Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XV Cywilny- Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Brygida Łagodzińska

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2024 roku w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. B. i A. B.

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Wielkopolskiej

z dnia 20 kwietnia 2023 roku

sygn. akt IC 740/20

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a.  w punkcie 1. zasądzoną kwotę obniża do kwoty 781,14 zł ( siedemset osiemdziesiąt jeden złotych czternaście groszy),

b.  w punkcie 3. koszty procesu rozdziela stosunkowo pomiędzy stronami, obciążając nimi powodów w 52%, a pozwanego w 48%, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu, z zaznaczeniem, że koszty zastępstwa procesowego należne są w stawce minimalnej;

II.  w pozostałej części apelację oddala;

III.  zasądza od powodów na rzecz pozwanego kwotę 166,85 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego koszty do dnia zapłaty. Brygida Łagodzińska

UZASADNIENIE

Powodowie E. B. i A. B. wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) SA na rzecz powodów kwoty 1 636,60 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lutego 2018 r. do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc, że pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił odpowiednie odszkodowanie.

Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy w Środzie Wielkopolskiej: w punkcie 1. zasądził od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 1 335,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 lutego 2018 r. do dnia zapłaty, w punkcie 2. w pozostałym zakresie powództwo oddalił oraz w punkcie 3. koszty procesu rozdzielił stosunkowo obciążając nimi powodów w 18% a pozwanego w 82% pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła strona pozwana zaskarżając je w części, tj. zasądzającej na rzecz powoda kwotę 775,80 zł z ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 lutego 2018 r. do dnia zapłaty (pkt. 1 wyroku) oraz w całości co do punktu 3 wyroku. Skarżący zarzucił orzeczeniu:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 362 k.c. oraz art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 9 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że na poszkodowanym (powodach) nie spoczywał obowiązek współdziałania w likwidacji szkody (minimalizacja szkody), tj. niezwłocznego zgłoszenie szkody, kasacji pojazdu najpóźniej po oględzinach, co wpłynęło na czas parkowania i najmu pojazdu,

- art. 362 k.c. oraz art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 9 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że na poszkodowanym (powodzie) nie spoczywał obowiązek minimalizacji szkody tj. zbycia wraku niezwłocznie po oględzinach i ustaleniu czasu przestoju, i ustalenie że czas ten winien trwać 29 dni w wypadku parkowania i 34 dni w wypadku najmu;

- art. 362 k.c. oraz art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 9 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że na poszkodowanym (powodzie) nie spoczywał obowiązek minimalizacji szkody tj. niezwłocznego jej zgłoszenia i uznanie, że okres pomiędzy 21 lipca 2017 r. (dzień szkody) a 4 sierpnia 2017 r. (zgłoszenie szkody) pozostaje w związku ze szkodą;

2.  naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 §2 k.p.c. poprzez pominięcie przez Sąd dowodu: zlecenie kasacji z dnia 24 lipca 2017 r. i przyjęcie, że nie należało przeprowadzić kasacji pojazdu najpóźniej po oględzinach.

Z powołaniem na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez: oddalenie powództwa co do kwoty 775,80 zł z ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 lutego 2018 r. do dnia zapłaty (pkt. 1. wyroku), zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez: zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się częściowo zasadna.

Zarzuty apelacji sprowadzały się do przyjętego przez Sąd Rejonowy okresu najmu pojazdu zastępczego 34 dni oraz okresu parkowania samochodu 29 dni. Pozwany podniósł, że okres najmu pojazdu zastępczego nie powinien być dłuższy niż 28 dni oraz okres parkowania nie dłuższy niż 11 dni.

Co do okresu najmu pojazdu zastępczego oraz okresu parkowania zauważyć należy, że w piśmie z dnia 15 marca 2021 roku powodowie wskazali, że pozwem dochodzą odszkodowania za okres od 4 sierpnia 2017 roku tj. zgłoszenia szkody pozwanemu do 7 września 2017 toku tj. po upływie 7 – dniowego terminu na zagospodarowanie wraku. Przy czym zauważyć należy, że faktura wystawiona przez powodów obejmowała okres najmu od 20 lipca 2017 roku do 7 września 2017 roku tj. 50 dni, analogiczny okres obejmowała faktura za parkowanie. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego uznał okres 21 dni parkowania oraz okres 21 dni najmu pojazdu zastępczego, za który wypłacił odszkodowanie.

Pozwany podniósł, że Sąd pierwszej instancji pominął dowód zlecenie kasacji z dnia 24 lipca 2017 roku złożony przez powoda. Sąd Rejonowy wprawdzie nie odniósł się do tego dokumentu, ale powyższa okoliczność nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia. Wskazać bowiem należy, że choć dokument zlecenie został sporządzony 24 lipca 2017 roku, to jak wynika z adnotacji jest to data przyjęcia pojazdu. Powód wyjaśnił, że adnotacja o kasacji została uczyniona po zakończeniu likwidacji szkody. Powyższe potwierdza fakt, że na zleceniu widnieje informacja o odebraniu samochodu przez klienta oraz adnotacja szkoda zakończona. Wskazać również należy, że świadek M. K. zeznał, że otrzymał od warsztatu informację, że szkoda jest całkowita, a następnie podpisał dokumenty kasacyjne.

Zdaniem Sądu Okręgowego w okolicznościach przedmiotowej sprawy uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego oraz parkowania wynosi 26 dni i obejmuje okres od dnia 4 sierpnia 2017 roku tj. zgłoszenia szkody do dnia 30 sierpnia 2017 roku tj. wydania decyzji o przyznaniu odszkodowania,

Przede wszystkim podkreślić należy, że zgłoszenie szkody dopiero po 2 tygodniach od zdarzenia i to w sytuacji gdy powodowie będący podmiotem profesjonalnie zajmującym się odszkodowaniami otrzymali już 20 lipca 2017 roku pełnomocnictwo od poszkodowanego do wystąpienia o odszkodowanie i reprezentowanie w postępowaniu likwidacyjnym, jak również w dniu tym została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego oraz umowa cesji nie uzasadniało tak długiego opóźnienia w zgłoszeniu szkody. Tym samym brak jest podstaw do uznania okresu do dnia zgłoszenia szkody jako zasadnego okresu parkowania oraz najmu pojazdu zastępczego.

Brak było również podstaw do doliczenia 7 dni od dnia wydania decyzji na zagospodarowanie wraku. W okolicznościach przedmiotowej sprawy bowiem poszkodowany M. K. jak to wynika z jego zeznań nie kupił żadnego pojazdu. Nie wskazywał również na żadne okoliczności, które uzasadniałyby uwzględnienie dalszego okresu po wydaniu decyzji o szkodzie całkowitej. W toku postępowania nie wskazano jakie były dalsze losy uszkodzonego pojazdu, czy został zbyty, kiedy, czy też pomimo szkody całkowitej naprawiony. Wiadomym jedynie jest, że poszkodowany nie zakupił innego pojazdu, a zatem nie zachodziła podstawa do uznania, że okres 7 dni był niezbędny na dokonanie zakupu innego pojazdu oraz czynności z tym związane. Brak było podstaw dołączania hipotetycznego okresu 7 dni, nie pozostającego w żadnym związku z okolicznościami przedmiotowej sprawy.

Reasumując okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 27 dni, okres parkowania również 27 dni. Co do okresu najmu pojazdu pozwany uznał 28 dni, a zatem należność wynosi 2 240 zł ( 28 dni pomnożone przez 80 zł) . Należność za parkowanie wynosi 996,30 zł ( 27 dni pomnożone przez 36,90 zł). Łącznie jest to kwota 3 236,30 zł. W toku postępowania likwidacyjnego powodom wypłacono z tytułu najmu pojazdu zastępczego kwotę 1 680 zł oraz z tytułu parkowania 774,90 zł. A zatem do zapłaty pozostała kwota 781,14 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386§1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok obniżając zasądzoną kwotę do 781,14 zł, a na podstawie art. 385 k.p.c. w pozostałej części apelację oddalił.

Konsekwencją powyższego była zmiana rozstrzygnięcia o kosztach procesu, którymi Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. obciążył strony stosunkowo tj. powodów w 52%, a pozwanego w 48%, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu, z zaznaczeniem, że koszty zastępstwa procesowego należne są w stawce minimalnej.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. obciążając nimi strony stosunkowo tj. powodów w 71%, a pozwanego w 29% ( apelacja okazała się zasadna co do kwoty 554,36 zł tj. 1 335,50 kwota zasądzona w wyroku minus kwota zasądzona w wyroku Sądu Okręgowego, przy zakresie apelacji 775,80 zł). Powód poniósł koszty: opłata od wniosku o uzasadnienie wyroku 100 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 135 zł ustalone na podstawie §10 ust. 1 pkt 1 w zw. z §2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Powodowie nie złożyli odpowiedzi na apelację. Po stosunkowym rozdzieleniu kosztów Sąd zasądził od powodów na rzecz pozwanego kwotę 166,85 zł.

Brygida Łagodzińska