Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Jacek Grudziński

Protokolant prot. sąd. Kamila Sucharkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2020 r. w Pile

sprawy z powództwa Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W.

przeciwko L. B. (1) i W. M. (1)

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanych L. B. (1) i W. M. (1) na rzecz powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwotę 106.200 zł (sto sześć tysięcy dwieście złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 maja 2018 r. do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że zaspokojenie roszczenia przez jedną z pozwanych, zwalnia drugą;

2.  Zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda 5.310 zł (pięć tysięcy trzysta dziesięć złotych) tytułem opłaty od pozwu i 5.417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

3.  Zasądza od Skarbu Państwa-Sąd Okręgowy w Poznaniu na rzecz radcy prawnego M. N. kwotę 4.428 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych) tytułem nieopłaconych kosztów zastępstwa procesowego z urzędu;

4.  Zasądza od Skarbu Państwa-Sąd Okręgowy w Poznaniu na rzecz radcy prawnego A. C. kwotę 4.428 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych) tytułem nieopłaconych kosztów zastępstwa procesowego z urzędu.

J. G.

Sygn. akt XIV C 987/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 października 2018 r. powód Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych L. B. (1) i W. M. (1) kwoty 106.200 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 maja 2018 r. do dnia zapłaty. W dniu 3 października 1998 r. pozwana W. M. (2) kierując samochodem marki R. nr rej. (...) (którego właścicielem była pozwana L. B. (2)) potrąciła pieszego H. O.. W wyniku obrażeń poniesionych w dniu wypadku, H. O. zmarł dnia 6 października 1998 r. W dniu wypadku samochód marki R. nr rej. (...) nie był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej, w związku z czym do wypłaty odszkodowania zobowiązany był powód. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wypłacił w związku z zaistniałym zdarzeniem kwotę:

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę H. O. po śmierci ojca H. O.;

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę R. O. (1) po śmierci ojca H. O.;

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę R. O. (2) po śmierci ojca H. O.;

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę K. O. po śmierci ojca H. O.;

oraz 200 zł tytułem kosztów likwidacji. Łącznie powód wypłacił kwotę 106.200 zł.

Pismem z dnia 28 października 2019 r. powód zmodyfikował swoje stanowisko w ten sposób, że wniósł o zasadzenie od pozwanych L. B. (2) i W. M. (2) kwoty 106.200 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 maja 2018 r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jedną z nich zwalnia drugą, przy czym aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy pozostają zobowiązani.

W odpowiedzi na pozew pozwana L. B. (1) wniosła o oddalenie powództwa w całości. Zdaniem pozwanej L. B. (2) powództwo jest bezzasadne, albowiem w dniu 3 października 1998 r. pozwana nie kierowała pojazdem i tym samym nie jest sprawcą szkody. Ponadto zdaniem pozwanej roszczenia najbliższych członków rodziny H. O. uległy przedawnieniu, w związku z czym powód nie miał obowiązku ich uiszczania. Pozwana wskazała również, że pominięcie przez powoda instytucji przedawnienia i zdecydowanie się na wypłatę nie może stanowić uzasadnionej podstawy dochodzenia roszczenia wobec pozwanej. Ponadto zdaniem pozwanej rozważenia wymagałoby przyczynienie się zmarłego poszkodowanego do powstania szkody, stąd koniecznym jest zapoznanie się z aktami sprawy karnej.

W odpowiedzi na pozew pozwana W. M. (1) wniosła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana wniosła o rozważenie przyczynienia się zmarłego poszkodowanego do powstania szkody, na podstawie akt sprawy karnej.

Na rozprawie dnia 13 października 2020 r. strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 1998r. L. B. (1) zakupiła w komisie samochodowym, samochód marki R. nr rej. (...). W dniu 13 maja 1998 r. samochód został zarejestrowany na L. B. (2) w oparciu o w.w. umowę sprzedaży. L. B. (2) nie posiadała prawa jazdy. Zakupionym samochodem chciała jeździć po zdaniu egzaminu na prawo jazdy. L. B. (1) nie ubezpieczyła od odpowiedzialności cywilnej zakupionego przez siebie samochodu.

W dniu 3 października 1998 r. W. M. (1) przyszła do domu swojej koleżanki L. B. (1). Kobiety razem wypiły dwie butelki wódki o pojemności 0,5 litra, a około godziny 22.00 postanowiły pojechać do domu W. M. (1) po papierosy.

L. B. (1) dała kluczyki do swojego samochodu marki R. nr rej. (...) W. M. (1), która następnie prowadziła samochód nie mając do tego uprawnień i będąc w stanie nietrzeźwości. Auto należące do L. B. (2) w dniu 3 października 1998 r. nie posiadało ważnego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej.

Samochód kierowany przez W. M. (2) uderzył lewym bokiem w idącego poboczem pieszego- H. O.. Obrażenia poniesione przez H. O. w dniu 3 października 1998r., doprowadziły do jego śmierci dnia 6 października 1998r.

/ bezsporne: odpis skrócony aktu zgonu H. O. (k.74)/

Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 1999 r. Sąd Rejonowy w Pile uznał W. M. (1) winną występku z art. 177 § 3 k.k. w zw. z art. 178 k.k. i wymierzył jej karę dwóch lat i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Tym samym wyrokiem Sąd uznał L. B. (1) za winną czynu z art. 156 k.k. i wymierzył jej karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat pięciu.

/ bezsporne: wyrok sądu Rejonowego w Pile, II Wydział Karny z dnia 1 kwietnia 1999 r., sygn. akt II K 57/99 (k. 153-154)/

Wyrokiem z dnia 20 sierpnia 1999 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu, IV Wydział Karny- Odwoławczy zmienił kwalifikacje zarzucanego L. B. (1) czynu z art. 156 k.k. na czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 k.k. i wymierzył jej kare dwóch lat pozbawienia wolności.

/ bezsporne: wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu, IV Wydziału Karno- Odwoławczego z dnia 20 sierpnia 199 9r., sygn. akt: IV Ka 731/99/

Dnia 18 lutego 2017 r. dzieci H. O. zgłosiły do (...) żądanie wypłaty zadośćuczynienia za śmierć H. O.. Następnie akta szkodowe zostały przekazane do powoda.

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny przyznał i wypłacił:

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę H. O. po śmierci ojca H. O.;

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę R. O. (1) po śmierci ojca H. O.;

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę R. O. (2) po śmierci ojca H. O.;

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę K. O. po śmierci ojca H. O..

Wypłaty wyższej wymienionych roszczeń dokonane zostały w dniach 15 września 2017r., 29 września 2017 r. i 23 lutego 2018 r.

/bezsporne: dokumenty szkodowe (k. 47-114)/

Pozwana W. M. (1) ma 54 lata i pracuje w Domu Pomocy Społecznej jako pokojowa. Wynagrodzenie pozwanej wynosi około 2.000 netto miesięcznie. Pozwana mieszka sama w mieszkaniu socjalnym.

Pozwana L. B. (1) nie pracuje, ma wyksztalcenie podstawowe. Pozwana utrzymuje się z zasiłku opiekuńczego przyznanego pozwanej za opiekę nad matką A. B.. Wysokość zasiłku wynosi 620 zł miesięcznie. Pozwana zamieszkuje wspólnie z matką.

/dowód: częściowo przesłuchanie pozwanej L. B. (1) na rozprawie dnia 5 marca 2019 r. (k. 144), przesłuchanie pozwanej W. M. (1) na rozprawie dnia 5 marca 2019 r. (k.43), częściowo przesłuchanie pozwanej W. M. (1) na rozprawie dnia 13 października 2020 r. (k. 262-263)/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następującą ocenę dowodów:

Zgromadzone w aktach sprawy dokumenty nie wzbudziły wątpliwości co do ich prawdziwości i autentyczności, a ich wartość dowodowa nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Sąd także nie stwierdził w toku postępowania jakichkolwiek okoliczności mogących podważać zaufanie do nich.

Pozwana L. B. (1) przesłuchana na rozprawie dnia 5 marca 2019 r. zeznawała w sposób jedynie częściowo wiarygodny. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom pozwanej w zakresie w jakim pozwana wskazała, że w 1998 r. kupiła samochód i następnie w dniu 3 października 1998 r. udostępniła go swojej koleżance W. M. (2). Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom pozwanej w zakresie w jakim pozwana wskazywała, że w dniu wypadku samochód będący jej własnością posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej. Powyższe twierdzenia pozwanej pozbawione były logiki i niezgodne z zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Pozwana twierdziła, że sadziła, że kupując samochód ma 3 miesiące na wykupienie ubezpieczenie OC. Nawet gdyby uznać tak jak twierdzi pozwana, że została wprowadzona w błąd przez pracownika komisu samochodowego, który powiedział, że pozwana ma 3 miesiące od zakupu samochodu na jego ubezpieczanie, to pozwana kupiła samochód w maju 1998 r., termin 3 miesięcy upłynął by w sierpniu 1998 r., a do wypadku doszło w październiku 1998 r., a w tej dacie samochód pozwanej nadal nie był ubezpieczony.

Pozwana W. M. (2) przesłuchana na rozprawie dnia 5 marca 2019 r. zeznawała w sposób wiarygodny, spójny, logiczny i zgodny z resztą materiału dowodowego. Pozwana przyznała, że w dniu 3 października 1998 r. prowadziła samochód należący do L. B. (1) pomimo tego, że nie miała do tego uprawnień i znajdowała się w stanie nietrzeźwości. Pozwana została dodatkowo przesłuchana na rozprawie dnia 13 października 2020 r. Sąd uznał wyjaśnienia pozwanej złożonej w.w. rozprawie za jedynie częściowo wiarygodne. Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanej w zakresie w jakim pozwana opisała swoją obecną sytuację majątkową. Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanej w zakresie w jakim pozwana wskazała, że to nie ona prowadziła samochód, lecz L. B. (2), a przed podjazdem policji „zamieniły się miejscami”. Powyższe twierdzenia pozwanej nie znajdują odzwierciedlenia w zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, stoją również w sprzeczności z wcześniejszymi wyjaśnieniami pozwanej. Tym samym Sąd uznał wyjaśnienia pozwanej w tym zakresie za całkowicie niewiarygodne.

Na rozprawie dnia 13 października 2020 r. Sad pominął wniosek powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa na okoliczność ustalenia więzi emocjonalnej i uczuciowej łączącej zmarłego H. O. z jego dziećmi, na rzecz których wypłacone zostały zadośćuczynienia z uwagi na śmierć ojca. Pozwane nie kwestionowały wysokości wypłaconych przez powoda kwot z tego tytułu. Kwestionowały bowiem samą zasadność wypłaty roszczeń i ewentualne przyczynienie się pokrzywdzonego do powstania szkody. W związku z powyższym wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa na te okoliczności uznać należało uznać za zmierzający do przedłużenia postępowania i mający na celu wykazanie faktów bezspornych; tym samym dowód ten należało pominąć na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

Powód Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie in solidum od pozwanych L. B. (1) i W. M. (1) kwoty 106.200 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 maja 2018r. do dnia zapłaty.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód powoływał jako podstawę dochodzonego pozwem roszczenia art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152), który stanowi, że z chwilą wypłaty przez Fundusz odszkodowania, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów. Według art. 98 ust. 1 pkt. 3 do zadań Funduszu należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2, w granicach określonych na podstawie przepisów rozdziałów 2 i 3, za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na osobie, w mieniu, w mieniu i na osobie, gdy posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Kwalifikacja dochodzonych roszczeń na podstawie przepisów ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych może jednak budzić wątpliwości. W dniu zajścia wypadku czyli 3 października 1998 r. ustawa ta nie obowiązywała. Obowiązywała ustawa z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (j.t. Dz.U z 1996 r., Nr 11, poz. 62). Art. 51 ust. 1 tej ustawy przewidywał utworzenie Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego zwanego dalej „Funduszem”. Zgodnie z ustępem drugim tego przepisu do zadań Funduszu należy wypłacanie odszkodowań i świadczeń z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 3, w granicach określonych na podstawie przepisu art. 5 za szkodę na osobie, gdy szkoda wyrządzona została w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną za szkodę na mieniu i osobie, gdy posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony ubezpieczeniem obowiązkowym. Zgodnie z art. 55 ust. 3 zd. 1 po wypłacie odszkodowania Fundusz dochodzi zwrotu wypłaconych kwot od sprawcy i osoby, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy na ubezpieczenia, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 3. W ocenie Sądu to ten ostatni przepis powinien stanowić podstawę roszczeń dochodzonych przez powoda od pozwanych w niniejszej sprawie. Kwestia ta nie ma jednak zasadniczego znaczenia, skoro zarówno w dacie wyrządzenia szkody przez pozwane, jak i w dacie wypłacenia odszkodowania (zadośćuczynienia) poszkodowanym, obowiązywał przepis przewidujący roszczenia regresowe Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego wobec sprawcy szkody i osoby, która jako posiadacz pojazdu nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem tego pojazdu.

Spełnienie przez powoda świadczeń na rzecz uprawnionych oraz poniesienie przezeń kosztów likwidacji szkody nie budzi wątpliwości; rozważenia wymagało natomiast istnienie przesłanek odpowiedzialności pozwanych za szkodę.

3 października 1998 r. pozwana W. M. (2) kierując samochodem marki R. nr rej. (...) potrąciła pieszego H. O.. W wyniku obrażeń poniesionych w dniu wypadku H. O. zmarł dnia 6 października 1998 r. W dniu 3 października 1998 r. kwestię ubezpieczenia OC określało obowiązujące wówczas rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1992 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U. z 1992 r., nr 96, poz. 475). Jedną z okoliczności ustania ubezpieczenia OC było zbycie pojazdu zarejestrowanego. Zgodnie z art. 8 ust.2 rozporządzenia, w razie nabycia pojazdu mechanicznego już zarejestrowanego, na jego nabywcę przechodzą prawa i obowiązki zbywcy wynikające z umowy ubezpieczenia OC. Umowa ubezpieczenia OC ulega rozwiązaniu po upływie 30 dni następujących po dniu nabycia pojazdu przez nabywcę, nie później jednak niż z dniem zarejestrowania pojazdu na nabywcę. W przedmiotowej sprawie posiadaczem pojazdu marki R. nr rej. (...) w dacie zdarzenia była L. B. (1), na którą pojazd został zarejestrowany w dniu 13 maja 1998r. Z tym dniem wygasła przysługująca jej ochrona ubezpieczeniowa z ubezpieczenia OC. Tym samym w dniu przedmiotowego zdarzenia pozwane nie korzystały z ochrony ubezpieczeniowej, albowiem nie została zawarta obowiązkowa umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów.

Odpowiedzialność pozwanej W. M. (1) wynika z art. 415 k.c. Zgodnie z tym przepisem, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 1999 r. Sąd Rejonowy w Pile uznał W. M. (1) winną występku z art. 177 § 3 k.k. w zw. z art. 178 k.k. Wyrok jest prawomocny. Zgodnie z art. 11 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Odpowiedzialność pozwanej L. B. (1) wynika z art. 436 § 1 zd. 1 w zw. z art. 435 § 1 k.c. Z przepisu tego wynika, że odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody; jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Pozwana jako właścicielka samochodu marki R. była jego samoistną posiadaczką. Czasowe powierzenie W. M. (1) kierowania samochodem nie doprowadziło do uzyskania przez tą ostatnią statusu posiadacza zależnego. L. B. (1) znajdowała się w pojeździe i cały czas miała, bądź co najmniej mogła mieć wpływ, na jego ruch w tym sensie, że mogła zabronić nietrzeźwej koleżance kierowania autem. Władztwo W. M. (1) nad pojazdem powinno być zdaniem Sądu zakwalifikowane jako dzierżenie lub co najwyżej tzw. władztwo prekaryjne (prekarium). Tym samym nie została spełniona przesłanka wyłączając odpowiedzialność L. B. (1) za szkodę, bowiem kierująca autem W. M. (1) nie była posiadaczem zależnym tego pojazdu.

Tym samym uzasadniona jest odpowiedzialność obojga pozwanych, przy czym, jeżeli chodzi o relację odpowiedzialności obu pozwanych to stwierdzić należy, że pojęcie odpowiedzialności „in solidum” zostało ukształtowane przede wszystkim przez doktrynę oraz orzecznictwo i odnosi się ono do sytuacji (takiej jaka faktycznie ma miejsce w niniejszej sprawie), gdy odpowiedzialność kilku podmiotów wynika z różnych podstaw.

Mając powyższe na uwadze każda z zasądzonych powodowi należności została zasądzona od obu pozwanych z tym zastrzeżeniem, że zapłata tego roszczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego.

Kolejno należy się odnieść do zarzutu pozwanej L. B. (1) jakoby roszczenia zgłoszone przez dzieci zmarłego H. O. były przedawnione.

Dnia 18 lutego 2017r. dzieci i wnuki H. O. zgłosiły do (...) szkodę z tytułu wypłaty zadośćuczynienia za śmierć H. O.. W dniach 15 września 2017r., 29 września 2017 r. i 23 lutego 2018 r. powód wypłacił zadośćuczynienie na rzecz krewnych zmarłego H. O. w łącznej kwocie 106.000 zł. Zgodnie z art. 110 ust. 4 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych roszczenia Funduszu ulegają przedawnieniu na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym, nie wcześniej jednak niż z upływem 3 lat od dnia spełnienia przez Fundusz świadczenia. Zgodnie z art. 442 ^{( 1)} § 2 k.c. jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa lub występku bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. W przedmiotowej sprawie w dniu 3 października 1998 r. doszło do popełnienia występku, co wynika z dokumentów dołączonych do akt sprawy jak i nie było kwestionowane przez strony. Tym samym wbrew zarzutom pozwanej L. B. (1), roszczenia zgłoszone przez dzieci zmarłego H. O. nie były przedawnione, bowiem zgłoszone zostały przed upływem 20 letniego terminu przedawnienia tj. w lutym 2017 r. Również w chwili wyplaty odszkodowań na rzecz dzieci zmarłego, roszczenia nie były przedawnione, bowiem powód dokonał wypłaty świadczeń w dniach 15 i 29 września 2017 r. oraz w dniu 23 lutego 2018 r.

Obie pozwane podnosiły również, że w sprawie należałoby zbadać zakres przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody. Podkreślić należy, że pozwane nie wskazały nawet szczegółowo na czym owo przyczynienie poszkodowanego miałoby polegać, nie mówiąc o uwodnieniu faktów potwierdzających przyczynienie. Dowodów na przyczynienie się pozwanego do powstania lub zwiększenia szkody nie zawierają także akta sprawy karnej.

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny przyznał i wypłacił:

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę H. O. po śmierci ojca H. O.;

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę R. O. (1) po śmierci ojca H. O.;

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę R. O. (2) po śmierci ojca H. O.;

-26.500 zł- tytułem zadośćuczynienia za krzywdę K. O. po śmierci ojca H. O..

Wysokość przyznanych zadośćuczynień nie była kwestionowana przez strony postepowania.

Sąd za uzasadnione i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego uznał koszty likwidacji szkody w wysokości 200 zł, które również nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W związku z powyższym Sąd w punkcie 1 wyroku zasądził od pozwanych L. B. (1) i W. M. (1) na rzecz powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwotę 106.200 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 maja 2018 r. do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że zaspokojenie roszczenia przez jedną z pozwanych, zwalnia drugą.

Stosownie do treści art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zgodnie z art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W związku z tym, że powództwo zostało uwzględnione w całości, należało zasądzić od pozwanych solidarnie na rzecz powoda poniesione przez niego koszty procesu. Na koszty te składa się opłata od pozwu w wysokości 5.310 zł, wynagrodzenie adwokata w wysokości 5.400 zł ustalone na podstawie § 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.

W niniejszej sprawie obie pozwane reprezentowane były przez pełnomocników z urzędu - radców prawnych. Wobec tego, że pozwana przegrały sprawę przysługujące pełnomocnikom ustanowionym z urzędu wynagrodzenie należało zasądzić od Skarbu Państwa. Wysokość wynagrodzenia została ustalona na podstawie § 8 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2019 r., poz. 68) na kwotę 3.600 zł i podwyższona o stawkę podatku VAT w wysokości 23%, tj. 828 zł, co łącznie daje kwotę 4.428 zł.

W związku z powyższym, Sąd w punkcie 3 wyroku zasądził od Skarbu Państwa-Sąd Okręgowy w Poznaniu na rzecz radcy prawnego M. N. kwotę 4.428 zł tytułem nieopłaconych kosztów zastępstwa procesowego z urzędu.

W punkcie 4 wyroku Sąd zasądził od Skarbu Państwa-Sąd Okręgowy w Poznaniu na rzecz radcy prawnego A. C. kwotę 4.428 zł tytułem nieopłaconych kosztów zastępstwa procesowego z urzędu.

Mając powyższe na uwadze, na mocy przytoczonych przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Jacek Grudziński