Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w XVII Wydziale Karnym-Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Agata Adamczewska

Protokolant: st. prot. sąd. Joanna Kurkowiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Wilda Małgorzaty Cajske

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2016 r.

sprawy

A. M. (M.) oskarżonego o popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto w Poznaniu

z dnia 19 maja 2016 roku, sygn. akt VI K 1124/15

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w wysokości 50 złotych i wymierza mu opłatę w kwocie 400 złotych za drugą instancję.

Agata Adamczewska

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 maja 2016 roku w sprawie VI K 1124/15 Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu uznał oskarżonego A. M. za winnego popełnienia przestępstwa zakwalifikowanego z art. 286 § 1 k.k. (k. 273-274).

Przedmiotowy wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył w całości obrońca oskarżonego, zarzucając mu obrazę przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., przy czym zdaniem apelującego uchybienie wskazanym normom miało mieć wpływ na treść orzeczenia. Podnosząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku nie precyzując przy tym, czy następczym orzeczeniem powinno być umorzenie postępowania, czy też przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (k. 293-294).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona w niniejszej sprawie okazała się niezasadna, a zawarta w niej argumentacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie ma obrońca racji podnosząc zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. i złamania zasady in dubio pro reo. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że nie można odnosić zarzutu obrazy tego przepisu zgłaszając jednocześnie wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych, oceny dowodów czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny zasadności zarzutu złamania zasady in dubio pro reo nie są miarodajne i nie mają znaczenia podniesione w apelacji wątpliwości samej strony, a istotnym jest tylko to, czy sąd orzekający w sprawie faktycznie powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. W sytuacji natomiast, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. Zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być tylko na płaszczyźnie dochowania przez sąd granic sędziowskiej swobody ocen określonej w art. 7 k.p.k. Nie jest sprzeczny z zasadą in dubio pro reo wybór wersji mniej korzystnej dla podsądnego, gdy ma ona oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jeżeli w przeciwieństwie do opcji korzystniejszej, właśnie ona jawi się jako logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym. Należy również pamiętać o tym, że przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

- jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 k.p.k.).

Sąd meriti podczas orzekania w pełni wziął pod uwagę wszystkie w/wym. wskazania. Żadne z ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie nie może mieć przypisanego miana dowolnego.

Przechodząc do szczegółowego omówienia zarzutów apelującego, zaznaczyć należało, iż z odpowiedzi uzyskanej od Banku (...) wynika, że rachunek bankowy o nr (...), na który pokrzywdzony wpłacił pieniądze, jest prowadzony dla (...) z siedzibą w A. P. & R. 2, N. (...) na (...). Jako adres do korespondencji rzeczonej spółki wskazano ul. (...); (...)-(...) B., pod którym zamieszkuje także oskarżony. Firma nadto określiła jako telefon kontaktowy nr (...), który używany jest m.in. przez A. M.. Pełnomocnikiem do dysponowania przedmiotowym rachunkiem również został ustanowiony podsądny. Do w/wym. rachunku została wydana karta V. Business (...) dla A. M.. Z kolei nr (...), który widniał na stronie internetowej sklepu jako jedna z dostępnych form kontaktu i poprzez który pokrzywdzony komunikował się z obsługą sklepu, został zarejestrowany na Z. M. (...)). Natomiast witryna internetowa etanto.pl została zamieszczona na serwerze będącym własnością przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. ul. (...); (...)-(...) P.. Płatności za przedmiotową usługę hostingową dokonała (...).

Wbrew twierdzeniom odwołującego fakt, że właścicielem witryny jest podmiot gospodarczy prawa amerykańskiego nie ma znaczenia w sprawie. W niniejszym postępowaniu odpowiedzialność karną i tak może ponieść wyłącznie osoba fizyczna. Niewątpliwie sklep internetowy został założony przez (...), ale jak już wspomniano, opłatę za usługę hostingową uiściła (...). W tym stanie faktycznym jako nieprzekonujące należało uznać stanowisko obrońcy, iż podmiot gospodarczy, który założył witrynę nie ma nic wspólnego ze spółką założoną (...), ani też z oskarżonym. Wszystkie bowiem dowody zgromadzone w sprawie wskazują na sprawstwo oskarżonego, a wielość podmiotów gospodarczych biorących udział w całym przedsięwzięciu miała na celu jedynie skomplikowanie całej sytuacji dla postronnego odbiorcy. Dalej winno się wskazać, iż przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. aczkolwiek jest bezsprzecznie spółką odrębną w sensie prawnym od (...), to jednak jest powiązana z oskarżonym, a adres jej siedziby mieści się także na ul. (...) w miejscowości B. i trudno uznać za przypadek, że spółki występujące w niniejszym postępowaniu mają swoją siedzibę lub wskazują adres korespondencyjny w miejscu zamieszkania oskarżonego. W tym stanie rzeczy nie mogły być uznane za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, iż nie miał nic wspólnego z oszustwem popełnionym na szkodę M. J..

Niezasadnie podnosi przy tym odwołujący, że konieczne było sprawdzenie informacji, którą pokrzywdzony miał uzyskać od anonimowej osoby na portalu (...), iż „właścicielem sklepu jest A. M., a spółka nie jest zarejestrowana”, bo okoliczność ta nie ma żadnego związku z przedmiotem sprawy. Akt oskarżenia został sformułowany w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu przygotowawczym, a powyższa informacja nie posiadała w żadnym wypadku charakteru przesądzającego o winie oskarżonego. Niezrozumiały jest również zarzut skarżonego sprowadzający się do podniesienia nieuwzględnienia przez Sąd Rejonowy okoliczności, iż sklep internetowy (...)nie był nigdy właścicielem żadnej ze spółek wymienionych w uzasadnieniu, bo zachodzi faktycznie okoliczność zgoła odmienna – to jedna ze spółek była właścicielem tejże witryny, a dowody wiążą ją z oskarżonym. Nadto należało podkreślić, iż pokrzywdzony przelał pieniądze za zakup procesora na wskazane powyżej konto, gdyż taką informację dostał w e-mailu przesłanym mu przez sklep internetowy. Wbrew sugestiom odwołującego nie było rolą Sądu Rejonowego ustalenie, czy M. J. wystąpił na drogę procesu cywilnego z powództwem o zwrot pieniędzy za zakupiony towar. Pokrzywdzony odstąpił od umowy, a jego uprawnieniem był wybór drogi postępowania karnego zamiast cywilnego, które również powinno uwzględnić jego interesy (art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k.) chociażby w formie rozstrzygnięcia o zobowiązaniu oskarżonego do naprawienia szkody.

Odnośnie zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7 k.pk. poprzez stwierdzenie w pisemnym uzasadnieniu wyroku, iż to A. M. rozmawiał z M. J. przez telefon należało podkreślić, że sformułowanie to było może niefortunne, aczkolwiek uchybienie to w świetle analizy całościowej materiału dowodowego sprawy nie miało wpływu na treść orzeczenia.

Z uwagi na zaskarżenie wyroku co do winy, kontroli należało poddać wszystkie rozstrzygnięcia w nim zawarte. W kwestii rozstrzygnięcia o karze wskazać należało na wstępie, że nie jest ono rażąco niewspółmierne w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., jeżeli uwzględni się także fakt uprzedniej kilkukrotnej karalności oskarżonego oraz wymierzenie kary poniżej dolnego progu ustawowego na zasadzie wskazanej w art. 37a k.k., a nawet można stwierdzić, iż jest ono stosunkowo łagodne. Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie dyrektywy, o jakich mowa w art. 53 k.k., po przeanalizowaniu i prawidłowym wyeksponowaniu wszystkich istotnych okoliczności wpływających na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego, a zwłaszcza niewielkiego stopnia wyrządzonej szkody. Nie budzi również zastrzeżeń orzeczenie o zobowiązaniu A. M. do naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu w kwocie 1386 zł, który nie odzyskał przedmiotowej sumy w wyniku odstąpienia od umowy. Rozstrzygnięcie o kosztach stanowi dalszą konsekwencję skazania, a podsądny jest zdolny je ponieść.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.), obciążając nimi oskarżonego z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wywiedzionej na jego korzyść oraz wymierzając mu opłatę w kwocie 400 zł za drugą instancję. Na kwotę wydatków składa się koszt karty karnej oskarżonego (30 zł) oraz zryczałtowane wydatki za doręczenia (20 zł).

Agata Adamczewska