Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Piła, dnia 12 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Jolanta Czajka-Bałon

Protokolant: st. prot. Małgorzata Gawrońska

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2018 r. w Pile

sprawy z powództwa (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.

przeciwko K. A. (1)

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanej K. A. (1) na rzecz powoda (...)
I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą
w W. kwotę 100.000 zł (sto tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 20 listopada 2017 roku do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem pozwanej prawa do powoływania się w postępowaniu egzekucyjnym na ograniczenie jej odpowiedzialności do:

a.  odsetek ustawowych za opóźnienie za ostatnie dwa lata przed przysądzeniem prawa własności nieruchomości,

b.  nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...).

2.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.060 zł tytułem kosztów postępowania oraz kwotę 5.031 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Jolanta Czajka – Bałon

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. w dniu 20 listopada 2017 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej K. A. (1) kwoty 100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty z zastrzeżeniem pozwanej prawa do powoływania się w postępowaniu egzekucyjnym na ograniczenie jej odpowiedzialności do odsetek ustawowych za opóźnienie za ostatnie dwa lata przed przysądzeniem prawa własności nieruchomości, a także z ograniczeniem do nieruchomości dla której Sąd Rejonowy we Trzciance prowadzi księgę wieczystą nr KW (...) oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje roszczenie powód podał, że na podstawie umowy przelewu nabył od (...) Banku (...) S.A. wierzytelność z tytułu umowy kredytu na finansowanie działalności bieżącej w rachunku kredytowym z późniejszymi zmianami nr (...) wobec kredytobiorcy J. A.. Spłata kredytu została zabezpieczona m.in. hipoteką zwykłą w kwocie 300.000,00 zł na zabezpieczenie kapitału kredytu na nieruchomości opisanej w KW (...), dla której Sąd Rejonowy w Trzciance V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Wierzytelność została przez niego nabyta wraz z zabezpieczeniem hipotecznym. Zmianę po stronie wierzyciela hipotecznego ujawniono w księdze wieczystej nr (...). Objętej żądaniem pozwu kwoty, stanowiącej część niespłaconego kapitału kredytu (którego całość wynosi 724.673,15 zł), dochodzi od K. A. (1) jako dłużnika rzeczowego.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 grudnia 2017 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt XIV Nc 121/17 sąd orzekł zgodnie z żądaniem powoda (k. 285).

Pozwana w terminie wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania podniosła zarzut niewykazania przejścia wierzytelności na powoda, roszczenia co do zasady jak i wysokości, nieważność umowy przelewu wierzytelności oraz przedawnienia roszczenia. W piśmie procesowym z dnia 02 maja 2018 r. dodatkowo jako podstawę oddalenia powództwa wskazała art. 5 k.c. powołując się na swoją niewiedzę podczas zawierania umowy darowizny co do znaczenia prawnego obciążenia nieruchomości hipoteką.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04 sierpnia 2000 r. J. A. zawarł z (...) Bankiem (...) S.A z siedzibą w B. (dalej: Bankiem) umowę kredytu na finansowanie działalności bieżącej w rachunku kredytowym nr (...). Na mocy tej umowy Bank udzielił kredytu w kwocie 1.140.000,300 zł na okres od dnia 04 sierpnia 2000 r. do 30 czerwca 2001 r. z przeznaczeniem na bieżącą działalność tj. zakup 1000 sztuk (...), paszy, kosztów odchowu i pierwszej fazy produkcji na zasadach określonych w umowie. Kredytobiorca zobowiązał się do spłaty kredytu w jednej racie w dniu 30 czerwca 2001 r. w kwocie 1.140.000,00 zł wraz z odsetkami na podstawie pisemnych dyspozycji bezgotówkowych kredytobiorcy bądź w wyniku wpłat gotówkowych na rachunek bankowy kredytobiorcy za pośrednictwem rachunku bankowego nr (...)- (...)- (...)-11. Na wypadek braku możliwości zaspokojenia roszczenia Banku o zapłatę rat kredytu, umowa dawała mu możliwość jej wypowiedziana z zachowaniem trzydziestodniowego terminu, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy z zachowaniem siedmiodniowego terminu. Jako zabezpieczenie kredytu zostało przewidziane m.in. ustanowienie hipoteki zwykłej w wysokości 300.000 zł na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi księgę wieczystą nr (...). J. A. oświadczył, że poddaje się egzekucji prowadzonej na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego do kwoty 2.210.000,00, a Bank ma prawo wystawić bankowy tytuł egzekucyjny do dnia 30 czerwca 2005 r.

Aneksem nr (...) z dnia 20 lutego 2010 r. do ww. umowy kredytowej strony postanowiły zmniejszyć kwotę kredytu do wysokości 940.000,00 zł na okres od 04 sierpnia 2000 r. do dnia 15 maja 2001 r. J. A. zobowiązał się do spłaty całości kredytu w dniu 15 maja 2001 r. Kolejnym aneksem nr (...) z dnia 07 marca 2001 r. strony zmniejszyły wysokość jednorazowej prowizji pobieranej przez Bank. Aneksem nr (...) z dnia 16 maja 2001 r. strony dokonały prolongaty spłaty kredytu do dnia 30 maja 2001 r. Na podstawie kolejnego wniosku kredytobiorcy z dnia 14 maja 2001 r. o prolongatę spłaty kredytu w dniu 29 czerwca strony podpisały aneks nr (...) do ww. umowy, zgodnie z którym J. A. zobowiązał się dokonać spłaty kredytu do dnia 30 lipca 2001 r. w kwocie 940.000,00 zł wraz z należnymi odsetkami wymagalnymi w kwocie 36.452,33 zł oraz karnymi w kwocie 21.574,93 zł na podstawie pisemnych dyspozycji gotówkowych kredytobiorcy bądź w wyniku wpłat gotówkowych na rachunek kredytowy kredytobiorcy za pośrednictwem rachunku bankowego nr: (...)- (...)- (...)-11.

Hipoteka umowna zwykła w wysokości 300.000 zł na rzecz Banku została wpisana do księgi wieczystej nr (...) w dniu 08 sierpnia 2000 r.

Dowód: twierdzenia powoda przyznane lub niezaprzeczone przez pozwaną, a w zakresie szczegółowych postanowień umowy – dowód: umowa kredytu z dnia 04.08.2000 r. wraz z aneksami (k. 15-23), zupełny odpis księgi wieczystej nr (...) ( k. 9-14).

Umowa kredytowa, wobec niedochowania przez kredytobiorcę warunków, została wypowiedziana przez Bank. Następnie w dniu 16 listopada 2016 r. Bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym stwierdził, że w jego księgach figuruje wymagalne zadłużenie J. A. z tytułu umowy kredytu zaciągniętego dnia 04 sierpnia 200 r. o nr (...) w łącznej wysokości 1.128,623,31 zł, na którą składają się: kapitał w kwocie 940.000,00 zł oraz odsetki umowne naliczone od dnia zawarcia umowy do dnia 16 listopada 2001 r. w wysokości 188.629,31 zł.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny (k. 24).

Postanowieniem z dnia 10 grudnia 2001 r. w sprawie o sygn. akt: I Co 469/01 Sąd Rejonowy w Trzciance nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu numer (...) z dnia 16 listopada 2001 r. przeciwko J. A. na kwotę 1.128.629,31 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 24% od ww. kwoty od dnia 17 listopada 2001 r. do dnia zapłaty.

Dowód: postanowienie SR w Trzciance (k. 25-26).

W 2002 r. nastąpiło połączenie (...) Banku (...) S.A. w P. z (...) Bankiem (...) S.A. w B. przez przejęcie całego majątku (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w B. przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w P.. Zrzeszenie (...) Banków Spółdzielczych (...) S.A. zmieniło nazwę na (...)Bank S.A.

Dowód: okoliczności bezsporne, nadto odpis (...)Bank S.A. w P. (k.264-266).

Na mocy umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego repertorium A nr 4774/2009 z dnia 01 października 2009 r. przed notariuszem K. W., J. A. darował swojej córce A. A. nieruchomość, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi księgę wieczystą nr (...). Powyższa okoliczność została ujawniona w ww. księdze wieczystej. W dniu zawarcia umowy notariusz poinformowała pozwaną, że na darowanej nieruchomości jest ustanowiona hipoteka.

Dowód: okoliczności bezsporne, nadto zupełny odpis księgi wieczystej nr (...) (k. 9-14), (przesłuchanie informacyjne pozwanej na rozprawie w dniu 19.04.2018 r. podtrzymane w zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 12 lipca 2018 r. (k. 316-317, 327-330).

Pismem z dnia 21 listopada 2012 r. (...)Bank S.A. w P. wezwał K. A. (1) jako dłużnika rzeczowego do spłaty zadłużenia wynikającego z hipoteki zwykłej w kwocie 300.000 zł ustanowionej na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi księgę wieczystą nr (...) na zabezpieczenie spłaty zadłużenia wynikającego z umowy kredytowej nr (...) z dnia 04 sierpnia 2008 r zawartej w (...) Banku (...) S.A. w B. przez J. A., w terminie 60 dni od daty otrzymania wezwania lub w terminie ustalonym z Bankiem w ramach warunków ugodowej spłaty zadłużenia. Niniejsze pismo było podwójnie awizowane i wobec nie podjęcia go w terminie przez adresata zostało zwrócone do nadawcy.

Dowód: wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania (k. 27-29).

W dniu 16 grudnia 2016 r. (...)Bank S.A. działając w imieniu własnym i reprezentowanych Banków Spółdzielczych zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności wskazanych szczegółowo w załączniku nr 1 do umowy.

Zgodnie z § 3 pkt 3 ww. umowy strony ustaliły, że z zastrzeżeniem bezwzględnie obowiązujących przepisów dotyczących przenoszenia wierzytelności zabezpieczonych hipoteką oraz praw z weksli na nabywcę przechodzą wraz z każdą wierzytelnością, wszystkie odnoszące się do niej zabezpieczenia oraz inne prawa związane z daną wierzytelnością i jej zabezpieczeniami, w tym w szczególności roszczenia o zaległe odsetki, kary umowne i zwrot kosztów i opłat. Z kolei § 3 pkt 4 ww. umowy wskazywał, iż przejście na nabywcę wierzytelności zabezpieczonych hipoteką nastąpi z momentem przerejestrowania hipoteki ze skutkiem na dzień złożenia wniosku o wpis do ksiąg wieczystych. § 3 pkt 9 i 12 stanowił, że przejście na nabywcę wierzytelności wraz z zabezpieczeniami nastąpi pod warunkiem uiszczenia w całości ceny kupna, a w ciągu 7 dni od daty zapłaty ceny kupna wystawi nabywcy oświadczenie o zapłacie ceny oraz przejściu wierzytelności na nabywcę w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi według wzoru z załącznika nr 3.

W dniu 22 grudnia 2016 r. (...)Bank S.A. z siedzibą w P. złożył pisemne oświadczenie, iż warunek o którym mowa w umowie przelewu wierzytelności tj. uiszczenie w całości ceny kupna został spełniony i tym samym wierzytelności wraz z ewentualnymi zabezpieczeniami zostały przeniesione na nabywcę z zastrzeżeniem wierzytelności zabezpieczonych hipotecznie, które zostaną przeniesione na nabywcę z chwilą wpisu poszczególnych wierzytelności do ksiąg wieczystych – ze skutkiem od dnia złożenia wniosku o wpis do ksiąg wieczystych. Podpisy złożone na przedmiotowym dokumencie zostały notarialnie poświadczone.

Na mocy umowy przelewu wierzytelności z 16 grudnia 2016 r. powód nabył od Banku jego wierzytelność wobec J. A. z tytułu umowy kredytu z dnia 04 sierpnia 2000 r. nr (...). W dniu zawarcia umowy przelewu wynikające z umowy kredytu zadłużenie z tytułu kapitału wynosiło 724.673,15 zł. Wraz z wierzytelnością powód nabył także jej zabezpieczenie w postaci hipoteki ustanowionej na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi księgę wieczystą nr (...) i został ujawniony w ww. księdze wieczystej jako wierzyciel hipoteczny. Pismem z dnia 16 grudnia 2016 r. powód poinformował K. A. (1) o nabyciu przedmiotowej wierzytelności i następnie pismem z dnia 02 listopada 2017 r. wezwał ją do jej spłaty.

Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z 04.08.2000 r. z aneksami, załącznikami i pełnomocnictwami (k. 42-269), oświadczenie o zapalcie ceny (k. 48), wyciąg z rejestru funduszy (k. 34), odpis KRS powoda (k. 36-39), pełnomocnictwo do działania w imieniu funduszu w zakresie procesu inwestycyjnego (k. 40-41), zupełny odpis księgi wieczystej nr (...) ( k. 9-14), pisma powoda z dnia 16.12.2016 r. (k. 32), pisma powoda z dnia 02.11.2017 r. (k. 30-31), potwierdzone przez pozwaną okoliczności odbioru ww. pism od powoda (przesłuchanie informacyjne pozwanej na rozprawie w dniu 19.04.2018 r. podtrzymane w zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 12 lipca 2018 r. (k. 316-317, 327-330).

Pozwana nie zamieszkuje w nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi księgę wieczystą nr (...). Od wielu lat wraz z rodziną mieszka w niej brat pozwanej.

Dowód: (przesłuchanie informacyjne pozwanej na rozprawie w dniu 19.04.2018 r. podtrzymane w zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 12 lipca 2018 r. (k. 316-317, 327-330).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o wskazane powyżej dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz zeznania pozwanej.

Zeznania pozwanej w przeważającej części sąd uznał za wiarygodne. Zgodnie z art. 229 k.p.c., nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Przyznania nie budziły wątpliwości, dlatego Sąd przyjął objęte nimi fakty bez dowodów. W szczególności poza sporem w niniejszej sprawie pozostawała okolicznośc zaciągnięcia przez J. A. kredytu na bieżącą działalność u poprzedniego wierzyciela tj. (...) Banku (...) S.A. w B., warunków jego udzielenia i spłaty. Bezsporne w sprawie pozostawało również, że wierzytelność została zabezpieczona hipoteką umowną zwykłą na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi księgę wieczystą nr (...), a także fakt zaprzestania spłaty przedmiotowego zobowiązania przez kredytobiorcę. W trakcie zeznań pozwana przyznała również, że podczas zawierania umowy darowizny notariusz poinformowała ją o ustanowionej hipotece na darowanej nieruchomości oraz potwierdziła okoliczność odbioru od powoda korespondencji w postaci wezwania do zapłaty i informacji o przelewie wierzytelności.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia skuteczności przelewu wierzytelności na rzecz powoda, w konsekwencji do jego legitymacji czynnej do dochodzenia wynikających z przedmiotowej umowy kredytu wierzytelności, wysokości należności z tytułu tejże umowy a także przedawnienia roszczenia.

Zgromadzone dokumenty Sąd ocenił jako wiarygodny materiał dowodowy, mając na względzie przepisy art. 244 § 1 k.p.c. i art. 245 k.p.c.

Dokumenty urzędowe były sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy, w zakresie ich działania i stanowiły dowód tego, co w nich urzędowo zaświadczono (art. 244 § 1 k.p.c.). Dokumenty prywatne stanowiły dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły wskazane w nich oświadczenia (art. 245 k.p.c.).

Przede wszystkim sąd nie zaaprobował stanowiska pozwanej, że złożone dokumenty w postaci umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 16 grudnia 2016 r. i załączników do niej nie mają waloru odpisu. Tymczasem zostały one złożone do akt w odpisach poświadczonych za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika strony powodowej będącej radcą prawnym. W odniesieniu do tych odpisów należy wskazać na treść art. 129 § 2 i 3 k.p.c. Przewiduje on, że zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (§ 2). Zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego (§ 3). Natomiast art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o radcach prawnych (t.j. Dz. U. z 2015 r. Nr .507 ze zm.) przewiduje, że radca prawny ma prawo sporządzania poświadczeń odpisów dokumentów za zgodność z okazanym oryginałem w zakresie określonym odrębnymi przepisami. Poświadczenie powinno zawierać podpis radcy prawnego, datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, na żądanie - również godzinę dokonania czynności. Jeżeli dokument zawiera cechy szczególne (dopiski, poprawki lub uszkodzenia) radca prawny stwierdza to w poświadczeniu. W ocenie sądu złożony do akt sprawy dokument w postaci umowy sprzedaży wierzytelności i załączników zawiera wszystkie cechy konieczne do uznania go za odpis, tj. podpis radcy prawnego, datę i miejsce sporządzenia odpisu. Obowiązujące w tej mierze przepisy nie wyłączają możliwości ukrycia części danych oryginału dokumentu, a więc jest to dopuszczalne, tym bardziej, że konieczność takiego działania wynika z obowiązków nałożonych przepisami prawa. Informacje bowiem dotyczące dłużników banku, wobec których wierzytelności były objęte umową sprzedaży, takie jak ich imię, nazwisko, adres zamieszkania, nr PESEL, są danymi osobowymi podlegającymi ochronie, których dotyczy ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2014 r., Nr 1182 j.t. ze zm.). Podanie danych pozostałych dłużników nie było konieczne do dochodzenia przez powoda roszczeń przeciwko jednemu z dłużników (art. 23 ust. 4 pkt 2 tej ustawy). Z kolei ujawnienie danych dotyczących ceny nabycia wierzytelności mogłoby zostać uznane za czyn nieuczciwej konkurencji w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t,j. Dz. U. z 2003r., Nr 153, poz. 1503 ze zm.). Ponadto powyższe informacje były zbędne dla udowodnienia roszczeń przeciwko pozwanej. Dodać przy tym należy, że radca prawny nie ingerował w treść dokumentu, gdyż w oryginale jest ona w dalszym ciągu taka sama, a tylko z przyczyn wyżej wymienionych zasłonił pewne części poświadczonego za zgodność z oryginałem dokumentu. Rację ma powód, że forma tych dokumentów pozwala na zapoznanie się warunkami zawartej umowy sprzedaży wierzytelności oraz danymi identyfikującymi dochodzoną w tym sporze wierzytelność. Ponadto powód wyjaśnił, że z uwagi na znaczny rozmiar załącznika, przedstawił wyciąg z załącznika składający się z trzech stron – tytułowej, wskazującej wierzytelność przysługującą względem pozwanego oraz ostatniej z widocznymi podpisami osób umocowanych do reprezentacji stron umowy. Powód wyraźnie wskazał, iż z uwagi na ochronę danych osobowych celowo ukrył dane pozostałych dłużników, których należności były przedmiotem cesji. W jasny sposób zasygnalizował on przedmiot danych podlegających ukryciu oraz przyczynę takiego działania. Zachował przy tym należytą staranność wymaganą od podmiotów dysponujących danymi osobowymi podlegającymi ochronie. Treść załącznika wyraźnie określa między innymi poszczególne elementy, jakie składają się na łączną kwotę zakupionej przez cesjonariusza od cedenta wierzytelności względem J. A. oraz zawiera jego dane personalne. W tych zatem warunkach nabyta przez powoda, a dochodzona w niniejszym postępowaniu wierzytelność, została dostatecznie szczegółowo dookreślona i zindywidualizowana.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na zapisy umowy cesji, gdzie odpowiednio zastrzeżono poufność zawartej umowy oraz strony złożyły oświadczenie, że umowa ta jest jednocześnie umową przekazania zbioru danych osobowych dłużników w rozumieniu ustawy o ochronie danych osobowych, a nabywca staje się administratorem tych danych wchodzących w skład tego zbioru oraz ponosi pełną odpowiedzialność za ich przetwarzanie zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa (k. 46, 47). W związku z tym dokonane przez pełnomocnika powoda poświadczenia wierności oryginałom odpisów dokumentów korzystały z domniemania zgodności treści z prawdą (art. 244 § 1 k.p.c.). Domniemanie to nie zostało przez drugą stronę skutecznie obalone. W związku z tym należało przyjąć, że odpisy dokumentów są zgodne z oryginałami i na ich podstawie sąd dokonał ustaleń faktycznych w sprawie.

Co do zarzutu strony pozwanej odnośnie niewłaściwych poświadczeń notarialnych podpisów osób reprezentujących poprzedniego wierzyciela i powoda sąd pragnie zauważyć, że przepisy ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie w art. 97 wymagają jedynie aby poświadczenie zawierało datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, a na żądanie - również godzinę dokonania czynności, oznaczenie kancelarii, podpis notariusza i jego pieczęć. Przepis ten nie wymaga zatem, aby w poświadczeniu wskazano wprost dokument, którego poświadczenie dotyczy. Tym samym w ocenie sądu w niniejszej sprawie nie ma żadnych podstaw, aby zakwestionować fakt notarialnego poświadczenia podpisów złożonych pod w/w dokumentami.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Podstawą odpowiedzialności pozwanej jest ustanowiona na podstawie art. 65 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jednolity – Dz. U. z 2017 r. poz. 1007 z późn. zm.), hipoteka umowna zwykła na nieruchomości, której K. A. (1) jest właścicielem. Powyższa hipoteka zabezpiecza realizację umowy kredytu nr (...) na finansowanie działalności bieżącej w rachunku kredytowym z dnia 04 sierpnia 2000 r. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości.

Pozwana z racji ustanowienia opisanej wyżej hipoteki pozostaje zatem dłużnikiem rzeczowym strony powodowej. Podstawowym uprawnieniem wierzyciela z tytułu hipoteki jest prawo dochodzenia zaspokojenia z obciążonej nieruchomości, a podstawą egzekucji jest tytuł wykonawczy przeciwko właścicielowi obciążonej nieruchomości. Taki tytuł należy uzyskać przeciwko właścicielowi nieruchomości obciążonej hipoteką także wtedy, gdy nie jest on dłużnikiem osobistym z tytułu zabezpieczonej wierzytelności. Wedle ugruntowanego stanowiska judykatury powództwo wierzyciela hipotecznego przeciwko właścicielowi obciążonej nieruchomości jest powództwem o zasądzenie świadczenia pieniężnego zarówno w przypadku, gdy jest on dłużnikiem osobistym, jak i wtedy, gdy odpowiada tylko rzeczowo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2003 roku, sygn. akt V CK 19/02, Lex nr 602311).

W pierwszej kolejności należy rozważyć skuteczność podniesionego przez pozwaną zarzutu braku legitymacji czynnej strony powodowej. W ocenie sądu roztrząsanie w niniejszym postępowaniu, czy wszystkie dokumenty przedstawione do cesji były prawidłowo wypełnione i złożone jest w istocie zbędne w sytuacji, gdy istnienie wierzytelności przysługującej powodowi należało wywodzić z wpisu dotyczącego hipoteki zabezpieczającej wierzytelność.

Zgodnie z art. 71 ustawy o księgach wieczystych i hipotece (dalej: u.k.w.h.) w brzmieniu pierwotnym (Dz.U. 1982 nr 19 poz. 147), domniemanie istnienia prawa wynikające z wpisu hipotek obejmuje, jeżeli chodzi o odpowiedzialność z nieruchomości, także wierzytelność zabezpieczoną hipoteką. Przepis ten w powyższym brzmieniu znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie, bowiem zgodnie z art. 10 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2009, nr 131 poz. 1075) do hipotek zwykłych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej stosuje się przepisy ustawy w dotychczasowym brzmieniu. Zaś w niniejszej sprawie hipoteka zwykła na rzecz poprzednika prawnego powoda - (...) Banku (...) S.A. w B. - została wpisana do księgi wieczystej nieruchomości obciążonej w 2000 r. Następnie po zawarciu przez powoda z ww. Bankiem w dniu 16 grudnia 2016 r. umowy przelewu wierzytelności, w księgach wieczystych ujawniono zmianę po stronie wierzyciela hipotecznego.

Hipoteka, jako ograniczone prawo rzeczowe, korzysta z domniemania, że została wpisana zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym (art. 3). Jednakże domniemanie istnienia hipoteki nie rozciąga się na istnienie zabezpieczonej hipoteką wierzytelności. Dlatego art. 71 ww. ustawy rozszerzył domniemanie istnienia hipoteki, obejmując nim także wierzytelność zabezpieczoną hipoteką. W ten sposób wpis hipoteki jest dla wierzyciela hipotecznego - jeżeli chodzi o odpowiedzialność dłużnika rzeczowego z nieruchomości (rzeczową) - wystarczającą legitymacją. Za jej pomocą wierzyciel dochodzący realizacji swoich praw wynikających z hipoteki może powołać się na domniemanie wynikające z art. 71 w celu udowodnienia istnienia wierzytelności. Natomiast domniemanie to nie działa w stosunku do wierzytelności osobistej, której istnienie wierzyciel musi wykazać (art. 6 k.c.) (por. Stanisław Rudnicki „Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Przepisy o postępowaniu w sprawach wieczystoksięgowych. Komentarz.”, LexisNexis 2010, komentarz do art. 71). Stąd sam wpis hipoteki jest wystarczający dla uwzględnienia powództwa skierowanego przeciwko dłużnikowi rzeczowemu (wyrok SA w Katowicach z dnia 15 grudnia, I ACa 708/16). Dzięki temu wierzyciel hipoteczny jest zwolniony przy dochodzeniu wierzytelności z obowiązku udowodnienia, że przysługuje mu hipoteka i wierzytelność (postanowienie SN z dnia 17 listopada 2011 r, IV CSK 74/11).

W tym kontekście Sąd jest związany treścią księgi wieczystej i nie może samodzielnie kwestionować prawdziwości dokonanego wpisu. Niewątpliwie właściwą drogą do wykazania niezgodności stanu ujawnionego w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym jest powództwo w trybie art. 10 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Wyrok wydany w takiej sprawie stwierdzający takową niezgodność stanowiłby podstawę do dokonania prawidłowego wpisu - wykreślenia. Pozwana przyznała, że otrzymała z Sądu zawiadomienie o wpisaniu nowego wierzyciela w księdze wieczystej. A zatem jako uczestniczka postępowania o wpis miała możliwość kwestionowania wpisu w księdze wieczystej powoda jako wierzyciela hipotecznego we właściwym postępowaniu wieczystoksięgowym, jednakże z niej nie skorzystała, nie została bowiem złożona apelacja od dokonanego wpisu.

Niewątpliwie z treści zupełnego odpisu księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości pozwanej wynika, iż wpisane są w niej hipoteka umowna zwykła na zabezpieczenie kapitału kredytu. Jako wierzyciel hipoteczny wpisany jest powód. Podkreślić przy tym należy, iż wpis w księdze wieczystej w odniesieniu do zmiany treści hipoteki poprzez zmianę wierzyciela hipotecznego, jak wynika z zupełnego odpisu księgi wieczystej jest prawomocny, a tym samym wiążący dla Sądu orzekającego w niniejszej sprawie. Tym samym zachodzi w niniejszej sprawie domniemanie zarówno w odniesieniu do istnienia przysługującej powodowi przeciwko pozwanej wierzytelności, jak również co do osoby wierzyciela hipotecznego, a ewentualny dowód nieistnienia wierzytelności, lub też braku legitymacji czynnej powoda obciąża pozwaną. Pozwana nie sprostała ciążącemu na niej ww. obowiązkowi z art. 6 k.c. Przeciwko okolicznościom związanym z zawarciem umowy oraz domniemaniu z art. 71 u.k.w.h. nie zostały przeprowadzone przez pozwaną żadne dowody, zatem należało uznać je za niewątpliwe.

W konsekwencji, należało uznać, że strona powodowa wykazała legitymację czynną w niniejszym procesie.

Na marginesie sąd wskazuje, że abstrahując od powyższych rozważań, zarzuty pozwanej odnośnie braku wykazania skutecznego przelewu wierzytelności zabezpieczonych hipoteką z uwagi na przedłożenie do akt sprawy wybrakowanych dokumentów w postaci umowy cesji z dnia 16 grudnia 2016 r. wraz z załącznikami oraz jej nieważności z powodu braku wykazania umocowania osób reprezentujących strony przy zawieraniu ww. umowy, były chybione.

W zakresie kwestionowania przez pozwaną, iż przedłożone przez stronę powodową dokumenty nie mają waloru odpisów i nie zostały prawidłowo uwierzytelnione sąd odniósł się w części dotyczącej oceny dowodów i w związku z tym nie będzie powielać przedstawionej tam argumentacji co do bezzasadności ww. zarzutów.

Niesporne jest, że sama czynność bankowa, jaką była sprzedaż wierzytelności w drodze umowy przelewu, została zawarta w formie pisemnej określonej w art. 74 w zw. z 511 k.c. z podpisami notarialnie poświadczonymi (§ 14 pkt 6 umowy), zaś załącznik do umowy zawierający wykaz nabywanych wierzytelności stanowił jej integralną część (§ 14 pkt 3 umowy). Na obu ww. dokumentach podpisy zostały poświadczone przez notariuszy K. B. w dniu 16 grudnia 2016 r. i M. Z. w dniu 20 grudnia 2016 r. Sąd podziela również w pełni argumentację powoda w zakresie wykazania umocowania osób działających w imieniu stron umowy przelewu wierzytelności.

Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że same strony umowy cesji nie mają żadnych wątpliwości, że dokonały skutecznego przelewu portfela wierzytelności obejmujących także wierzytelność będącą przedmiotem niniejszego postepowania, czemu dały wyraz także w innych dokumentach w tym w postaci oświadczenia zbywcy wierzytelności o zapłacie ceny, jako potwierdzenia ziszczenia się warunku przejścia wierzytelności na powoda. W tym miejscu sąd wskazuje, że zarzut niespełnienia ww. warunku poprzez brak wskazania ceny nabycia wierzytelności jest oczywiście bezpodstawny, gdyż zbywca wierzytelności złożył niebudzące wątpliwości oświadczenie w tej kwestii z podpisami notarialnie poświadczonymi.

Nie można pominąć również faktu, że umowa przelewu wierzytelności z 16 grudnia 2000 r. odniosła skutek i objęła także dług J. A. wobec (...) Banku (...) S.A. w B. wynika z takich niewątpliwych faktów, jak uzyskanie przez powoda danych osobowych i adresowych dłużnika oraz kopii dokumentów potwierdzających istnienie, wysokość i egzekwowanie przez Bank wierzytelności wobec niego. Przede wszystkim zaś taki jednoznaczny wniosek płynie z wpisania powoda w księdze wieczystej jako wierzyciela hipotecznego na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi księgę wieczystą nr (...). Gdyby Bank nie zbył powodowi wierzytelności, z pewnością nie dopuściłby do ujawnienia się Funduszu w jego miejsce jako wierzyciela hipotecznego.
W kontekście poddawania nadal pod wątpliwość przez skarżącego legitymacji czynnej powoda, powyższe zachowania Banku byłyby nielogiczne, gdyby do cesji miało nie dojść. Należałoby wtedy zupełnie nieracjonalnie zakładać, że Bank ten miałby aprobować dochodzenie przez powoda we własnym imieniu i na własny rachunek wierzytelności przysługującej Bankowi nadal wobec J. A. jako jego kredytobiorcy czy pozwanej jako dłużniczki rzeczowej.

Nie mógł odnieść skutku w postaci oddalenia powództwa w niniejszej sprawie również zarzut pozwanej dotyczący braku wykazania wysokości dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia. Wysokość zobowiązania albowiem, należy również wywodzić z wysokości hipoteki zabezpieczającej wierzytelność powoda (art. 71 k.w.h.). Niemniej jednak wbrew twierdzeniom pozwanej powód należycie wykazał także powyższą okoliczność przedstawiając umowę kredytu łączącą dłużnika osobistego J. A. z poprzednim wierzycielem (...) Bankiem (...) S.A. w B., bankowy tytuł egzekucyjny, postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności ww. tytułowi egzekucyjnemu, oraz załącznika do umowy przelewu wierzytelności dostatecznie indywidualizującego wierzytelność w tym w zakresie pozostałego do spłaty kapitału. Ponadto w takcie zeznań pozwana przyznała, iż należności wynikające umowy kredytu nie były spłacane przez jej ojca, co skutkowało wszczęciem egzekucji komorniczej i licytacją części jego majątku. Pozwana nie wykazała przy tym, jaka kwota z należnej wierzycielowi została zaspokojona. Oczywistym jest, iż nie sposób obciążać powoda ciężarem wykazania okoliczności negatywnej, iż oznaczona kwota świadczenia należnego od J. A. nie została przez niego spłacona i w tym zakresie za wiarygodne uznać należy twierdzenia powoda. Wobec powyższego żądanie pozwu uznać należało za uzasadnione również co do wysokości. Zauważyć należy również, iż dochodzone w niniejszej sprawie roszczenia mieściły się w zakresie zabezpieczającej je hipoteki.

K. A. (2) dążąc do uwolnienia się od odpowiedzialności przed zasądzeniem od siebie jako dłużnika hipotecznego określonej kwoty zabezpieczonej hipoteką podniosła również zarzut jego przedawnienia. Wskazała, że roszczenie stało się wymagalne w dniu 30 lipca 2001 r. zatem przedawniło się najpóźniej po upływie 3 lat od tej daty. Na potwierdzenie zasadności powyższego zarzutu przywołała uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16 zgodnie z którą, nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. W tym stanie rzeczy w ocenie pozwanej należy stwierdzić, że nie nastąpiła przerwa w biegu przedawnienia, a zatem roszczenie uległo przedawnieniu i nie może być skutecznie dochodzone.

Sąd uznał zarzut przedawnienia za nieskuteczny co do zasady.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Z racji tego, że roszczenia banku udzielającego kredytu w stosunku do kredytobiorcy – osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej są zawsze roszczeniami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej ich termin przedawnienia wynosi, jak słusznie podniósł pozwany, trzy lata. Stanowisko to znajduje aprobatę w ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2003 roku, I CKN 316/01, OSNC 2004/7-8/117, OSP 2005/7-8/94, Biul. SN 2004/8/7). Nadto należy wskazać, że najpóźniej wraz z należnością główną ulegają przedawnieniu odsetki za opóźnienie (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 roku, III CZP 42/04, OSNC 2005/9/149).

Jednakowoż w myśl art. 77 u.k.w.h. w brzmieniu obowiązującym do dnia 20 lutego 2011 roku a mającym zastosowanie w realiach rozpoznawanej sprawy z mocy art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 roku o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Przywołana regulacja wprowadza ogólną zasadę, że przedawnienie wierzytelności hipotecznej nie wpływa na uprawnienie wierzyciela hipotecznego dotyczącego dochodzenia zaspokojenia z przedmiotu hipoteki, pociąga za sobą jedynie skutki w sferze obligacyjnej. Zgodnie z art. 77 zd. 1 u.k.w.h. hipoteka pozostaje w mocy niezależnie od tego, jak długo istnieje i jest wymagalna zabezpieczona wierzytelność. W konsekwencji właścicielowi przedmiotu hipoteki nie przysługuje zarzut przedawnienia jako skuteczny środek obrony przeciwko powództwu wierzyciela hipotecznego i to niezależnie od tego czy jest dłużnikiem osobistym, czy tylko rzeczowym. Odpowiedzialność rzeczowa jest wyłączna, dłużnik osobisty może bronić się zarzutem przedawnienia, jeśli nie jest jednocześnie dłużnikiem rzeczowym. Jeśli nim jest, a dojdzie do przedawnienia i dłużnik zgłosi taki zarzut, to będzie odpowiadał jedynie rzeczowo, a sąd uwzględniając powództwo ograniczy zgodnie z art. 319 k.p.c. jego odpowiedzialność do obciążonej nieruchomości. Przepis ten wzmacnia pozycję prawną wierzyciela hipotecznego w stosunku do właściciela nieruchomości obciążonej (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2012 roku, I ACa 1374/11, LEX nr 1120014).

W rozpoznawanej sprawie pozwana ma status dłużnika rzeczowego, w związku z czym w związku z art. 77 u.k.w.h. nie przysługuje jej jako dłużnikowi rzeczowemu prawo do zgłoszenia zarzutu przedawnienia.

W sprawie nie mógł również odnieść oczekiwanego skutku zarzut naruszenia przez powoda prawa podmiotowego i w związku z tym żądanie udzielenia pozwanej ochrony w oparciu o art. 5 k.c. Okoliczność, że pozwana podczas zawierania umowy darowizny nie zdawała sobie sprawy z tego co oznacza obciążenie nieruchomości hipoteką, nie świadczy o nadużyciu prawa przez powoda, który domaga się zaspokojenia wierzytelności zabezpieczonej na tej nieruchomości. Po pierwsze skoro pozwana oświadczyła, że notariusz poinformował ją o zabezpieczeniach ustanowionych na nieruchomości w postaci hipoteki a nadto miała ona wiedzę o długach ojca skutkujących prowadzeniem wobec niego egzekucji komorniczej, trudno uznać powyższe wywody pozwanej za wiarygodne. Dodatkowo wiek pozwanej w chwili zawierania umowy tj. 23 lata pozwala na założenie, że jako osoba dorosła miała ona podstawową wiedzę, że hipoteka stanowi zabezpieczenie długu na nieruchomości. Ponadto notariusz zgodnie z art. 80 § 3 ustawy o notariacie jest obowiązany udzielać stronom niezbędnych wyjaśnień dotyczących dokonywanej czynności notarialnej i skutków prawnych zamierzonej czynności. W ocenie sądu to darczyńca przed udzieleniem darowizny pozwanej powinien był starannie wyważyć konsekwencje tej czynności zarówno w sferze majątkowej, jak i pod kątem dobrze pojętych interesów i zaspokojenia potrzeb rodziny i nie można w tym kontekście przerzucać odpowiedzialności na powoda za negatywne skutki działań ojca pozwanej w postaci braku wywiązania się z ciążących nim zobowiązań kredytowych i rzekomego niepoinformowania córki o istniejących obciążeniach hipotecznych na darowanej nieruchomości. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że pozwana od wielu lat nie zamieszkuje w nieruchomości obciążanej hipoteką, w której na stałe przebywa brat z rodziną. Sąd nie podzielił zatem zarzutu pozwanej, jakoby żądanie zapłaty od niej części kwoty zabezpieczenia hipotecznego, to jest do kwoty 100.000 zł było działaniem stanowiącym nadużycie prawa w świetle art. 5 k.c., jako sprzeczne z zasadą pewności i uczciwości obrotu oraz racjonalności w korzystaniu z instytucji zabezpieczeń rzeczowych. Celem hipoteki jest przecież zabezpieczenie wierzytelności, czyli wzmocnienie sytuacji prawnej wierzyciela, co do jej zaspokojenia (art. 65 ust. 1u.k.w.h), zaś ustanowienie hipoteki na zabezpieczenie wierzytelności przysługującej innemu podmiotowi zawsze łączy się z ryzykiem i dochodzenie przez wierzyciela zaspokojenia z nieruchomości nie może być oceniane jako nadużycie prawa podmiotowego określone w art. 5 k.c.

Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 100.000 zł tytułem części niespłaconej kwoty zaciągniętego przez dłużnika osobistego J. A. kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa tj. 20 listopada do dnia zapłaty. Podstawę prawną rozstrzygnięcia w tym zakresie stanowi przepis art. 65 ust. 1 u.k.w.h oraz przepisy powołane w treści uzasadnienia.

Odnośnie do odsetek ustawowych od żądanej wierzytelności zabezpieczonej hipoteką od dłużników rzeczowych, to zakaz ich dochodzenia nie jest objęty dyspozycją art. 77 u.k.w.h. O tyle więc powód mógł się domagać odsetek za opóźnienie od kwoty 100.000 zł od dnia wniesienia pozwu.

Zgodnie z art. 77 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 lutego 2011 r., przedawnieniu podlega roszczenie o odsetki umowne wynikające z umowy kredytowej i odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia jako stanowiące wierzytelności dłużnika osobistego zabezpieczone hipoteką także wtedy, gdy dłużnik rzeczowy jest jednocześnie dłużnikiem osobistym. Wyjątek ten nie obejmuje odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia przez dłużnika rzeczowego. ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 19 stycznia 2012 roku, VI ACa 1082/11, Apel.-W-wa 2012/1/10).

Roszczenie kierowane do dłużnika rzeczowego staje się wymagalne, zgodnie z art. 455 k.c., z chwilą wezwania go do zapłaty i pozostaje on w opóźnieniu, jeśli nie spełni świadczenia niezwłocznie. Odsetki w takim wypadku powstają w związku z wymagalnością wierzytelności dochodzonej bezpośrednio od dłużnika rzeczowego i dotyczą jego opóźnienia. Zakaz wyrażony w art. 77 zdanie drugie u.k.w.h. obejmuje natomiast odsetki związane z opóźnieniem w uiszczeniu przedawnionej wierzytelności przysługującej wobec dłużnika osobistego.

Jednocześnie kierując się art. 319 k.p.c. Sąd zastrzegł pozwanej prawo do powoływania się na ograniczenie odpowiedzialności do nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...). Jak podkreślono wyżej, treść pozwu wskazuje, że powód dochodził roszczenia jako wierzyciel hipoteczny od dłużnika hipotecznego, więc odpowiedzialność pozwanej jest wyłącznie rzeczowa – odpowiada on jedynie nieruchomością na której ustanowiono hipotekę, stąd wierzyciel może skierować egzekucję przeciwko pozwanemu wyłącznie do tej nieruchomości.

Dodatkowo podzielając stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w uchwale z dnia 20 maja 2005 r. sygn.. akt III CZP 24/2005 stwierdzić należy, iż przepis art. 69 u.k.w.h. w brzmieniu obowiązującym do dnia 20 lutego 2011 r. zgodnie, z którym w granicach przewidzianych w odrębnych przepisach hipoteka zabezpiecza także roszczenia o odsetki nieprzedawnione oraz przyznane koszty postępowania, w zakresie dotyczącym rozmiaru odsetek za opóźnienie oraz kosztów postępowania objętych zabezpieczeniem przy hipotece odsyła do art. 1025 k.p.c. Przepis art. 1025 § 3 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 20 lutego 2011 r. stanowił, iż w równym stopniu z należnością ulegają zaspokojeniu odsetki i koszty postępowania. Jednakże z pierwszeństwa równego z należnościami czwartej, piątek i ósmej kategorii korzystają odsetki tylko za dwa ostatnie lata przed przysądzeniem własności. Z § 1 cytowanego przepisu wynika, iż należności dochodzone przez powoda w niniejszej sprawie należą do kategorii piątej, a tym samym § 3 powołanego przepisu znajdzie do nich zastosowanie. Mając na uwadze powyższe, należało, zgodnie z żądaniem pozwu, zastrzec pozwanej prawo powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialność pozwanej w zakresie zasądzonych na rzecz powoda kwot do odsetek ustawowych za dwa ostatnie lata przed przysądzeniem własności należącej do pozwanej nieruchomości, z której zaspokojenia dochodzi powód.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając nimi stronę pozwaną zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik postępowania. Na koszty postępowania w sprawie składają się opłata sądowa od pozwu oraz koszt uzyskania odpisu zupełnego z księgi wieczystej nr KW (...) uiszczone w całości przez powoda, a także zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika powoda zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

SSO Jolanta Czajka-Bałon