Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile

w składzie następującym:

Przewodniczącysędzia Jacek Grudziński

Protokolantst. sekr. sąd. Agnieszka Oszczypała

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2024 roku w Pile sprawy z powództwa I. D.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powódki I. D. tytułem zadośćuczynienia 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)  od kwoty 3. 000 zł od dnia od dnia 17 lutego 2017 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 7.000 zł od dnia 28 lutego 2022 roku do dnia zapłaty

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem odszkodowania 794,14 zł (siedemset dziewięćdziesiąt cztery złote czternaście groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 lutego 2017 roku do dnia zapłaty;

3.  W pozostałej części oddala powództwo;

4.  Nie obciąża powódki obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu w części, w której powódka przegrała sprawę;

5.  Nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa-Sąd Okręgowy w Poznaniu tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych:

a)  od powódki kwotę 1.462,41 zł (tysiąc czterysta sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści jeden groszy);

b)  od pozwanego kwotę 144,63 zł (sto czterdzieści cztery złote sześćdziesiąt trzy grosze).

Jacek Grudziński

Sygn. akt XIV C 1163/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 lutego 2018 r. powódka I. D. (wówczas S.) wniosła o :

1.  Zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna, na rzecz powódki kwoty 4.086,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty:

- 3.000 zł od dnia 17.02.2017r. do dnia zapłaty- tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powódki i doznaną krzywdę;

-61,57 zł od dnia 17.02.2017r. do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie paragonów fiskalnych;

-494,20 zł od dnia 29.02.2017r. do dnia zapłaty – tytułem zwrotu utraconego dochodu;

-530,23 zł od dnia 29.02.2017r. do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie paragonów fiskalnych

2. Wydanie wyroku zaocznego w razie spełnienia przesłanek przewidzianych w art. 339 k.p.c.

3. Zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pismem z dnia 19 listopada 2022 r. powódka zmieniła swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, w ten sposób, że rozszerzyła dotychczasowe powództwo o dalszą kwotę w wysokości 107.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku ze zdarzeniem z dnia 18.11.2016r. obok dotychczas zgłoszonej tytułem zadośćuczynienia kwoty 3.000 zł. Po rozszerzeniu powództwa powódka dochodziła zadośćuczynienia w wysokości 120.000 zł.

Po modyfikacji powództwa, powódka dochodziła od pozwanego zapłaty kwoty 121.086 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi dla kwot:

- 3.000 zł od dnia 17.02.2017r. do dnia zapłaty- tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powódki i doznaną krzywdę;

-61,57 zł od dnia 17.02.2017r. do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie paragonów fiskalnych;

-494,20 zł od dnia 29.02.2017r. do dnia zapłaty – tytułem zwrotu utraconego dochodu;

-530,23 zł od dnia 29.02.2017r. do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie paragonów fiskalnych;

-117.000 zł tytułem od 31 dnia po dacie doręczeniu pozwanemu niniejszego pisma do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa, pozwany wniósł o oddalenie także rozszerzonego powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztu procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Na rozprawie dnia 15 października 2024r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 2016 roku powódka zamieszkiwała w P. i pracowała jako pracownik biurowy w firmie windykacyjnej. Powódka była osobą zdrową, nie uskarżała się na żadne dolegliwości.

W dniu 18 listopada 2016r. w P. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do zdarzenia, gdzie W. L. kierując samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu wjeżdżając na rondo czym doprowadziła do zderzenia z pojazdem powódki marki F. (...) o nr (...).

Na miejscu zdarzenia interweniował patrol policji, który uznał, że sprawcą zdarzenia była kierująca samochodem marki V. (...) nr rej. (...)- W. L., która za przedmiotowe zdarzenie została ukarana mandatem karnym.

W dacie zdarzenia sprawczyni wypadku kierowała pojazdem posiadającym zawartą z (...) S.A. umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego.

/ dowód: notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym (k.12)/

Powódka bezpośrednio po zdarzeniu będąc pod wpływem silnych emocji, nie skorzystała z pomocy lekarskiej. Dopiero wieczorem powódka zaczęła odczuwać ból głowy, szyi oraz kończyn po stronie lewej. Powódka uznała, że ból z czasem minie i będzie wszystko w porządku, tak się jednak nie stało, ból narastał, co skłoniło powódkę do konsultacji z lekarzem.

W dniu 19 listopada 2016 r. powódka udała się do Szpitala (...) w P. na Odział Ratunkowy, gdzie wykonano niezbędne badania i wypisano powódkę do domu z zaleceniem konsultacji w poradni lekarza rodzinnego lub w (...) w razie pojawienia się niepokojących objawów, przyjmowanie doraźnie leków przeciwbólowych oraz stosowanie miękkiego kołnierza ortopedycznego. Jako rozpoznanie dolegliwości wpisano- powierzchowny uraz szyi.

/dowód: karta informacyjna leczenia w (...) (k.13)/

Powódka w związku z doznanymi obrażeniami przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresie od 21.11.2016r. do dnia 30.12.2016r. w tym czasie kontynuowała leczenie w poradni ogólnej, w poradni neurologicznej oraz w prywatnym gabinecie lekarskim u specjalisty neurochirurga.

Mimo zastosowania leczenia, powódka nadal odczuwała bóle głowy- migreny oraz bóle kręgosłupa. Dolegliwości bólowe wpływały na to, że powódka nie mogła spać.

Pismem z dnia 5 stycznia 2017r. powódka zgłosiła szkodę stronie pozwanej żądając zapłaty tytułem zadośćuczynienia kwoty 15.000 zł oraz domagał się zwrotu kosztów leczenia, zgodnie z przedłożonymi paragonami.

W wyniku zgłoszonej szkody, pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne i na podstawie zgromadzonej dokumentacji ustalił, iż do kolizji pojazdów doszło na skutek najechania na prawy bok pojazdu powódki w wyniku nie ustąpienia pierwszeństwa. Pozwany ustalił również, iż prędkość pojazdu powódki w chwili zdarzenia mogła wynosić około 20 km/h, natomiast sprawcy szkody 30 km/h.

Z uwagi na powyższe, strona pozwana nie przyjęła odpowiedzialności za przedmiotową szkodę i decyzją z dnia 16 lutego 2017 r. odmówiła wypłaty na rzecz powódki należnych świadczeń.

Pełnomocnik powódki pismem z dnia 16 lutego 2017r. wniósł o zwrot dalszych kosztów leczenia oraz o zwrot utraconego dochodu w związku z niezdolnością do pracy powódki wynikającą z doznanych obrażeń w wypadku z dnia 18 listopada 2016r. Pozwany decyzją z dnia 28 lutego 2017r. podtrzymał swoją pierwotną decyzję i odmówił powódce wypłaty należnych świadczeń.

/ dowody: zawiadomienie o szkodzie wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 21-25), odpowiedz pozwanego (k. 26), wniosek powódki o zwrot kosztów leczenia oraz o zwrot utraconego dochodu wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 27-32), odpowiedź pozwanego (k. 33)/

W styczniu 2019r. powódka wyprowadziła się z P. i zamieszkała w miejscowości K. w województwie (...). 1 sierpnia 2022 r. powódka urodziła dziecko.

15 kwietnia 2024r. powódka przeszła operację w Szpitalu (...) w P.. Operacja polegała na zamianie jednego kręgu kręgosłupa na implant. Kolejno powódka korzystała z codziennej rehabilitacji w Ośrodku (...) w S.. Rehabilitacja ta trwała 3,5 tygodnia. Po zakończeniu rehabilitacji powódka korzystała z fizjoterapii w Ośrodku Fizjoterapii w M. przez dwa tygodnie, gdzie miała wykonywane masaże, prądy indukcyjne i laser na bliznę.

Powódka nadal odczuwa bol górnego odcinka pleców oraz odcinka szyjnego kręgosłupa. Powódka obecnie jest zatrudniona na ½ etatu w niemieckiej firmie rekrutacyjnej, przy czym powódka pracuje zdalnie z domu. Wynagrodzenie powódki wynosi około 1.000 euro miesięcznie. Powódka zamieszkuje wspólnie z mężem, który jest rolnikiem i utrzymuje się z pracy w gospodarstwie rolnym. Powódka jest w stanie chodzić samodzielnie, jeździć rowerem, wykonywać prace domowe.

/ dowody: przesłuchanie powódki (k.73, k. 307-308, k. 367-368) przesłuchanie świadka W. L. (k.90), przesłuchanie świadka K. M. (k. 90), przesłuchanie świadka G. P. (k.90-91), opinia biegłej psycholog J. W. (k. 183-189), uzupełniająca opinia psychologiczna (k. 210-211), opinia specjalisty neurologa J. M. (k. 335-339)/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następującą ocenę dowodów:

W ustaleniu powyższego stanu faktycznego Sąd oparł się przede wszystkim na zgromadzonych w aktach przedmiotowej sprawy dokumentach, których autentyczność i wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu, nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, aktywnie działające przez swoich pełnomocników, do czego również Sąd nie znalazł żadnych podstaw, uznając wszystkie zgromadzone dokumenty za w pełni wiarygodny materiał dowodowy.

Świadek W. L. zeznawała w sposób wiarygodny i zgodny z resztą materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy. Świadek przyznała, że w dniu wypadku wymusiła pierwszeństwo na rondzie, na skutek czego uderzyła w auto powódki i uszkodziła tylne koło jej auta. Na miejsce wypadku przyjechała Policja, nikt nie zgłaszał potrzeby wezwania karetki. Powódka wysiadła z auta o własnych siłach, nie widać było u niej żadnych obrażeń.

K. M. uczestniczyła w zdarzeniu z dnia 18 listopada 2016 r. jako pasażer auta powódki. Świadek zeznawała w sposób wiarygodny, spójny i logiczny. Świadek wskazała, że po wypadku powódka dzwoniła do niej i uskarżała się na ból pleców. Świadek nie doznała żadnych obrażeń na skutek zdarzenia z dnia 18 listopada 2016 r.

G. P. jest matką powódki. Pomimo relacji rodzinnych świadka ze stroną postępowania, świadek zeznawała w sposób bezstronny i zgodny z resztą materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy. Świadek wskazała, że powódka zadzwoniła do niej dzień po wypadku i uskarżała się na ból pleców. Matka powódki zaproponowała powódce, aby pojechała na (...) co ta zrobiła. Powódka nosiła około 3 tygodni kołnierz ortopedyczny. Początkowo powódka miała problemy z zasypaniem, lecz z czasem się to unormowało. Powódka była obolała i wymagała pomocy przez okres około 3-4 tygodni po wypadku.

Przeprowadzona w czasie postępowania opina biegłej psycholog J. W. była spójna, logiczna i zrozumiała. W sposób przekonujący i nie budzący zastrzeżeń zostały w niej wskazane przesłanki, które doprowadziły do końcowych wniosków i pozwoliły na ocenę stanu psychicznego powódki wpływu wypadku drogowego na codzienne funkcjonowanie powódki.

Opinia biegłego ortopedy A. K. nie zasługiwała na przymiot wiarygodności. W swojej opinii biegły wykraczał poza zakres swoich kompetencji i wypowiadał się w kwestiach nie objętych tezami dowodowymi, w tym odnosił się do ewentualnych urazów neurologicznych powódki, co do których nie miał kompetencji się wypowiadać. Biegły błędnie uznał, że w czasie kolizji auto sprawcy kolizji poruszyło się z prędkością 70 km/h (wjeżdżając na rondo), podczas gdy zgodnie z aktami sprawy ( udostępnionymi biegłemu) prędkość ta nie była większa, niż 30 km/h. Ponadto biegły stwierdził, że stały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 20%, podczas gdy z opinii biegłego neurologa wynika, iż uszczerbek ten wynosi zaledwie 2%. Przy tak dużej rozbieżności w opiniach biegłych, nie sposób uznać, że obie z nich zostały sporządzone w sposób fachowy i rzetelny. W piśmie z dnia 7 grudnia 2023r. ( k. 348) pełnomocnik pozwanego, przytoczył szereg spraw, w których uczestniczył, a w których to opinie biegłego ortopedy A. K. uznane zostały za nieprzydatne dla postępowania dowodowego i niezgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Zdaniem Sądu, taka sytuacja miała miejsce również w niniejszym postępowaniu.

Opinia biegłego z zakresu neurologii- J. M. zasługiwała na przymiot wiarygodności. Opinia została sporządzona w sposób fachowy i rzeczowy. Biegły w opinii udzielił jasnych odpowiedzi na pytania (zagadnienia) zawarte w tezach dowodowych, a postawione wnioski należycie uzasadnił.

Powódka zeznawała w sposób wiarygodny i zgodny z resztą materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy. Powódka opisała dokładny przebieg wypadku i jego skutki dla zdrowia powódki. Powódka opisała proces swojego leczenia, jak i odniosła się do swojej obecnej sytuacji zdrowotnej. Powódka wskazała na różnice w jej codziennym funkcjonowaniu przed przebytym wypadkiem, a w chwili obecnej.

Sąd zważył co następuje :

Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie nie kwestionowano faktu zaistnienia wypadku, zawarcia umowy ubezpieczenia OC i jej treści. Różnica stanowisk dotyczyła przede wszystkim kwestii zasadności i wysokości dochodzonych roszczeń.

Odpowiedzialność cywilna pozwanego (...) SA z siedzibą w W. wynika z zawarcia przez posiadacza samochodu osobowego marki V. (...), nr rejestracyjny (...), kierowanego w dniu 18 listopada 2016 r. przez W. L., ważnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem tego pojazdu. Do szkody tej będą miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wyrządzenia szkody (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., Nr 213, poz. 392). W myśl art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Według art. 35 ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Według art. 36 ust. 1 zd. 1 ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Odpowiedzialność kierującej V. (...) W. L. wynika z art. 436 § 2 w zw. z art. 415 k.c. Zgodnie z pierwszym z tych przepisów w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Owe ogólne zasady to właśnie art. 415 k.c., zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Nie budzi wątpliwości to, że wyłączną winę za spowodowanie kolizji z 18.11.2016 r. ponosi kierująca V. (...) W. L., która nie ustąpiła pierwszeństwa kierującej F. (...) i tym samym doprowadziła do zderzenia z prawidło poruszającym się pojazdem kierowanym przez powódkę.

Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.p.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Pozwany twierdził, że nie ponosi odpowiedzialności za skutki kolizji z 18 listopada 2016 r., gdyż z uwagi na nieznaczną prędkość pojazdów przed zaistnieniem zderzenia, u powódki nie mogło dojść do urazów skutkujących uszczerbkiem na zdrowiu.

Zarzuty pozwanego nie są uzasadnione. Zawarte w odpowiedzi na pozew rozważania mają charakter teoretyczny i nie zostały poparte żadnymi dowodami. Faktem jest, że uraz doznany przez powódkę w kolizji nie wyglądał na groźny i nie zostawił na jej ciele wyraźnych śladów (powierzchniowy uraz szyi). Nie oznacza to jednak, samo w sobie, że kolizja nie miała wpływu na stan zdrowia powódki. Taki związek potwierdził biegły neurolog w opinii z 15.11.2023 r., przy czym zwrócił uwagę na to, że u powódki już przed wypadkiem istniały zmiany patologiczne w obrębia kręgosłupa szyjnego, a uraz doznany wskutek kolizji zmiany te pogłębił.

Reasumując, stwierdzić należy, że między kolizją a doznanym przez powódkę uszkodzeniem ciała (rozstrojem zdrowia) zachodzi adekwatny związek przyczynowy, przy czym z uwagi na istniejące wcześnie zmiany kręgosłupa powódki, związek ten ma charakter złożony.

Stosownie do treści art. 445 § 1 w zw. z art. 444 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przez krzywdę w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. należy rozumieć cierpienie fizyczne i psychiczne. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, przyznawaną jednorazowo (G. Bieniek, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I, Warszawa 2007, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, wydanie VIII).

Przepisy nie wskazują w sposób jednoznaczny kryteriów, jakimi powinien kierować się Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia. W doktrynie i orzecznictwie panuje jednak zgoda, co do tego, że należy brać pod uwagę takie aspekty jak długotrwałość cierpień fizycznych i psychicznych związanych z wypadkiem oraz ich intensywność (stopień cierpień), skutki doznanych urazów, wiek poszkodowanego, dolegliwości związane z niezbędnym leczeniem, pobytami w szpitalu, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury. Ich rozmiar, natężenie i czas trwania należy analizować w kontekście okoliczności konkretnej sprawy. Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie „sumy odpowiedniej” choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że „wartość odpowiednia” to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Pamiętać przy tym należy, że na wysokość zadośćuczynienia składają się cierpienia pokrzywdzonego - tak fizyczne jak i psychiczne - których rodzaj, czas trwania i natężenie, należy każdorazowo określić w kontekście materiału dowodowego sprawy. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest „odpowiednia” z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne (wyrok Sądu Najwyższego-Izba Karna z dnia 4.02.2008 r. III KK 349/2007).

Powódka domagała się zapłaty zadośćuczynienia w łącznej wysokości 120.000 zł. Zdaniem Sądu kwota ta jest rażąco zawyżona.

Podkreślić należy, że zgodnie z opinią biegłego neurologa - prof. zw. dr hab. med. J. M. u powódki w wyniku z zdarzenia z dnia 18.11.2016r., wskutek powierzchownego urazu szyi, doszło do pogłębienia się istniejących wcześniej zmian patologicznych w obrębie kręgosłupa szyjnego, które po analizowanym zdarzeniu z dnia 18.11.2016r. manifestują się pojawieniem zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego, z miernego stopnia objawianiami klinicznymi, które utrzymują się przewlekłe.

Tak więc zdaniem biegłego, które Sąd w całości podziela, rozpatrując stopień cierpień fizycznych powódki po wypadku, w tym intensywność i długość trwania bólu, należy uwzględniać istniejące już przed analizowanym wypadkiem, zmiany patologiczne w obrębie kręgosłupa, bo gdyby nie te już istniejące prze analizowanym wypadkiem zmiany patologiczne w obrębie kręgosłupa, to stopień cierpień fizycznych po wypadku, w tym intensywność i długotrwałość trwania bólu, byłyby istotnie mniejsze.

Zgodnie z z opinią biegłego neurologa - prof. zw. dr hab. med. J. M., stały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 2%.

Z art. 361 § 1 k.c. wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Przedkładając powyższe rozważania, na stan niniejszej sprawy, wskazać należy, że w dniu zdarzenia tj. 18 listopada 2016 r., powódka cierpiała już na zwyrodnienie kręgów szyjnych kręgosłupa, o których z uwagi na nikłe dolegliwości bólowe na danym etapie życia mogła nie wiedzieć, a fakt ten bez najmniejszych wątpliwości miał wpływ na dalszy stan zdrowia powódki i nie może zostać pominięty przy ustalaniu wysokości należnego powódce zadośćuczynienia.

Gdyby powódka była osoba całkowicie zdrową w dniu zdarzenia 18 listopada 2016r., to zdarzenie to zgodnie z opinią biegłych nie wywołałby znaczących szkód na zdrowiu powódki. Powyższe poświadczają następujące fakty: zgodnie z dokumentacja medyczną u powódki rozpoznano jedynie powierzchowny uraz szyi, na miejsce zdarzenia nie wezwano pogotowania, pozostali uczestniczy zdarzenia nie odnieśli żadnych obrażeń fizycznych, w czasie zdarzenia uczestniczące w nim auta poruszały się w niewielkiej prędkości, uszkodzenia pojazdów nie były znaczące, a siła zderzenia była niewielka.

Podsumowując, Sąd nie miał wątpliwości, że na skutek zdarzenia z dnia 18 listopada 2016r. powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, w związku z czym zaistniała po jej stronie krzywda spowodowana cierpieniem fizycznym, jednak zakres krzywdy powódki i poniesiony przez nią uszczerbek na zdrowiu, nie był tak wysoki, jak powódka próbowała to przestawić w toku niniejszego postępowania.

Rozważając jaka kwota powinna zostać przyznana powódce tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, Sąd miał na uwadze to, że nie istnieją żadne tabele ani normy, które wskazywałyby jakie kwoty albo choćby w granicach jakich kwot, sądy powinny zasądzać zadośćuczynienia na rzecz osób, u których doszło do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

Rozważania co do wysokości zadośćuczynienia powinny odwoływać się do istniejącego orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych w tej kwestii. Chodzi tu o porównywanie podobnych przypadków, w szczególności pod względem charakteru i rozmiarów uszkodzenia ciała lub stopnia rozstroju zdrowia i skutków dla sytuacji poszczególnych osób oraz kwot zasądzanych tytułem zadośćuczynienia. Pozwala to na utrzymanie zasądzanych kwot w rozsądnych granicach, tak, aby nie były one ani nadmiernie wysokie, ani w nieuzasadniony sposób zaniżane. Pamiętać jednakowoż należy o tym, że każdy przypadek jest inny i tym samym wymaga indywidualnego podejścia.

Zdaniem Sądu w warunkach niniejszej sprawy odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. będzie kwota 10.000 zł.

Powódka wnosiła o zasądzenie zadośćuczynienia kwoty 3.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17.02.2017 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 117.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 31 dnia po dacie doręczeniu pozwanemu niniejszego pisma do dnia zapłaty.

O odsetkach od zasądzonej sumy sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 zdanie pierwsze k.c. Stosownie do art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myśl § 2 zdanie pierwsze tego artykułu, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Co tyczy się odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia, to wskazać należy, że w dniu 16 lutego 2107r. pozwany wydał opinię odmowną co do wypłaty powódce zadośćuczynienia. Tym samym tego dnia pozwany uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną do zajęcia ostatecznego stanowiska. Uzasadniało to zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 17 lutego 2017 r.

Natomiast w zakresie odsetek od sumy 7.000 zł tytułem zadośćuczynienia to wskazać należy, że powódka rozszerzyła swoje powództwo o kwotę 17.000 zł tytułem zadośćuczynienia pismem z dnia 19 listopada 2020r. Pismo to zostało doręczone pozwanemu dnia 27 stycznia 2022r., z uwagi na to, że powódka domagała się ustawowych odsetek za opóźnienie w terminie 31 dni od odebrania rozszerzenia się powództwa to termin ten upłynął dnia 28 lutego 2022r. Uzasadniało to zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 28 lutego 2022 r.

W związku z powyższym, Sąd w punkcie pierwszym wyroku zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna na rzecz powódki I. D. tytułem zadośćuczynienia 10.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)  od kwoty 3.000 zł od dnia 17 lutego 2017r. do dnia zapłaty;

b)  od kwoty 7.000 zł od dnia 28 lutego 2022r. do dnia zapłaty.

Ponadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz następujących kwot:

- 61,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17.02.2017r. do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie paragonów fiskalnych;

- 494,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29.02.2017r. do dnia zapłaty – tytułem zwrotu utraconego dochodu;

- 530,23 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29.02.2017r. do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie paragonów fiskalnych.

Zgodnie z art. 444 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia, jeżeli tylko są konieczne i celowe. Wśród tych wydatków wymienia się powszechnie koszty leczenia, w tym pobytu w szpitalu, pomocy pielęgniarskiej, koszty farmaceutyków, sprzętu ortopedycznego, specjalnego odżywiania się. Do tego typu kosztów zaliczyć należy także wydatki związane z transportem chorego do szpitala oraz na zabiegi medyczne i rehabilitacyjne, koszty związane z odwiedzinami pacjenta w szpitalu przez osoby bliskie czy wynikające z konieczności specjalnej opieki i pielęgnacji nad chorym (również tej wykonywanej nieodpłatnie przez osoby bliskie), koszty zabiegów rehabilitacyjnych, koszty przygotowania poszkodowanego do zmiany zawodu, przyznane zarówno w formie świadczeń jednorazowych, jak i okresowych, itp. (wyr. SA w Poznaniu z 29.7.2015 r., I ACa 256/15, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 11.3.2016 r., I ACa 1706/15, Legalis; wyr. SA w Białymstoku z 3.6.2015 r., I ACa 150/15, Legalis; wyr. SA w Łodzi z 11.6.2015 r., I ACa 1821/14, Legalis). Zwrot tych kosztów należy się poszkodowanego niezależnie od tego, czy świadczenia, produkty bądź usługi sfinansowane z tych środków okazały się ostatecznie skuteczne i przyniosły spodziewane rezultaty. Ponadto wskazać należy, że w orzecznictwie dominuje obecnie pogląd, że poszkodowanego nie powinien obciążać dowód polegający na wykazaniu, że koszty leczenia nie zostaną pokryte w ramach posiadanego przez niego ubezpieczenia zdrowotnego. Co więcej, brak jest także podstaw do przyjęcia, że kwoty wypłacone poszkodowanemu na mocy dowolnych umów ubezpieczenia zmniejszają zakres obowiązku odszkodowawczego sprawcy szkody. Celem uzyskania kompensaty na podstawie art. 444 KC poszkodowany nie musi też uzasadniać skorzystania z prywatnej opieki medycznej tym, że dostęp do tego typu usług medycznych w ramach publicznej służby zdrowia był niemożliwy lub znacznie utrudniony (wyr. SN z 19.5.2016 r., IV CSK 552/15, Legalis; wyr. SA w Warszawie z 28.5.2015 r., VI ACa 1301/14, Legalis; wyr. SN z 12.9.2014 r., I CSK 634/13, Legalis).

Zgodnie z opinią biegłego specjalisty neurologa J. M. za zasadne koszty leczenia powódki, związane z wypadkiem z dnia 18 listopada 2016r. uznać należało:

- kołnierz ortopedyczny, pyralgina -37,99 zł

-H.-11,95 zł

- wizyta w poradni neurochirurgicznej -250 zł;

łącznie: 299,94 zł

Za zasadne Sąd uznał, przyznanie powódce tytułem utraconego zarobku kwoty 494,20 zł. Powódka w związku z doznanymi obrażeniami przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresie od 21.11.2016 r. do dnia 30.12.2016 r. Zgodnie z zaświadczeniem o utraconym dochodzie z dnia 18.01.2017 r. (k.40), z uwagi na przebywanie na zwolnieniu lekarskim, dochód powódki uległ pomniejszeniu o 494,20 zł.

O odsetkach od zasądzonej sumy sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 zdanie pierwsze k.c.

Powódka pismem z dnia 16 lutego 2017r. skierowanym do pozwanego wniosła o zwrot kosztów utraconego dochodu oraz kosztów leczenia na podstawie załączonych paragonów. Pozwany pismem z dnia 28 lutego 2017r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie- tj. odmowę wypłaty, zatem od dnia 29 lutego 2017r. pozwany pozostaje w opóźnieniu w zapłacie należnego powódce odszkodowania.

Z uwagi na powyższe Sąd w punkcie drugim wyroku zasądził od pozwanego (...) Zakładu (...) w P. na rzecz powódki I. D. tytułem odszkodowania kwotę 794,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 lutego 2017 r. do dnia zapłaty.

W punkcie czwartym wyroku, Sąd w pozostałej części oddalił powództwo.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Ostatecznie powódka wnosiła łącznie o 121.086 zł, a zasądzono na jej rzecz łącznie 10.794.14 zł, tym samym powódka wybrała powództwo w 9%,.

W niniejszej sprawie zdaniem Sądu, zachodzą podstawy do zastawania, art. 102 k.p.c. zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej wogóle kosztami.

Sąd Najwyższy przyjął, że przepis art. 102 k.p.c. wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym, że w rozpoznawanym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, czy wręcz niesprawiedliwe.

Artykuł 102 k.p.c. znajduje zastosowanie w wypadkach szczególnie uzasadnionych, które nie zostały ustawowo zdefiniowane i są każdorazowo oceniane przez sąd orzekający na tle okoliczności konkretnej sprawy. Do okoliczności tych zalicza się m.in. sytuację majątkową i osobistą strony, powodującą, że obciążenie jej kosztami może pozostawać w kolizji z zasadami współżycia społecznego. Przy zastosowaniu art. 102 k.p.c. mogą być również brane pod uwagę okoliczności dotyczące charakteru sprawy.

Zastosowanie art. 102 k.p.c. wymaga dokonania oceny ostatecznego wyniku sprawy, jak również podlega dyskrecjonalnej ocenie sędziowskiej. Ustalenie, czy takie szczególne wypadki zachodzą, ustawodawca pozostawił swobodnej ocenie sądu. Ocena ta powinna uwzględniać wszystkie okoliczności, które mogą mieć wpływ na jej podjęcie. Rozstrzygnięcie w tym zakresie może zostać skutecznie zakwestionowane w ramach kontroli instancyjnej jedynie w razie oczywistego naruszenia reguł zastosowania art. 102 k.p.c. (post. SN z 9.8.2012 r., V CZ 26/12, Legalis).

W niniejszym postępowaniu zdaniem Sądu powódka mogła pozostawać w uzasadnionym okolicznościami sprawy przeświadczeniu, że należy się jej wyższe zadośćuczynienie z uwagi chociażby na błędną opinie biegłego A. K., który błędnie uznał, że trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 20%.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie czwartym wyroku nie obciążył powódki obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu, w części, w której powódka przegrała sprawę.

Tymczasowo ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Poznaniu, została poniesiona opłata za opinię biegłego J. M. w wysokości 1.607,04 zł. W związku z powyższym, Sąd uznał, że powódka winna zwrócić na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Poznaniu, z tego tytułu kwotę 1.462,41 zł, a pozwany kwotę 144,63 zł, o czym orzeczono w punkcie piątym wyroku.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie przytoczonych przepisów prawa orzeczono jak w sentencji wyroku.

Jacek Grudziński