żądać usunięcia niezgodności. Stanowisko to podzielił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 stycznia 2011r. nr (...) 123/10 (Legalis numer 284859), wskazując, iż domniemanie zgodności prawa użytkowania wieczystego z rzeczywistym stanem prawnym może być obalone wyłącznie w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej wszczętym na podstawie art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece. Skoro w przypadku umowy kredytowej łączącej powoda z A. K., skutecznie dokonano wpisu hipotek i stały się one prawomocne, to nie może być mowy o stwierdzeniu nieważności umowy kredytowej w części odnoszącej się do zabezpieczenia. Istniejące wpisy hipotek są bowiem skuteczne i wiążące. Samo obalenie materialnoprawnej podstawy wpisu hipoteki nie jest wystarczające do wykazania nieistnienia hipoteki, czego zresztą pozwanej w niniejszym postępowaniu nie udało się wykazać. Jak już wspomniano powyżej wpis hipoteki jest orzeczeniem (art. 49 u.k.h.w.), a zatem prawomocny wpis na mocy art. 365 k.p.c. wiąże Sąd w niniejszym postępowaniu

Abstrahując od powyższego, powołać w tym miejscu trzeba art. 65 par. 2 k.c., zgodnie z którym w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W ocenie Sądu, interpretacja postanowień umowy kredytowej pozwala wysunąć wniosek, że zamiarem stron było obciążenie hipoteką nieruchomości, do której przysługiwał A. K. tytuł prawny, bez względu na to, czy byłaby to pełna własność, czy prawo użytkowania wieczystego. Natomiast dopuszczalność ustanowienia hipoteki na prawie użytkowania wieczystego jest oczywista i wynika wprost z treści art. 65 ust. 2 pkt 1 u.k.h.w.

Tym samym, nie może budzić wątpliwości, że doszło do skutecznego ustanowienia hipoteki na nieruchomości, do której prawo użytkowania wieczystego obecnie przysługuje pozwanej spółce.

Sąd odniósł się także do zarzutu pozwanej o braku wymagalności wierzytelności, co skutkowałoby tym, iż powództwo w niniejszej sprawie jest przedwczesne. Zdaniem pozwanej pismo powoda o wypowiedzeniu umowy kredytowej w dniu 28 października 2013r., doręczone pozwanej dnia 31 października 2013r. nie wywarło jakichkolwiek skutków prawnych, bowiem nie zostało do niego dołączone pełnomocnictwo dla osób składających powyższe oświadczenie w imieniu powoda. W przekonaniu Sądu, podzielić należy w tym miejscu stanowisko powoda, iż o skuteczności oświadczeń woli składanych przez pełnomocników nie decyduje fakt załączenia odpowiedniego pełnomocnictwa. Nie ma w obowiązującym stanie prawnym przepisu, który nakładałby na pełnomocnika obowiązek okazania pełnomocnictwo swojego mocodawcy pod rygorem bezskuteczności przedsiębranej czynności prawnej. Poza tym pozwana nie wykazała braku umocowania osób podpisanych pod dokumentem z dnia 28 października 2013r., bowiem powód przedstawił pełnomocnictwa udzielone tym osobom. Sąd uznał zatem, iż wypowiedzenie umowy i wezwanie pozwanej do zapłaty w piśmie z dnia 28 października 2013r., doręczonym pozwanej dnia 31 października było skuteczne. Wobec tego, że wskazany w piśmie tym termin wypowiedzenia wynosił 30 dni, wierzytelność stała się wymagalna w dniu 1 grudnia 2013r. Nie może być zatem w sprawie niniejszej mowy o przedwczesności powództwa.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c., zgodnie z żądaniem powoda, to jest od dnia wniesienia pozwu - 23 czerwca 2014r.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu znajduje uzasadnienie w art. 98 kpc . Na zasadzoną od pozwanej spółki na rzecz powoda kwotę 80.354 zł złożyło się: wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego powoda w kwocie 7.200 zł zgodnie z § 2 ust. 1 i § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz.1349 z późn. zm.), opłata sądowa od pozwu w wysokości 73.130 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictw w kwocie 34 zł.

SSO Jacek Musielak