Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Jacek Grudziński

Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Oszczypała

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 roku w Pile

sprawy z powództwa (...) SA z siedzibą w W.

przeciwko S. K. (1)

o zapłatę

1.  Oddala powództwo;

2.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego 5.417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Jacek Grudziński

Sygn. akt XIV C 670/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 listopada 2022 r. powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o to, aby pozwany S. K. (1) zapłacił na rzecz powoda 75.591,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przypisanych oraz o zasądzenie zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na rozprawie dnia 3 grudnia 2024 r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany S. K. (1) od 2000 roku jest komornikiem przy Sądzie Rejonowym w Pile.

W okresie od 20 marca 2020 r. do 16 maja 2022 r. na terenie Rzeczpospolitej Polskiej obowiązywał stan pandemii w związku z epidemią COVID-19.

Zgodnie z art. 21a ustawy z 4.07.2019 r. o systemie instytucji rozwoju Rada Ministrów powierzyła powodowi realizację programu rządowego pn. Tarcza (...) Funduszu (...) dla Małych i Średnich Firm.

Szczegółowe zasady realizacji wsparcia w ramach przedmiotowego programu znalazły się w załączniku do uchwały nr 50/2020 Rady Ministrów z 27.04.2020 r. w sprawie programu rządowego „Tarcza finansowa (...) Funduszu (...) dla małych i średnich firm”, a także Regulaminie ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza finansowa dla małych i średnich firm”.

Z dokumentów tych wynika, że beneficjentem programu mógł być wyłącznie przedsiębiorca w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z 6.03.2018 r. – Prawo przedsiębiorców, pod warunkiem uznania, że podmiot ten spełnia warunki przyznania mu statusu mikroprzedsiębiorcy albo małego lub średniego przedsiębiorcy, oraz wystąpienia przez ten podmiot ze stosownym wnioskiem do (...) S.A. (§ 1 ust. 2 regulaminu).

Zasadniczym celem programu – w myśl § 2 ust. 2 regulaminu – była realizacja podstawowego interesu ekonomicznego Rzeczypospolitej Polskiej w postaci zapewnienia stabilności przedsiębiorstw i gospodarki. Program kierowany był do beneficjentów, którzy łącznie wytwarzają istotną część polskiego (...). Program miał na celu zapobiegnięcie ryzyku masowej upadłości beneficjentów oraz zwolnień ich pracowników na skutek znaczących zakłóceń w funkcjonowaniu gospodarki w związku z epidemią COVID-19.

Jak zatem wynika z powyższego, program skierowany był do przedsiębiorców, a jego podstawowym zadaniem było zmniejszenie ryzyka ich upadłości wespół z ochroną miejsc pracy.

Szczególne warunki wsparcia finansowego oraz zobowiązania beneficjanta programu określała umowa subwencji finansowej zawieranej pomiędzy (...) S.A, a przedsiębiorcą ubiegającym się subwencję finansową.

Umowy subwencji były zawierane z beneficjentami programu za pośrednictwem systemu bankowego z wykorzystaniem środowiska informatycznego i sieciowego udostępnianego przez banki. Wniosek o udzielenie subwencji finansowej udostępniany był w bankowości elektronicznej banku wyłącznie jako interfejs i służył zebraniu wszelkich oświadczeń składanych przez przedsiębiorstwo starającego się o subwencję finansowo. W dalszej kolejności oświadczenia wpisane przez przedsiębiorcę we wniosku implementowane były do projektu umowy subwencji finansowej udostępnianej w systemie bankowości elektronicznej, która następnie była podpisywana przez przedsiębiorcę z wykorzystaniem narzędzi autoryzacyjnych banku, w którym aplikował o subwencję.

/ dowód: regulamin ubiegania się o udział w programie (k. 34-50)/

W maju 2020 roku Krajowa Rada Komornicza zwróciła się do Ministerstwa Sprawiedliwości o dokonanie wykładni uprawnień komorników sądowych do uzyskania pomocy w ramach Tarczy Finansowej (...). W piśmie z dnia 19 czerwca 2020 r. skierowanym do Prezesa Krajowej Rady Komorniczej Sekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości S. K. (2) wskazał, że w ocenie Ministra Sprawiedliwości komornicy sądowi są zrównani przez ustawodawcę z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą, zatem przysługuje im uprawnienie do korzystania z pomocy, z której korzystają przedsiębiorcy w okresie pandemii.

/ dowód: pismo Sekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości z dni 19 czerwca 2020r. (k. 152-153)/

W lipcu 2020 r. pozwany za pośrednictwem formularza aplikacyjnego, złożył wniosek o przyznanie subwencji finansowej. We wniosku pozwany wskazał, że jest komornikiem i z tego tytułu zatrudnia 7 osób na pełen etat oraz jedną osobę na ½ etatu. Pozwany ubiegał się o dofinansowane w łącznej kwocie 96.000 zł.

Po poprawnym wprowadzeniu przez pozwanego danych w formularzu wniosku, w bankowości elektronicznej został wygenerowany projekt umowy subwencji finansowej. Tak wygenerowany projekt subwencji finansowej został następnie popisany przez obie strony- najpierw przez pozwanego za pomocą narzędzi autoryzacyjnych przekazanych przez bank, a następnie przez bank w imieniu powoda.

Tym samym doszło do zawarcia pomiędzy stronami umowy subwencji finansowej nr (...) z dnia 9 lipca 2020 r.

Zgodnie z § 3 ust. b umowy o subwencji finansowej z dnia 9 lipca 2020r.: otrzymana przez przedsiębiorcę subwencja finansowa podlega zwrotowi w przypadku prowadzenia działalności przez przedsiębiorcę w całym okresie 12 miesięcy od dnia przyznania subwencji finansowej w kwocie stanowiącej 25% wartości subwencji finansowo bezwarunkowo.

/ dowód: umowa subwencji finansowej z dnia 9 lipca 2020r. (k. 52-61)/

Na podstawie wyżej opisanej umowy pozwany otrzymał subwencję finansową w łącznej kwocie 84.000 zł, obejmującej 7 etatów pracowniczych. Pieniądze zostały przelane na tzw. rachunek wydatkowy. Pozwany przeznaczył w.w. pieniądze na wypłatę wynagrodzeń dla pracowników i opłat tytułem składek na ubezpieczenia społeczne. Tytułując każdy z dokonywanych przelewów pozwany podawał, że wypłacane środki pochodzą ze środków (...) S.A.

/ dowody: potwierdzenie dokonania wypłaty( k. 66), przesłuchanie pozwanego ( k. 159-160)/

Po wypłacie subwencji finansowej, powód doszedł do wniosku, że pozwany nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ustawa prawo przedsiębiorców i nie może być beneficjentem programu uprawnionym do otrzymania subwencji finansowej.

Pismem z dnia 9 grudnia 2020 r. powód wezwał pozwanego do zwrotu wypłaconej subwencji finansowej. Pozwany otrzymał wezwanie do zwrotu w dniu 14 grudnia 2020 r.

Pismami z dnia 21 lipca 2021 r. oraz 5 sierpnia 2021 r. pozwany przesłał powodowi oświadczenie o rozliczenie udzielonej mu subwencji finansowej wraz z prośba o wskazanie rachunku bankowego właściwego do dokonania rozliczenia. Korespondencja nie mogła zostać przesłana za pomocą bankowości elektronicznej, bowiem umowa została zablokowana w systemie bankowości z uwagi na wystosowanie przez powoda wezwania do zwrotu subwencji finansowej w całości.

Pismem z dnia 29 września 2021 r. powód poinformował pozwanego, że nie zaszły okoliczności uzasadniające możliwość złożenia oświadczenia o rozliczeniu subwencji.

W dniu 12 października 2021 r. pozwany dokonał zwrotu części subwencji w kwocie 21.000 zł stanowiącej 25 % wartości subwencji zgodnie z § 3 ust. b umowy o subwencji finansowej z dnia 9 lipca 2020r.

/ dowód: wezwanie do zwrotu subwencji wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 68-70)/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następującą ocenę dowodów.

Za wiarygodne należało uznać wszystkie dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, gdyż ich wiarygodność i moc dowodowa nie były kwestionowane w toku postępowania.

Na rozprawie dnia 3 grudnia 2024 r. na podstawie art. 235 ² § 1 i 2 k.p.c. sąd pominął dowód z zeznań świadków wnioskowanych przez powoda, albowiem stan faktyczny w niniejszej sprawie był bezsporny, a tym samym dowód z zeznań świadków nie miał żadnego znaczenia dowodowego w niniejszej sprawie.

Pozwany zeznawał w sposób wiarygodny i zgodny z reszta materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy. Pozwany opisał w jaki sposób ubiegał się o sporne dofinansowanie oraz na jaki cel przeznaczył otrzymane środki. Przedstawione przez pozwanego okoliczności są zgodne z treścią zgromadzonych w aktach dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód jako podstawę swojego roszczenia wskazywał niewywiązanie się przez komornika z łączącej strony sporu umowy subwencji, a tym samym zasadność zwrotu subwencji na podstawie § 3 ust. 6 umowy.

Zgodnie z § 3 ust. 6 łączącej strony umowy subwencji: „ w przypadku stwierdzenia nieprawdziwości informacji lub oświadczeń zawartych w umowie, (...) S.A. może podjąć decyzję o zwrocie przez przedsiębiorcą całości lub części subwencji finansowej”.

Istotą sporu jest ustalenie czy pozwany składając wniosek o przyznanie subwencji złożył nieprawdziwe oświadczenie lub podał nieprawdziwą informację. „Nieprawdziwy” to niezgodny z prawdą, nierzeczywisty, fałszywy. Z zasady zamiarem składającego nieprawdziwe oświadczenie jest wywołanie fałszywego obrazu rzeczywistości, wprowadzenie kogoś w błąd.

W maju 2020 r. Krajowa Rada Komornicza zwróciła się do Ministerstwa Sprawiedliwości o dokonanie wykładni uprawnień komorników sądowych do uzyskania pomocy w ramach Tarczy Finansowej (...). W piśmie z dnia 19 czerwca 2020 r. skierowanym do Prezesa Krajowej Rady Komorniczej Sekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości S. K. (2) wskazał, że w ocenie Ministra Sprawiedliwości komornicy sądowi są zrównani przez ustawodawcę z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą, zatem przysługuje im uprawnienie do korzystania z pomocy, z której korzystają przedsiębiorcy w okresie pandemii.

Pozwany wniosek o subwencję złożył w lipcu 2020 roku, czyli po uzyskaniu przez Krajową Radę Komorniczą stanowiska Ministerstwa Sprawiedliwości, które to stanowisko w sposób jednoznaczny wskazywało, że komornicy mogą się ubiegać o subwencję tak jak przedsiębiorcy.

Nie sposób wiec uznać, że pozwany działał w złej wierze składając wniosek o subwencję, albowiem przed złożeniem wniosku komornicy otrzymali niejako przyzwolenie z Ministerstwa Sprawiedliwości na składanie takich wniosków.

Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (j. t. Dz. U. z 2024 r., poz. 236). Zgodnie z tymi przepisami, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Przedsiębiorcami są także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Status prawny komorników reguluje ustawa z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (j. t. Dz. U. z 2024 r., poz. 1458), zgodnie z którą komornik jest funkcjonariuszem publicznym (art. 2 ust.1) oraz organem władzy publicznej w zakresie wykonywanych czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym ( art. 3 ust.1).

Komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie dzielności gospodarczej. Komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej (art. 33 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych).

Jednocześnie nie sposób nie zauważyć, że komornicy są podmiotami, których sposób zorganizowania i funkcjonowania jest podobny do działalności przedsiębiorców. Komornicy organizują bowiem i prowadzą kancelarię komorniczą, zatrudniają pracowników na podstawie umowy o pracę, umowy o dzieło lub umowy o świadczenie usług, a koszty działalności, takie jak koszty osobowe i rzeczowe, komornicy pokrywają z uzyskanych przez siebie opłat prowizyjnych i z opłat komorniczych innych niż opłaty egzekucyjne. Do komorników stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniu opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych dotyczących osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą (art. 33 ust. 3).

Z jednoznacznego stanowiska Sekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości z dnia 19 czerwca 2020 r. wynika, iż pomimo wątpliwości związanych ze statusem komorników sądowych jako przedsiębiorców, pojawiających się przy okazji ubiegania się przez komorników sądowych o przedmiotowe subwencje, organ władzy wykonawczej (tj. Rada Ministrów), który utworzył ten program i jedynie przekazał do realizacji (...) S.A., uznał, iż komornicy sądowi mogą korzystać z programu, a ewentualne wyłączenie nie wynika z brzmienia obecnie obowiązującego przepisów, a nie właściwego ich stosowania przez organy wpłacające środki pomocowe (pismo Sekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości z dnia 19 czerwca 2020 r.).

Komornicy sądowi, w tym samym pozwany, składając wnioski w systemie bankowości elektronicznej, składali je zgodnie ze stanowiskiem swojego organu nadzoru, czyli Ministra Sprawiedliwości, będącego członkiem Rady Ministrów - twórcy Programu.

Koncepcja ta początkowo była również uwzględniania przez powoda, który grupę komorników sądowych zakwalifikował do przyznania świadczeń, o czym świadczy chociażby podpisanie przez powoda i pozwanego będącego komornikiem sądowym, przedmiotowej umowy.

Fakt, że następnie Ministerstwo Sprawiedliwości zmieniło swoją wykładnię, uznając że stanowisko (...) S.A. w zakresie żądania zwrotu subwencji wobec niespełnienia przez komorników sądowych statusu beneficjenta jest słuszne, nie może obciążać pozwanego, który w dacie wnioskowania kierował się zasadą zaufania obywatela do Państwa, które wówczas dopuszczało możliwość ubiegania się o dofinansowanie przez komorników sądowych i to po zapoznaniu się z wątpliwościami tejże grupy zawodowej. Komornicy sądowi wykazali się należytą starannością, uzależniając złożenie wniosku o wypłatę dofinansowania od potwierdzenia takiej możliwości przez organy władzy państwowej, uznając, że sporny program posługuje się znaczeniem przedsiębiorcy w znaczeniu funkcjonalnym, a nie literalnym. Wszystkie powyższe okoliczności wskazują na to, iż status komorników sądowych jako potencjalnych beneficjentów subwencji, był niewątpliwie przedmiotem rozbieżnych wykładni.

W związku z tym, oświadczenia ubiegających się subwencję komorników sądowych co do ich statusu i prowadzonej działalności, nie mogą być kwalifikowane jako oświadczenia nieprawdziwe, były one bowiem zgodne z ówczesną oceną statusu komorników sądowych stosowaną przez samego powoda. W tym miejscu wyraźnie podkreślić należy, że informacja o przedmiocie działalności pozwanego tj. informacja, że jest on komornikiem sądowym, wpisana została wprost w treści składanego przez pozwanego wniosku o subwencję jak i w treść umowy. Trudno więc zrozumieć stanowisko powoda, iż dopiero do dokonaniu ustaleń powziął on wiadomość z jakim podmiotem została zawarta umowa i na rzecz jakiego podmiotu wydana została decyzja. Stanowisko powoda nie ma żadnego uzasadnienia i jest niespójne z dokonywanymi przez niego wcześniej czynnościami.

Nie sposób również przyjąć argumentów powoda, iż w celu zapewnienia szybkości przyznania środków nie dokonywał analizy poszczególnych wniosków o udzielenie subwencji i nie dokonywał weryfikacji prawdziwości lub zgodności z prawem złożonych oświadczeń. Twierdzenia te bowiem stoją w sprzeczności z treścią Regulaminu ubiegania się o udział w programie „Tarcza finansowa (...) Funduszu (...) dla małych i średnich firm” w szczególności § 12 regulaminu, w którym określono zasady rozpatrywania wniosków. Powód na etapie złożenia wniosków miał obowiązek ich weryfikacji pod kątem spełnienia przez beneficjenta warunków programowych, a w celu weryfikacji prawdziwości oświadczeń złożonych przez beneficjentów we wniosku mógł pozyskiwać informacje od osób trzecich i organów administracji, w tym między innymi od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Ministra Finansów i Krajowej Administracji Skarbowej (§ 12 ust. 4 Regulaminu). Dopiero po wnikliwej analizie danych powód winien podjąć decyzję o tym czy subwencja się należy beneficjentowi.

Powód był zatem zobowiązany do weryfikacji oświadczeń składanych przez pozwanego już na etapie ich wpłynięcia za pośrednictwem systemu bankowego. Dla pozwanego ostatecznym potwierdzeniem, iż może stać się beneficjentem programu była pozytywna weryfikacja złożonego przez niego wniosku oraz podpisanie w dniu 9 lipca 2020 r. umowy subwencji finansowej.

W ocenie Sądu strona powodowa nie może się w chwili obecnej powoływać na nieprawdziwość oświadczeń złożonych we wniosku w sytuacji, gdy te dane winny być weryfikowane przez powoda w dacie złożenia wniosku, stosownie do § 12 regulaminu. Kwestia tego, że pozwany jest komornikiem była znana powodowi w chwili składania przez pozwanego wniosku o subwencję i nie była wówczas przez powoda kwestionowana.

Skoro zatem w dacie skłania wniosku, powód miał wiedzę, że pozwany jest kornikiem sądowym, to obecnie nie może się on powoływać na uprawienie do następczej weryfikacji danych zawartych we wniosku o udzielenie subwencji i na tej podstawie domagać się zwrotu subwencji.

Podsumowując, podstawą żądania zwrotu wypłaconej pozwanemu subwencji finansowej nie może być § 6 ust. 3 łączącej strony umowy, gdyż pozwany, ani nie przekazał powodowi nieprawdziwych informacji, ani też nie złożył nieprawdziwych oświadczeń.

Nietrafna jest również argumentacja powoda, iż jego roszczenie może znajdować uzasadnienie na gruncie art. 471 k.c. zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Pozwany wykorzystał bowiem przekazane mu w ramach subwencji środki finansowe zgodnie z umową tj. na pokrycie bieżących kosztów prowadzenia działalności. Kwotę otrzymanej subwencji pozwany przeznaczył na uregulowanie zobowiązań wobec Urzędu Skarbowego oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jak również tytułem wynagrodzeń dla swoich pracowników. Okoliczność ta nie została przez powoda zanegowana w treści pozwu. Nie można mówić o niewykonaniu przez pozwanego umowy lub jej nienależytym wykonaniu. Wbrew twierdzeniem powoda pozwany wykonał zawartą przez strony umowę zgodnie z jej treścią i celem.

W związku z tym, iż w niniejszej sprawie nie można mówić o złożeniu przez pozwanego nieprawdziwych oświadczeń, nie może być też być też mowy o popełnieniu przez pozwanego czynu niedozwolonego. Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności z art. 415 k.c. są: zaistnienie zdarzenia powodującego szkodę, wystąpienie szkody, adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem szkodzącym, a szkodą. Sprawcy czy niedozwolonego należy przypisać bezprawność rozumianą jako sprzeczność zachowania z normami szeroko porządku prawnego oraz winę. W niniejszej sprawie nie wystąpiła żadna z w.w. przesłanek. Zachowanie pozwanego w toku ubiegania się o subwencję nie nosiło znamion zawinienia, co czyni roszczenie powoda rozpatrywane na gruncie przepisów kodeksu cywilnego o czyn niedozwolony całkowicie bezzasadnym.

Jako podstawa do uznania istnienia po stronie pozwanego obowiązku zwrotu udzielonej subwencji nie mogą być wskazywane także przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Podstawą uzyskania subwencji przez pozwanego była zawarta przez strony umowa. Z oczywistych względów nie można rozważać bezpodstawnego wzbogacenia w sytuacji, gdy źródłem przysporzenia jest umowa. Istotne jest również i to, że pozwany uzyskane środki przeznaczył na płace dla pracowników i świadczenia od nich pochodne. Z pewnością więc pozwany nie jest już „bezpodstawnie” wzbogacony.

W związku z powyższym Sąd w punkcie pierwszym oddalił powództwo.

W myśl art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Natomiast do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (§ 3).

W przedmiotowej sprawie stroną przegrywając jest powód, zaś do kosztów procesu poniesionych przez pozwanego zaliczyć należy koszty zastępstwa procesowego w wysokości 5.400 zł (zgodnie z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie), oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Tym samym w punkcie drugim wyroku, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego 5.417 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. O odsetkach od zasądzonej tytułem kosztów procesu kwoty orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Jacek Grudziński