Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w XVII Wydziale Karnym-Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Kawula

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Kujawa

w obecności nadkomisarza Dariusza Ptaka z Komendy Powiatowej Policji w Śremie

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015r.

sprawy A. M. obwinionego o wykroczenie z art. 92 a k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez Oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Śremie

z dnia 2 lutego 2015 roku, sygn. akt. II W 2/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę obwinionego A. M. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Śremie do ponownego rozpoznania.

Dariusz Kawula

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 lutego 2015r., w sprawie II W 2/15, Sąd Rejonowy w Śremie uniewinnił obwinionego A. M. od zarzutu popełnienia wykroczenia polegającego na tym, że: w dniu 16 marca 2014r., około godz. 15.30 w miejscowości P., droga (...) kierując samochodem marki V. (...) o nr rej (...) przekroczył dozwolona prędkość o 25 km/h jadąc z prędkością 75 km/h przy obowiązującej prędkości 50 km/h tj. popełnienia wykroczenia z art. 92a k.w. Kosztami postępowania na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w. obciążono w całości Skarb Państwa.

Przedmiotowy wyrok zaskarżył apelacją oskarżyciel publiczny – Komendant Komendy Powiatowej w Śremie, kwestionując rozstrzygnięcie w całości i zarzucając Sądowi Rejonowemu:

- błąd w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt. 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 1 k.p.w.) przyjętych za podstawę uniewinnienia obwinianego od stawianego jemu zarzutu,

- obrazę przepisów prawa procesowego (art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k.) mające wpływ na treść orzeczenia.

W konsekwencji podniesionych zarzutów, apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Złożona przez oskarżyciela publicznego apelacja okazała się zasadna, była celowa i pozwoliła na kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku a w konsekwencji skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Śremie.

W pierwszym rzędzie Sąd Okręgowy chciałby podkreślić, że ma poważne zastrzeżenia odnośnie pełności materiału dowodowego, który został w sprawie zgromadzony, a w szczególności do sposobu gromadzenia dowodów przez sąd i instancji. Zastrzeżenia te dotyczą wprowadzenia w poczet dowodów (a następnie poddania ocenie i uznania za pełnowartościowy dowód – którego ocena następnie doprowadziła sąd do wydania określonej treści rozstrzygnięcia) – opinii sporządzonej przez biegłego P. B. (1) w innym postępowaniu, co do postawionej w tamtym postępowaniu tezy dowodowej – w sprawie VII W 507/13 Sądu Rejonowego w Kościanie – VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Ś.. Taki sam zarzut dotyczy wprowadzenia do postępowania dowodu w postaci zeznań świadka M. K., który reprezentuje spółkę importera przedmiotowych urządzeń I. - 1 (zeznania którego składane w sprawie VII W 507/13 Sądu Rejonowego w Kościanie – VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Ś. pozostają w opozycji do w/w wskazanej opinii biegłego a mimo to po ich pozytywnej ocenie nie przyczyniły się do weryfikacji ocen opinii) .

Wprowadzenie powyższych dowodów do postępowania w sprawie obwinionego A. M. nastąpiło z rażącym naruszeniem przepisów postępowania, a oparcie na tych dowodach ustaleń i ocen przez sąd i instancji dowodzi , że dowody te miały doniosłe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy co wywarło istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Niewłaściwie też oceniono zeznania funkcjonariuszy D. K. (2) i P. B. (2) , mimo, że na ich podstawie poczyniono istotne ustalenia faktyczne, w skazujące na winę obwinionego i pozwalające ocenić nie tylko prawidłowość dokonanych pomiarów ale i ustalić czy warunki drogowe umożliwiały przeprowadzenie pomiaru w sposób obiektywnie odwzorowujący prędkość pojazdu poruszającego się w stronę stanowiska pomiarowego.

Nie przesądzając w chwili obecnej winy po stronie obwinionego A. M. ani jej braku, stwierdzić należy, że aktualny materiał dowodowy i jego ocena nie dają podstaw do ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy. W opinii Sądu Okręgowego, poczyniona przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie i analiza stanu faktycznego, pozostaje sprzeczna z dyrektywami określonymi w przepisach prawa karnego procesowego. Uchybienia te uniemożliwiły Sądowi odwoławczemu merytoryczne rozstrzygnięcie.

Sąd I instancji rozpoznając zarzuty stawiane we wniosku o ukaranie powinien wszechstronnie w oparciu o konkretne dowody wyjaśnić sprawę poprzez ustalenie czy dany czyn został popełniony przez obwinionego, a jeśli tak to jaka winna być jego kwalifikacja prawna, jakie były pobudki i motywy działania sprawcy, by w ten sposób przy ustaleniu sprawstwa obwinionego, dokonać odpowiedniego doboru kar. Jednakże, aby takie ustalenia zostały poczynione prawidłowo, niezbędne jest dokładne przeprowadzenie postępowania, zwłaszcza w zakresie dowodów i oczywiście w zgodzie ze wszystkimi regułami zawartymi w kodeksie postępowania karnego.

Z uwagi na zasadę prawdy wyrażoną w art. 2 § 2 k.p.k. ciąży na każdym organie prowadzącym postępowanie, w tym i sądzie, tak zwany obowiązek dochodzenia, czyli przeprowadzania dowodów z uwagi na konieczność ustalenia prawdy o zdarzeniu przestępnym. Dlatego w każdej sprawie, kiedy oskarżony (obwiniony) nie przyznaje się do winy i podaje okoliczności mające świadczyć o jego niewinności, względnie zmniejszające jego winę, obowiązkiem Sądu rozpoznającego sprawę jest dokładne sprawdzenie obrony oskarżonego (obwinionego) i poddanie ocenie dopiero tak zebranego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 1987r., w sprawie II KR 167/87, OSPiKA 1988/3/70).

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej fundamentalne zasady obowiązujące w polskiej procedurze karnej, Sąd Okręgowy stwierdził, że Sąd Rejonowy nie sprostał jej wymogom, poddając w wątpliwość słuszność zapadłego rozstrzygnięcia, w szczególności nie wyjaśnił wszystkich istniejących w sprawie wątpliwości, które można usunąć, a przynajmniej starać się usunąć wykorzystując wszystkie dostępne dowody. Należy stwierdzić, że Sąd I instancji niezbyt rzetelnie przeprowadził postępowanie dowodowe, a następnie w taki sam sposób rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w jego toku, a na ich podstawie poczynił nieprawidłowe ustalenia faktyczne, które w efekcie doprowadziły do skazania oskarżonego za popełnienie zarzucanego mu czynu.

Nie przesądzając zatem kwestii sprawstwa i winy obwinionego A. M., Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę zobowiązany będzie w niezbędnym zakresie powtórzyć przeprowadzone już wcześniej dowody, z rozwagą stosując przepis art. 442 § 2 k.p.k., jak również rozważyć uzupełnienie postępowania o nowe dowody, uzależniając dalsze czynności od wyników postępowania dowodowego, w trakcie którego powinien dążyć do wyjaśnienia zaistniałych niejasności czy wątpliwości, które mogą mieć znaczenie dla odpowiedzialności obwinionego. Następnie Sąd Rejonowy powinien dokonać wszechstronnej i wnikliwej oceny materiału dowodowego, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, mając na uwadze powyżej przedstawione zastrzeżenia w tym zakresie. Dopiero przeprowadzenie ponownego postępowania przed Sądem I instancji w zgodzie z wszystkimi regułami procedury karnej, pozwoli na dokonanie wszechstronnej analizy i oceny dowodów oraz ustalenia stanu faktycznego w sprawie, zgodnie z zasadą prawdy materialnej. Na koniec należy podać, iż wszystkie, szczegółowe, wnikliwe i wszechstronne rozważania Sądu ponownie rozpoznającego sprawę winny doprowadzić do wydania wyroku wewnętrznie spójnego i zgodnego z wiodącymi zasadami procesu karnego wyrażonymi w art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Przy ewentualnie sporządzanym uzasadnieniu, Sąd Okręgowy zaleca daleką posuniętą skrupulatność, rzeczowość i spójność. Po przeprowadzeniu pełnego postępowania dowodowego, ustaliwszy wszystkie istotne warunki wykonania kwestionowanego pomiaru prędkości, sąd winien w sposób kompleksowy wespół z innymi ocenić według zasad procesowych wszystkie dowody pamiętając jednak, że kwestionowany pomiar wykonano urządzeniem homologowanym i posiadającym aktualne świadectwo ponownej legalizacji (k- 3) a urządzenia tego typu wciąż są powszechnie używane przez funkcjonariuszy służby drogowej policji.

Oczywistym jest obecnie, że obojętną dla dalszego biegu postępowania pozostaje decyzja Prokuratora Rejonowego w Śremie w sprawie Ds.85/15 (umorzenie postępowania o czyn z art. 212 § 1 k.k., który miał polegać na nierzetelnym opiniowaniu przez biegłego w postępowaniu sądowym, poprzez wskazanie wad technicznych urządzenia (...)skutkujących błędami pomiarów dokonywanych przy ich wykorzystaniu, oraz na pomówieniu przedstawicieli dystrybutora tych urządzeń na terenie kraju o świadome i nieprawdziwe zapewnienie Głównego Urzędu Miar o parametrach urządzenia, co doprowadziło do uzyskania świadectwa homologacji - z zawiadomienia (...) Spółki z o.o.z siedzibą w P.). Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, na etapie przygotowania do rozprawy sąd rejonowy winien jednak zwrócić się do Prokuratora Okręgowego w Warszawie – Wydział VI ds. Przestępczości Gospodarczej (sygn. VI Ds. 16/14 – dawniej 3Ds. 313/13/V Prok. Rej. Warszawa – Śródmieście Północ w Warszawie) o wskazanie jakie są wyniki postępowania prowadzonego w sprawie dot. czynności podejmowanych przez pracowników Głównego Urzędu Miar przy legalizacji radarowych urządzeń do pomiaru prędkości typu (...). Wiedzę o toczonym w tej sprawie postępowaniu sąd okręgowy posiada z urzędu , a powziął ją w sprawie XVII Ka 1355/13 rozpoznając apelację od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu sygn. akt. VI W 1668/13 .

Wobec powyższego w ocenie Sądu Okręgowego wyrok Sądu I instancji i na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w. należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Rawiczu do ponownego rozpoznania.

Dariusz Kawula