Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XV Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Brygida Łagodzińska

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2020 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) SA z siedzibą we W.

przeciwko B. (...) z siedzibą w R.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Obornikach

z dnia 15 listopada 2019 r.

sygn. akt IC 330/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1 800 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Brygida Łagodzińska

UZASADNIENIE

Powód (...) SA z siedzibą we W. wniósł pozew przeciwko B. (...) z siedzibą w R. o zapłatę kwoty 15 245,79 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 307,50 zł od dnia 5 listopada 2018 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 14 938,29 zł od dnia 14 lipca 2018 roku do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Obornikach wyrokiem z dnia 15 listopada 2019 roku w punkcie 1. oddalił powództwo oraz w punkcie 2. kosztami procesu obciążył powoda, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Apelację od wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w części oddalającej powództwo co do kwoty 13 987,69 zł. Wyrokowi zarzucił:

- naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na wynik postępowania art. 233§1 k.p.c. w zw. z art. 278§1 k.p.c. poprzez pominięcie w ocenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i zaniechanie ustalenia przez Sąd kosztów naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych przy zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych na terenie zamieszkania poszkodowanego oraz błędną ocenę materiału dowodowego skutkującą ustaleniem, że poszkodowany powinien skorzystać z oferty pozwanego na wykonanie naprawy za kwotę 6 151,19 zł w warsztacie z nim współpracującym przy zastosowaniu rabatów na części zamienne oraz materiały lakiernicze, podczas gdy to do poszkodowanego należy wybór warsztatu i części użytych w procesie naprawy,

- naruszenie przepisów prawa materialnego art. 361§2 k.c. w zw. z art. 363§1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że powodowi nie przysługuje roszczenie o naprawienie szkody poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, stanowiącej koszt części nowych i oryginalnych bez zastosowania rabatu na te części, który przysługiwał stronie pozwanej oraz że koszt wykonania prywatnej kalkulacji naprawy nie stanowi normalnego następstwa szkody.

Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 307,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 listopada 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 13 680,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 lipca 2018 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy, zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji.

Pozwany zarzucając naruszenie prawa procesowego art. 233§1 k.p.c. oraz art. 278§1 k.p.c. podniósł, że przy ocenie materiału dowodowego Sąd pominął dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i zaniechał ustalenia kosztów naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych i zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych stosowanych na terenie zamieszkania poszkodowanego. Wbrew podniesionemu zarzutowi Sąd I instancji nie pominął dowodu z opinii biegłego, Sąd wyraźnie w uzasadnieniu wyroku wskazał, że za wiarygodną uznał opinię biegłego M. C.. Apelujący podnosząc ten zarzut pominął, że biegły dokonał ustalenia kosztów naprawy w trzech wariantach zgodnie z tezą postawioną przez Sąd. Okoliczność zaś, że Sąd nie uznał zasadności kosztów naprawy według stawek części oryginalnych i stawek roboczogodziny 100 zł była konsekwencją dalszych ustaleń Sądu Rejonowego, do czego Sąd odwoławczy odniesie się poniżej.

Odnosząc się do kosztów naprawy pojazdu wskazać należy, ze kluczowe w przedmiotowej sprawy okazały się zeznania świadka M. P. – poszkodowanego, który zeznał, że otrzymał od pozwanego pismo z wyceną naprawy pojazdu na koszt zakładu ubezpieczeń, ale zdecydował się naprawić auto we własnym zakresie, przyjął propozycję pozwanego przelewu gotówki, samochód już był u jego znajomego mechanika, wszytko rozliczył gotówkowo. Świadek przyznał, że zakład ubezpieczeń proponował mu naprawę pojazdu, miał możliwość wyboru. Poszkodowany nie skorzystał jednak z propozycji pozwanego. Istotnym było, że brak przyjęcia propozycji pozwanego, która w sposób istotny miały wpływ na ograniczenie wysokości szkody nie wynikał z jakichkolwiek niedogodności czy utrudnień dla poszkodowanego, które mogłyby wiązać się ze skorzystaniem z oferty pozwanego. Poszkodowany wyraźnie zeznał, że miał wybór, ale skorzystał z naprawy pojazdu u znajomego mechanika, co więcej z jego zeznań wynika, że przyjął propozycję finansową propozycję pozwanego i nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń. Trafnie zatem Sąd pierwszej instancji uznał, że skoro poszkodowany miał realną możliwość usunięcie kosztów kolizji w sposób zaoferowany przez pozwanego to brak jest podstaw do domagania się obecnie wyższych kosztów naprawy pojazdu. Wskazać należy, że o ile niewątpliwie poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najtańszych ofert naprawy na rynku, to o tyle sytuacja taka nie miała miejsca w okolicznościach przedmiotowej sprawy. Natomiast podkreślić należy, że poszkodowany w myśl obowiązujących przepisów ma obowiązek współdziałania z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązania art. 345§2 k.c. A zatem pozwany rezygnując z propozycji pozwanego naprawy pojazdu, która przywróciłaby jego stan sprzed pojazdu utracił prawo domagania się wyższego odszkodowania wykraczającego poza uzasadnione koszty naprawy. Zarzut zaś apelacji, że zakład ubezpieczeń nie przedstawił dowodu z dokumentu, że poszkodowanemu została przedstawiona konkretna oferta całkowicie pomija zeznania świadka M. P., który przyznał, że otrzymał ofertę naprawy pojazdu i miał wybór, z którego jednak zrezygnował.

Tym samym zarzut naruszenia prawa procesowego art. 233§1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego skutkującą ustaniem, że poszkodowany winien skorzystać z oferty pozwanego naprawy pojazdu, podczas gdy poszkodowany miał wybór wyboru warsztatu i części użytych do naprawy okazał się bezzasadny.

Ubocznie zauważyć należy, że z materiału dowodowego nie wynika, aby koszt naprawy był wyższy bądź o ile wyższy od otrzymanego odszkodowania. Powód będący kolejnym cesjonariuszem przedstawił jedynie kalkulację naprawy sporządzoną ponad 2 miesiące po wystąpieniu szkody i decyzji zakładu ubezpieczeń. Jest to zatem hipotetyczna wartość naprawy pojazdu i to przy uwzględnieniu oryginalnych części zamiennych z logo producenta. Przy czym do przywrócenia stanu pojazdu sprzed wypadku wystarczające jest zastosowanie nowych części bez logo producenta. Powyższe uwagi mają charakter wpadkowy albowiem podstawą oddalenia powództwa o zapłatę z tytułu naprawy jest nieskorzystanie przez poszkodowanego z oferty zakładu ubezpieczeń i nieuzasadnione w ten sposób zwiększenie wysokości szkody.

W konsekwencji z uwagi na bezzasadność roszczenia o naprawę pojazdu żądanie zapłaty za prywatną ekspertyzę nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem.

Sąd pierwszej instancji nie naruszył zatem prawa materialnego art. 361§2 k.c. oraz art. 363§1 k.c. uznając, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak jest podstaw do uznania zasadności kosztów naprawy w wysokości dochodzonej pozwem oraz kosztów prywatnej kalkulacji naprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. obciążając nimi powoda jako stronę przegrywającą. Pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1 800 zł ustalone na podstawie §10 ust. 1 pkt 1 w zw. z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Brygida Łagodzińska