Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział XVII Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Jerzy Andrzejewski /spr./

Sędziowie: SSO Anna Judejko

SWSO Wojciech Wierzbicki

Protokolant: p.o. stażysty Anna Kujawińska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu – Marzanny Woltamann-Frankowskiej

rozpoznawał w dniu 28 października 2015 roku

sprawę Ł. K.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lesznie

z dnia 26.06.2015 r., wydanego w sprawie o sygn. II K 317/15,

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zwalnia oskarżonego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym odstępuje od wymierzenia mu opłaty za drugą instancję;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej adw. Marty Olejarnik kwotę 516,60 złotych (w tym VAT) tytułem wynagrodzenia za udzielenie oskarżonemu pomocy prawnej w postępowaniu apelacyjnym.

Wojciech Wierzbicki Jerzy Andrzejewski Anna Judejko

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Lesznie, wyrokiem z dnia 26 czerwca 2015 r. wydanym w trybie art. 335 k.p.k. (w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r.) uznał oskarżonego Ł. K. za winnego przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (k. 158).

Wyrok ten w części tj. w zakresie kwalifikacji z art. 64 § 1 k.k., zaskarżył oskarżony podnosząc, iż nie zgadza się ze stwierdzeniem, iż jest recydywistą oraz że prokurator nie poinformował go o kwalifikacji z art. 64 § 1 k.k. i jej konsekwencjach. Nadto oskarżony wniósł o rozważenie warunkowego zawieszenia wykonania kary
(k. 178-180).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Lektura apelacji prowadzi do wniosku, iż oskarżony zakwestionował ustalenia faktyczne w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu w warunkach recydywy specjalnej podstawowej z art. 64 § 1 k.k.

Analiza akt sprawy i uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi jednak do wniosku, że ustalenia poczynione przez ten Sąd są prawidłowe, a w konsekwencji czyn przypisany oskarżonemu został zakwalifikowany trafnie.

Zgodnie z art. 64 § 1 k.k. jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Ł. K. po odbyciu łącznie 2 lat pozbawienia wolności orzeczonych za przestępstwa oszustwa (w okresie od 25 listopada 2011 r. do 26 listopada 2013 r.), w ciągu 4 miesięcy po opuszczeniu zakładu karnego (w ramach przerwy w odbywaniu kary) dopuścił się ponownie przestępstwa oszustwa. Oczywistym więc jest, że spełnione zostały warunki recydywy specjalnej podstawowej. Jest to przy tym instytucja obligatoryjna, Sąd ma zawsze obowiązek ją zastosować w przypadku ziszczenia się przesłanek z art. 64 § 1 k.k.

Nie można przy tym zgodzić się ze skarżącym, że nie wiedział o zastosowanej kwalifikacji. W dniu 18 marca 2015 r. Ł. K. przedstawiono zarzut popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a oskarżony zapoznał się z tym zarzutem, o czym świadczy jego własnoręczny podpis na postanowieniu (k. 68v). Oskarżony przyznał się tez do zarzucanego mu czynu popełnionego w warunkach recydywy (k. 72) oraz doręczono mu odpis aktu oskarżenia wskazującego na kwalifikacje prawną czynu (k. 136)

Polemiką jest również twierdzenie, że zamiar oskarżonego „nie do końca był z góry podjęty”. Przede wszystkim przypisany czyn nie został zakwalifikowany jako czyn ciągły (art. 12 k.k.), kwestia zamiaru z góry podjętego nie była więc przedmiotem analizy Sądu Rejonowego. Niewątpliwie zaś oskarżony wystawił ogłoszenie o sprzedaży przedmiotu, którego nie posiadał, zaś z pokrzywdzonym prowadził wręcz negocjacje co do ceny, nadal zdając sobie sprawę, że nie zamierza mu niczego wysyłać. Ewidentnie więc działał w zamiarze bezpośrednim kierunkowym.

Z akt sprawy wynika również, że osobą uiszczającą cenę konsoli był D. R. (k. 49v). Niezrozumiałe jest więc twierdzenie oskarżonego, jakoby zwrócił pieniądze osobie, która dokonała przelewu na jego rzecz.

W uzasadnieniu apelacji oskarżony wniósł również o rozważenie możliwości warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary na okres 5 lat próby. Wniosek taki jest jednak całkowicie nietrafny. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, oskarżony jest osobą całkowicie zdemoralizowaną, zaś jego karta karna wskazuje, iż jest on osobą, która z popełnienia przestępstw oszustwa uczyniła sobie sposób na podreperowanie budżetu. W ciągu 5 lat był skazywany aż 20 razy za przestępstwa oszustwa, w tym internetowe (w tym na kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania) – k. 191-194, zaś żadna z wymierzonych kar nie powstrzymała go przez dalszymi działaniami sprzecznymi z prawem, w także w okresach próby. Oskarżony nadużył przy tym udzielonego mu kredytu zaufania, bowiem czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania dopuścił się w czasie przerwy w odbywaniu kary. Jest więc osobą niepoprawną, która w żaden sposób nie poddaje się działaniom resocjalizacyjnym. Opinie uzyskane z zakładu karnego nie mogą więc mieć wpływu na zastosowanie środków probacyjnych, o ile bowiem w warunkach więziennych oskarżonych zachowuje się prawidłowo, to na wolności popełnia kolejne przestępstwa.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Ze względu na fakt, iż oskarżony obecnie nie pracuje i nie ma żadnego dochodu, zaś na utrzymaniu posiada małoletnie dziecko, Sąd Odwoławczy zwolnił go od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego i od opłaty za II instancję, uznając iż stanowiłyby one dla niego nadmierne obciążenie.

Konieczne nadto było zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu kosztów obrony za postępowanie odwoławcze.

Wojciech Wierzbicki Jerzy Andrzejewski Anna Judejko