Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2016roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu w XV Wydziale Cywilnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Wysocki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 lipca 2016 roku,

sprawy z powództwa M. P. – (...) z siedzibą w P.

przeciwko P. S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 29 kwietnia 2016r.,

sygn. akt I C 1727/15

oddala apelację.

SSO Michał Wysocki

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2016 r. (sygn. I C 1727/15) Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawie z powództwa M. P. – (...) z siedzibą w P. przeciwko P. S. o zapłatę, oddalił powództwo w całości.

Wydając powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 maja 2015 r. małoletnia P. S. korzystała ze środka komunikacji miejskiej, stanowiącego własność powoda. Wsiadając do tramwaju linii (...) miała przy sobie (...)Kartę (...), na której elektronicznym rachunku (...)zdeponowane były środki pieniężne, pozwalające na uiszczenie opłaty za przejazd. Pozwana zaraz po wejściu do tramwaju ustawiła się w kolejce do czytnika, umieszczonego przy wejściu do pojazdu, aby uiścić opłatę za przejazd. Zanim to nastąpiło pracownicy powódki zablokowali czytniki oraz kasowniki, i przystąpili do kontroli biletów. Pomimo tłumaczeń pozwanej pracownicy powódki, nie pozwolili jej na uiszczenie opłaty za przejazd. W podobnej sytuacji było kilka innych osób, które stały w kolejce do czytnika. Z tytułu nieuiszczenia opłaty za przejazd, kontroler biletów obciążył pozwaną należnością przewozową w kwocie 0,30 zł oraz opłatą dodatkową w kwocie 280 zł, płatnymi w terminie 14 dni od daty wystawienia wezwania do zapłaty. Pozwana nie uiściła żądanej przez powoda należności, wobec czego powód w dniu 26 czerwca 2015 r. wystosował do niej monit przedsądowy, którego koszt wystawienia opiewał na kwotę 9,50 zł, i którą to obciążona została w całości pozwana.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego, Sąd Rejonowy dokonał następujących rozważań prawnych:

Zdaniem Sądu I instancji spór koncentrował się wokół możliwości uiszczenia przez pozwaną opłaty za przejazd, a w konsekwencji wokół zasadności oraz zgodności z prawem sposobu przeprowadzenia kontroli biletu w stosunku do pozwanej. Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy przewozu z powodem w wyniku zajęcia miejsca w środku transportowym na podstawie art. 16 ust. 1 z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe.

W ocenie Sądu I instancji powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Jedyną wersją zdarzeń była zaoferowana przez pozwaną. Powód nie wykazał się aktywnym działaniem, mającym na celu podważenie twierdzeń zaoferowanych przez pozwaną. Pracownicy powoda rozpoczęli kontrolę biletów, nie czekając aż osoby, które wsiadły do pojazdu na ostatnim przystanku zakończą kasowanie biletów, w tym poprzez przyłożenie czytnika kart P.. Takie zachowanie pracowników powoda jest sprzeczne z zasadami przeprowadzania kontroli, określonych w pkt. 5.3.3. Regulaminu kontroli biletów oraz dokumentów uprawniających do bezpłatnych bądź ulgowych przejazdów w pojazdach komunikacji miejskiej wykonujących przewozy na zlecenie (...) w P.. Zgodnie z przywołaną regulacją kontroler może przystąpić do sprawdzania biletów, gdy pojazd ruszył z przystanku, a pasażerowie którzy weszli do pojazdu na ostatnim przystanku, skończyli kasować bilety lub nie wykazują takiego zamiaru, z tym że pasażerom zmierzającym zakupić bilety w automacie lub u prowadzącego pojazd należy umożliwić dokonanie wcześniej takiego zakupu i następnie ich skasowanie. Wobec przeprowadzenia kontroli w sposób sprzeczny z zasadami ich przeprowadzania, nałożone przez powoda opłaty dodatkowe, a w konsekwencji opłata za wystosowany pisemny monit były nieuprawnione, zatem pozwana nie miała obowiązku ich uiszczania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, który zaskarżył go w całości.

Sądowi I instancji powód zarzucił naruszenie:

a)  art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 6 kc, poprzez dowolną ocenę dowodów, wykraczającą poza ramy ich swobodnej oceny, przeprowadzenia błędnego wnioskowania, w szczególności poprzez uznanie, że powód nie wykazał, iż pozwana korzystał w dniu 19 maja 2015 r. ze środków komunikacji miejskiej bez ważnego dokumentu przewozu, zaś pozwana wykazała, że kontrola biletowa odbyła się z naruszeniem Regulaminu kontroli biletów,

b)  naruszenie art. 232 kpc poprzez przyjęcie, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne, iż pozwana zawarła umowę przewozu, nie uiściła jednak stosownego wynagrodzenia, podczas gdy powód przedłożył druk wezwania do zapłaty opłaty dodatkowej oraz należności za przewóz (...) (...) z dnia 19 maja 2015 r., wraz z monitem przedsądowym z dnia 26 czerwca 2015 r., jak również pismo powoda w postępowaniu reklamacyjnym i historię karty (...)na okoliczność, iż powód po rozpoznaniu i wyjaśnieniu sprawy w toku wewnętrznych czynności nie znalazł podstaw do uwzględnienia roszczeń pozwanej.

Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uwzględnienie powództwa w całości i o przyznanie od pozwanej kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji i o zasądzenie kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje (art.505 ¹³ §2 kpc ):

Podstawą rozstrzygnięcia sprawy był materiał dowodowy zgromadzony przed Sądem Rejonowym – strony nie zgłaszały bowiem żadnych wniosków dowodowych w toku postępowania apelacyjnego, a w ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do prowadzenia dowodów z urzędu.

Wbrew zarzutom skarżącego spór nie dotyczył korzystania przez pozwaną ze środka komunikacji miejskiej powoda bez ważnego biletu. Także do odmiennych ustaleń nie doszedł Sąd I instancji, skoro stwierdził, że spór koncentrował się wokół możliwości uiszczenia przez pozwaną wynagrodzenia za przejazd, a w konsekwencji wokół zasadności i zgodności z prawem sposobu przeprowadzenia kontroli biletów w stosunku do pozwanej. Pozwana przyznała, że korzystała ze środka komunikacji miejskiej powoda, fakt braku ważnego biletu nie był przedmiotem sporu. Spór dotyczył wobec tego zasadności nałożenia na rzecz pozwanej opłaty dodatkowej, w kontekście możliwości i zamiaru uiszczenia opłaty za przejazd.

Zgodnie z pkt. 5.3.3. Regulaminu kontroli biletów oraz dokumentów uprawniających do bezpłatnych bądź ulgowych przejazdów w pojazdach komunikacji miejskiej wykonujących przewozy na zlecenie (...) w P., normującego proces przeprowadzania kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej powoda, kontroler może przystąpić do sprawdzania biletów, gdy pojazd ruszył z przystanku, a pasażerowie którzy weszli do pojazdu na ostatnim przystanku, skończyli kasować bilety lub nie wykazują takiego zamiaru, z tym że pasażerom zmierzającym zakupić bilety w automacie lub u prowadzącego pojazd należy umożliwić dokonanie wcześniej takiego zakupu i następnie ich skasowanie. Pozwana wskazała, że po odjeździe tramwaju wszyscy ruszyli do kasownika, a ona sama stała w kolejce, aby uiścić opłatę. Pracownik powoda nie odczekał odpowiedniej ilości czasu przed rozpoczęciem kontroli, uniemożliwiając tym samym pozwanej uiszczenia opłaty. Pozwana swoim zachowaniem zmierzała do uiszczenia opłaty, co nie nastąpiło w wyniku zablokowania czytników przez pracowników powoda. Zatem rację miał Sąd Rejonowy twierdząc, że kontrola biletów została przeprowadzona w sposób nieprawidłowy. Co wymaga podkreślenia, dokumenty przedłożone przez powoda nie zaprzeczają wersji wydarzeń zaoferowanej przez pozwaną. Wykazują one inne okoliczności, niemniej nie stanowią o zasadności nałożenia na pozwaną opłaty dodatkowej. Pozwana zwolniła się z odpowiedzialności przed powodem, wykazując nieprawidłowości kontroli. Powód nie zaoferował, żadnych dowodów, mogących podważyć wiarygodność pozwanej w tym zakresie. W szczególności o prawidłowości przeprowadzonej w dniu 19 maja 2015 r. kontroli biletów nie może świadczyć wynik czynności wewnętrznych powoda, w toku rozpoznania odwołania pozwanej. Przypomnieć przy tym wypada, że skuteczny zarzut naruszenia art.233 § 1 kpc nie może polegać na przedstawieniu własnej wersji zdarzeń – jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia związków przyczynowo – skutkowych to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00, LEX nr 56906). Trudno przy tym nie zauważyć, że w toku postępowania przed sądem I instancji strona powodowa nie stawiła się na żaden termin rozprawy ani na przesłuchanie pozwanej i nie złożyła wniosku o przesłuchanie w charakterze świadka osób prowadzących kontrolę biletów. Na tę okoliczność uwagę zwrócił już Sąd Rejonowy w uzasadnieniu swego wyroku, a apelacja w żaden sposób do tej pasywności w działaniach strony powodowej się nie ustosunkowała. Samo zaś wystawienie wezwania do zapłaty opłaty dodatkowej i brak uwzględnienia reklamacji pozwanej to argumenty niewystarczające dla uznania apelacji za przekonującą.

Sąd Okręgowy nie znalazł zatem podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia, dlatego na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda jako bezzasadną, podzielając ustalenia faktyczne i rozważania prawne przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

SSO Michał Wysocki