Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2023r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XV Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Joanna Andrzejak-Kruk

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2023r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. K. i B. K.

przeciwko (...) Spółka z o.o. z siedzibą w P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z dnia 5 kwietnia 2022r.,

sygn. akt I.C.1579/21

oddala apelację,

zasądza od pozwanego na rzecz każdego z powodów kwotę 225,-zł z tytułu zwrotu koszów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

/-/ Joanna Andrzejak-Kruk

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 25.08.2020r. powodowie K. K. i B. K. wystąpili o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka z o.o. z siedzibą w P. kwot po 1.197,60zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od kwoty 772,96zł od 10.04.2019r. i od kwoty 424,64zł od dnia wniesienia pozwu – do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powodowie podnieśli, że są najemcami lokalu komunalnego przy ul. (...) w P. i zgodnie z umową najmu zobowiązani są do uiszczania, oprócz czynszu, opłat niezależnych od wynajmującego, w tym opłat za dostawę do lokalu energii i wody. W przeszłości powodowie mieli zawarte indywidualne umowy na dostawę energii cieplnej oraz dostawę wody i odbiór ścieków, które wygasły, a od tego czasu dostawy ciepła i wody zapewnia wynajmujący, obciążając kosztami powodów. Zdaniem powodów wynajmujący od lat nieprawidłowo, niezgodnie art. 9 ust. 5 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie praw lokatorów /…/, oblicza te opłaty poprzez ich zawyżenie ponad koszt poniesiony w związku z dostarczaniem wody i ciepła do lokalu powodów, co zostało potwierdzone orzeczeniami sądowymi w dwóch wcześniej toczących się między stronami sprawach. W szczególności powodowie zarzucili, że pozwany niezasadnie obciąża ich opłatą abonamentową za wodę oraz kosztami ogrzewania powierzchni wspólnych. W okresie od stycznia 2016r. do czerwca 2019r. powodowie nadpłacili opłaty w łącznej wysokości 2.395,20zł ( za wodę 6,96zł i za ogrzewanie 2.388,24zł ) i domagali się zwrotu tej kwoty po połowie.

W dniu 30.06.2021r. wydany został przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględniono żądanie pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i domagając się oddalenia powództwa i zasądzenia od powodów zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia w zakresie żądania obejmującego okres od 1.01.2016r. do 25.08.2017r., zakwestionował roszczenie co do zasady i co do wysokości wskazując, że stosowany przez niego sposób rozliczania opłat jest poprawny merytorycznie i zgodny z regulaminami opracowanymi przez pozwanego w oparciu o przepisy Prawa energetycznego i ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, nadto według pozwanego w sprawie znajduje zastosowanie art. 411 pkt 1 k.c.

Wyrokiem z dnia 5.04.2022r., sygn. akt I.C.1579/21 Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu: 1-2) zasądził od pozwanego na rzecz każdego z powodów kwotę 1.197,60zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 772,96zł od 10.04.2019r. i od kwoty 424,64zł od 25.08.2020r. do dnia zapłaty; 3-4) zasądził od pozwanego na rzecz każdego z powodów kwotę 567,-zł z tytułu kosztów procesu; 5) nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 543,-zł z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1) naruszenie prawa procesowego:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału i uznanie, że strona powodowa w latach 2016, 2017, 2018 i do czerwca 2019r. z tytułu ogrzewania części wspólnych uregulowała na rzecz pozwanej łącznie kwotę 2.388,24zł, a tytułem „opłaty abonamentowej” w przypadku rozliczenia wody kwotę łącznie 6,96zł w ramach comiesięcznych przelewów w okresie od stycznia 2016r. do czerwca 2019r., w konsekwencji uznanie, że wyżej wskazane opłaty dotyczą części wspólnych budynków, co jest sprzeczne z rzeczywistością i przyczyniło się do uznania, że strona powodowa jest bezpodstawnie wzbogacona;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału i uznanie, że kwota uiszczona przez powodów tytułem rozliczenia mediów została poniesiona z tytułu kosztów ogrzewania części wspólnych w sytuacji, gdy były to koszty zmienne od zużycia nazwane kosztami wspólnymi;

art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie zeznań świadka P. Z. (...) wskazującego na fakt braku źródeł ciepła w częściach wspólnych budynku, w konsekwencji uznanie, że część opłat dotyczących rozliczenia mediów obciążających stronę powodową dotyczy dostarczenia ciepła do budynku do części wspólnych, a nie do lokalu.

2) naruszenie prawa materialnego:

a) art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez wydanie wyroku przez sąd, który ze względu na sposób powołania nie spełniał warunku niezależności i bezstronności;

b) art. 45 Konstytucji RP poprzez wydanie wyroku przez sąd, który ze względu na sposób powołania nie spełniał warunku niezależności i bezstronności;

c) art. 405 k.c. i art. 410 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pozwany został bezpodstawnie wzbogacony z tytułu obciążania powodów opłatą za dostarczanie ciepła oraz opłatą abonamentowej za wodę do części wspólnych budynku, w sytuacji kiedy opłaty te dotyczyły dostarczania do lokalu powodów ciepła i wody, a nieobciążanie tymi opłatami powodów prowadziłoby do zubożenia pozwanej;

d) art. 26 ust. 2-3 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że pozwany bezprawnie obciążał opłatą abonamentową powodów;

e) art. 45a ustawy Prawo energetyczne poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że pozwany bezprawnie obciążał opłatą za dostarczane ciepło powodów w sytuacji, gdy wysokość opłat ustalana była w taki sposób, aby zapewniała wyłącznie pokrycie ponoszonych przez odbiorcę kosztów zakupu ciepła do lokalu powodów zgodnie z obowiązującym Regulaminem rozliczeń, którego składnik kosztów zmiennych nazwano kosztami części wspólnej;

f) art. 9 ust. 5 i 6 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego przez niewłaściwe zastosowanie, w konsekwencji uznanie, że pozwany bezprawnie obciążył powodów opłatą abonamentową za wodę oraz opłatą za dostarczenie ciepła do lokalu nazwaną kosztami części wspólnej.

W oparciu o te zarzuty pozwany wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a ewentualnie oddalanie powództwa, nadto o zasądzenie od powodów kosztów postępowania w I instancji i postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powodowie domagali się jej oddalenia oraz zasądzenia od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy nie przeprowadzał postępowania dowodowego, a zatem niniejsze uzasadnienie zawiera jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa ( art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Z uwagi na treść art. 505 ⁹ § 2 i 3 k.p.c. apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a jej funkcją nie jest ponowne rozpoznanie sprawy przez sąd drugiej instancji w graniach apelacji ( art. 378 § 1 k.p.c. ), lecz wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji i to pod kątem tego, co w apelacji zarzuci skarżący. Rozpoznając apelację w postępowaniu uproszczonym sąd drugiej instancji jest więc związany podniesionymi w niej zarzutami naruszenia zarówno prawa procesowego, jak i materialnego ( por. uzasadnienie uchwały (7) SN z 31.01.2008r., III CZP 49/07, publ. OSNC 2008/6/55 ).

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Poprzez zarzuty naruszenia prawa materialnego sformułowane w pkt 2. pkkt a) i b) apelacji pozwany zmierzał w istocie do wykazania, że w postępowaniu w I instancji zachodziła nieważność na podstawie art. 379 pkt 4 k.p.c. Pozwany powołał się bowiem na uchwałę pełnego składu Sądu Najwyższego - Izba Cywilna, Karna oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 23.01.2020r., BSA I-4110-1/20 ( publ. OSNKW 2020/2/7 ), w której stwierdzono m.in. że sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi także wtedy, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego w sądzie powszechnym na wniosek KRS ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8.12.2017r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw. Pozwany pomija jednak, że uchwała odnosi się do sędziów ( a w składzie Sądu Rejonowego, który wydał zaskarżony wyrok, brał udział asesor sądowy ), a przede wszystkim wedle tej uchwały nie chodzi o sam fakt powołania sędziego sądu powszechnego na stanowisko na wniosek określonego organu, lecz o wadliwość procesu powoływania tego sędziego, która w konkretnych okolicznościach prowadzi do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. W uzasadnianiu uchwały Sąd Najwyższy przedstawił mechanizm ustalania przesłanek stosowania art. 379 pkt 4 k.p.c., który powinien polegać na ocenie zarówno stopnia wadliwości poszczególnych postępowań konkursowych, jak też okoliczności odnoszących się do samych sędziów biorących w nich udział oraz charakteru spraw, w których orzekają lub orzekały sądy z ich udziałem. Sąd Najwyższy wskazał także szczegółowe kryteria, które powinny być brane pod uwagę przy ocenie wpływu wadliwości procesu powołania na urząd sędziego na dochowanie standardu bezstronności i niezawisłości sądu orzekającego z udziałem takiego sędziego.

Dla podważenia wyroku wydanego z udziałem sędziego w sądzie powszechnym powołanego na wniosek KRS ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy nowelizującej z dnia 8.12.2017r. nie jest zatem wystarczające ogólne wskazanie przez stronę – jak uczynił to pozwany w apelacji – na fakt powołania tego sędziego na wniosek KRS wyłonionej po uprzednim skróceniu w sposób niezgody z Konstytucja RP kadencji legalnie działającej Rady.

Należy zwrócić uwagę, że niniejsza sprawa została przydzielona do rozpoznania konkretnemu referentowi przez SLPS w dniu 7.09.2021r., a postępowanie dowodowe przed Sądem Rejonowym w tym składzie przeprowadzono w dwóch termiach rozpraw. W toku postępowania w I instancji pozwany, choćby w ramach wniosku o wyłączenie przewidzianego w art. 49 k.p.c., nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do niezawisłości i bezstronności sędziego, zwłaszcza w związku z okolicznościami jego powołania. Taka postawa pozwanego nie może pozostać bez wpływu na ocenę, czy doszło do naruszenia standardu bezstronności i niezawisłości sądu prowadzącego postępowanie ze skutkiem w postaci uznania, że sąd ten był obsadzony sprzecznie z prawem. Pozwany w dalszym ciągu nie przytacza zresztą jakichkolwiek wadliwości procesu powoływania sędziego ( a procedury konkursowe są przecież jawne i uchwały KRS o przedstawieniu wniosku o powołanie na stanowisko sędziego czy asesora sądowego publikowane ) oraz innych okoliczności dotyczących kryteriów oceny, do których odwołał się Sąd Najwyższy w powoływanej przez pozwanego uchwale. Zarzuty pozwanego, nieumotywowane i sprowadzający się do przytoczenia pewnych ogólnych uwag zawartych w orzecznictwie TSUE i SN, nie mogły być zatem skuteczne.

Nie można uznać, aby zaskarżony wyrok naruszał art. 9 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 21.06.2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ( t.j. Dz.U. 2022/172 ). Z przepisów tych wynika, że w stosunkach najmu oprócz czynszu wynajmujący może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela ( ust. 5 ), przy czym mogą być one pobierane tylko w wypadkach, gdy najemca nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług ( ust. 6 ). Definicję „opłat niezależnych od właściciela” zawiera art. 2 pkt 8 u.o.p.l., zgodnie z którym są to opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych.

Nie była kwestionowana i nie budzi zastrzeżeń dokonana przez Sąd Rejonowy wykładnia tych przepisów, oparta na stanowisku zaprezentowanym w wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 18.05.2018r., sygn. akt XV.Ca.1665/17. Należy w związku z tym jedynie przypomnieć, że w stosunkach umownych objętych regulacją u.o.p.l., której przepisy z uwagi na ich funkcję gwarancyjną mają charakter ius cognes, obowiązki finansowe najemców są ściśle określone. Oprócz czynszu najmu najemca, jeżeli nie ma zawartych umów bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług, jest bowiem zobowiązany uiszczać jedynie opłaty za dostawy do lokalu tych mediów lub usług. Wynajmujący nie może więc obciążać najemcy opłatami za dostawy mediów i usług dotyczących części wspólnych budynku, gdyż nie mogą być one zakwalifikowane zgodnie z art. 2 pkt 8 u.o.p.l. Na zakres obowiązków najemcy nie wpływają natomiast regulacje zawarte w przywołanych w apelacji art. 26 ust. 2-3 ustawy z dnia 7.06.2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków ( t.j. Dz.U. 2020/2028 ) oraz art. 45a ustawy z dnia 10.04.1997r. Prawo energetyczne ( t.j. Dz.U. 2022/1385 ). Są to bowiem przepisy adresowane do właścicieli i zarządców budynków wielolokalowych, którzy są wyłącznym odbiorcą wody i energii ( w tym ciepła ) dostarczanych do budynku na podstawie umowy z dostawcą, regulujące kwestię rozliczenia kosztów usług na osoby korzystające z lokali w tych budynkach ( jedną z zasad tych rozliczeń jest to, aby suma obciążeń nie była wyższa od kosztów ponoszonych przez właściciela lub zarządcę na rzecz dostawcy ). O ile więc przepisy obu ustaw nakładają na właściciela czy zarządcę budynku obowiązek rozliczenia kosztów dostarczania do lokali mediów i usług, o tyle w przypadku lokali wynajmowanych rozliczenie to musi uwzględniać zasady wynikające z u.o.p.l.

W umowie najmu lokalu komunalnego, którą związani są powodowie, w (...) powtórzono regulację wynikającą z u.o.p.l., gdyż ustalono, że najemcy oprócz czynszu obowiązani są uiszczać opłaty niezależne od wynajmującego, tj. za dostawę do lokalu energii, gazu, wody, oraz odbiór nieczystości stałych i płynnych. W badanym okresie powodowie nie mieli zawartych indywidulanych umów na dostawę do zajmowanego lokalu wody i odprowadzanie ścieków oraz energii cieplnej. Dostawy mediów zapewnił im pozwany, który dokonywał rozliczeń w oparciu o trzy kolejno obowiązujące regulaminy rozliczeń, które miały charakter wewnętrzny ( zostały ustalone przez zarząd pozwanej spółki ): 1) pierwszy regulamin obowiązywał do 20.06.2017r. ( „(...) z dnia 24.03.2014r. – w okresie obowiązywania tego regulaminu nastąpiło rozliczenie powodów za okres od stycznia 2016r. do czerwca 2017r.; 2) drugi regulamin obowiązywał od 1.07.2017r. do 30.06.2018r. ( „(...) sp. z o.o. w P.” ); 3) trzeci regulamin obowiązywał od 1.07.2018r. ( „(...) sp. z o.o. w P.” ) – w oparciu o postanowienia drugiego i trzeciego regulaminu nastąpiło rozliczenie powodów za okres od lipca 2017r. do czerwca 2019r.

Zgodnie z postanowieniami pierwszego regulaminu ustalane były opłaty zaliczkowe, które pobierano przez 12 miesięcy trwania okresu rozliczeniowego ( liczonego od 1 stycznia do 31 grudnia ), a po zakończeniu okresu rozliczeniowego następowało rozliczenie kosztów świadczeń dla użytkowników zasobu ( (...) ). Koszty zużycia energii cieplnej na potrzeby c.o. podlegały podziałowi według zasady, że 30% kosztów traktowano jako koszty stałe i rozdzielano proporcjonalnie wg zajmowanej powierzchni grzewczej lokalu, natomiast 70% kosztów traktowano jako koszty zmienne i rozdzielano proporcjonalnie do indywidualnego zużycia ciepła ((...) ). Rozliczenie kosztów zużycia wody następowało natomiast na podstawie odczytu wodomierza głównego oraz stanów wodomierzy zainstalowanych w lokalach i w częściach wspólnych budynku ((...)).

Zgodnie z postanowieniami drugiego regulaminu ustalane były zaliczki, które pobierano przez 12 miesięcy trwania okresu rozliczeniowego ( liczonego od 1 lipca do 30 czerwca ), a po zakończeniu okresu rozliczeniowego następowało rozliczenie okresowe kosztów zużycia ((...) ). Rozliczenie to następowało według metody, w której koszty dzielono na koszty stałe, koszty wspólne i koszty zużycia ( (...) ), przy czym za „koszty stałe” uznawano koszty dostawy ciepła wskazane w fakturach niezależne od zużycia oraz koszty abonamentowe za dostawę wody i odprowadzanie ścieków ( (...) ), za „koszty zmienne” – koszty dostawy ciepła wskazane w fakturach odpowiadające zużyciu energii cieplnej wskazanemu przez licznik główny budynku ( (...) ), zaś „koszty wspólne” – 30% kosztów zmiennych związanych ze stratami ciepła w budynku oraz ciepła zużywanego na ogrzewanie powierzchni wspólnego korzystania ( (...)). Koszty stałe i koszty wspólne energii cieplnej rozliczano stosownie do powierzchni grzewczej lokalu w danym budynku ( (...) ), zaś koszty zmienne – w zależności od zużycia energii w poszczególnych lokalach opomiarowanych i nieopomiarowanych ( (...) ). Koszty dostawy wody i odprowadzania ścieków rozliczano stosownie do zużycia wykazanego przez wodomierze lokalowe ( (...) ), natomiast koszty stałe obejmujące koszty abonamentowe rozliczano w podziale na lokale ( (...)).

Postanowienia trzeciego regulaminu były zbieżne z drugim gdy chodzi o zasady rozliczeń, zmieniła się jedynie numeracja.

Z zestawienia i rozliczeń przedstawionych przez powodów wynika, że pozwany w okresie obowiązywania pierwszego regulaminu obciążył ich m.in. opłatą abonamentową za wodę ( k.134 ) oraz kosztami ogrzewania rozliczonymi według powierzchni ( k.129,133 ), a zatem kosztami stałymi w rozumieniu tego regulaminu. Brak jest w materiale sprawy podstaw do przyjęcia, że były to koszty dostawy do lokalu powodów wody i energii cieplnej w rozumieniu art. 9 ust. 5 w zw. z art. 2 pkt 8 u.o.p.l., którą to regulację ustawową powtórzono w umowie najmu zawartej przez powodów. Pojęcie opłaty abonamentowej za wodę w ogóle nie występowało w regulaminie ustanowionym przez pozwanego, a rozliczenie wody powinno według regulaminu nastąpić zgodnie ze stanem podwodomierza zainstalowanego w lokalu powodów. Nie zostały także zdefiniowane w regulaminie koszty stałe, gdyż jedynie postanowiono, że jest to 30% kosztów zużycia ciepła. Powodowie jako najemcy otrzymują od wynajmującego same pisemne rozliczenia zwierające dane liczbowe, a zatem to pozwany powinien przekonać, że kryjące się za tym danymi koszty rozlicza zgodnie z obowiązującymi przepisami i umową najmu.

Z zestawienia i rozliczeń przedstawionych przez powodów wynika, że pozwany w okresie obowiązywania drugiego i trzeciego regulaminu obciążał ich m.in. opłatą abonamentową za wodę ( k.126,128 ) oraz kosztami ogrzewania określonymi jako koszt wspólny i koszt stały ( k.125,127,129,133 ). Według regulaminu „koszty stałe” były to koszty dostawy ciepła wskazane w fakturach niezależne od zużycia oraz koszty abonamentowe za dostawę wody i odprowadzanie ścieków, zaś „koszty wspólne” obejmowały 30% kosztów zmiennych ( a więc odpowiadających zużyciu ) związanych ze stratami ciepła w budynku oraz ciepła zużywanego na ogrzewanie powierzchni wspólnego korzystania. Wbrew zarzutom apelacji, nie można uznać na podstawie materiału sprawy, aby koszty kwestionowane przez powodów były kosztami dostawy do ich lokalu wody i energii cieplnej w rozumieniu art. 9 ust. 5 w zw. z art. 2 pkt 8 u.o.p.l. Wprawdzie mogłaby za tym przemawiać sama treść regulaminów, ale jedynie w odniesieniu do kosztów stałych, które zdefiniowano jako niezależne od zużycia ( choć nie jest jasne, co w przypadku ogrzewania pozwany uznaje za koszty niezależne od zużycia ), nie zaś w odniesieniu do kosztów wspólnych ogrzewania, które zdefiniowano jako związane ze stratami ciepła w budynku oraz ciepła zużywanego na ogrzewanie powierzchni wspólnego korzystania. Zdaniem pozwanego opłata abonamentowa za wodę oraz koszty stałe i wspólne ogrzewania są bezpośrednio związane z dostawą wody i energii cieplnej do lokalu powodów i w tym zakresie pozwany odwołał się do zeznań świadków W. K. i P. Ż.. Zeznania te nie są jednak ze sobą spójne; świadek W. K. wskazał mianowicie, że koszty wspólne to koszty eksploatacji części wspólnych, które ponoszą mieszkańcy poszczególnych lokali, w ogóle nie odniósł się natomiast do kwestii opłaty abonamentowej za wodę, a omawiane przez niego rozliczanie tzw. uchybu wody nie występowało już w okresie objętych żądaniem pozwu ( k.231-231v ); z kolei świadek P. Ż. wśród opłat stałych wymienił jedynie opłatę abonamentową za wodę ( choć powodów obciążano także kosztami stałymi ogrzewania ), a odnosząc się do kosztów wspólnych ogrzewania wyrażał przekonanie, że nie są to koszty dotyczące ogrzewania części wspólnych budynku ( gdyż na klatkach schodowych nie ma źródeł ciepła ), lecz koszty ciepła, które przenika z lokali. Wobec wskazanych niespójności w zeznaniach świadków, przesłuchanych na wniosek pozwanego, a także wobec nieprzystawania tych zeznań do definicji zwartych w regulaminach ( co odnosi się do kosztów wspólnych ) nie sposób stwierdzić, czy kwestionowane przez powodów koszty związane z ogrzewaniem i dostawę wody podpadają pod art. 2 pkt 8 u.o.p.l.

Zgłoszony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie okazał się więc skuteczny, a w konsekwencji nie zostało podważone przez pozwanego stanowisko Sądu Rejonowego, który ustalił, że od stycznia 2016r. do czerwca 2019r. powodowie uregulowali na rzecz pozwanego kwotę 2.388,24zł z tytułu kosztów ogrzewania części wspólnych oraz kwotę 6,96zł z tytułu opłaty abonamentowej za wodę, a opłat tych nie uznał za związane z dostawą do lokalu powodów ciepła i wody oraz odprowadzania ścieków, które mają obowiązek uiszczać powodowie na podstawie wiążącej ich umowy najmu.

Uiszczone przez powodów na rzecz pozwanego opłaty we wskazanej wysokości stanowiły świadczenie nienależne w rozumieniu art. 410 § 2 k.c., gdyż na powodach nie spoczywał obowiązek ich poniesienia. Roszczenie powodów o zwrot nienależnego świadczenia było zatem zasadne w świetle art. 410 § 1 k.c. w zw. z art. 405 k.c., o czym prawidłowo orzeczono w zaskarżonym wyroku.

W tym stanie rzeczy i na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną, a o kosztach procesu w instancji odwoławczej orzekł zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., obciążając nimi pozwanego jako stronę przegrywającą. Na tym etapie postępowania powodowie ponieśli koszty zastępstwa procesowego – wynagrodzenie reprezentującego ich pełnomocnika, którego wysokość ustalono na 450,-zł ( § 15 ust. 1 i 2 w zw. z § 2 pkt 3 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłaty za czynności radców prawnych, t.j. Dz.U. 2018/ 265 ). Pozwany winien zwrócić każdemu z powodów połowę tego wynagrodzenia.

/-/ Joanna Andrzejak-Kruk